Nee, echt zin had-ie niet om naar Westerbeek te gaan. Toen C. Evers in 1964 het verzoek kreeg om naar Westerbeek af te reizen en daar het pastoorschap op zich te nemen, zat hij net drie jaar in de missie.
Hij was 55 en had juist zijn geestelijke carrière een andere wending gegeven. Op het pastoorschap zat hij echt niet te wachten. Maar gelukkig viel het allemaal mee. De laatste pastoor van Westerbeek bleef er tot aan zijn pensionering.
“Ik ben met tegenzin naar Westerbeek gegaan. Ik begreep niet waarom juist ik daarheen moest.” Maar eenmaal in het dorp gearriveerd, verdween die tegenzin als sneeuw voor de zon. “Je voelde meteen dat je er van alle kanten bij hoorde en ik kan me nu ook niet beter meer wensen”, zegt hij in 1976. En in 1982 neemt hij met ‘bloedend hart’ afscheid van zijn dorp.
Pastoor Evers was in 1909 geboren als zoon van een koffiebrander in de Amsterdamse Jordaan. Hij was de jongste in een rij van zeventien. Na de lagere school ging hij naar het seminarie in Bergen op Zoom en uiteindelijk naar Nijmegen voor zijn priesteropleiding. Na zijn wijding ging hij eerst aan de slag als docent godsdienst en assisteerde hij pastoor Roest in Deurne.
“Je preekte over hel en verdoemenis, want wie naar Helmond ging om te dansen of een bioscoop te bezoeken was al verdoemd”, blikt hij bij zijn afscheid in 1982 terug. Na de oorlog was hij werkzaam in de jeugdzorg, tot hij begin jaren zestig besloot om in de missie te gaan. Dat zou dus maar een paar jaar duren, omdat zijn nieuwe opdracht het zielenheil van Westerbeek werd.
Daar voelt hij zich al snel als een vis in het water. In 1976 viert hij zijn veertigjarig priesterjubileum. De parochie telt dan 650 leden, en hij zegt daarover: “Zover ik het kan zien, zijn hier praktisch geen mensen die helemaal niet meer kerkelijk zijn.” En ter verklaring voegt hij daar lachend aan toe: “Ik preek nooit lang en de mensen wennen aan je stem.”
Bij zijn jubileum krijgt Evers van zijn parochianen een kleurentelevisie, waar hij duidelijk van onder de indruk is. Naar eigen zeggen heeft hij in de achttien jaar dat hij in Westerbeek gewerkt heeft, nooit vakantie gehad. En dat was ook eigenlijk niet nodig: “Je woont hier in een schitterende omgeving; we hebben een prachtige tuin en het ís bijna altijd vakantie.”
Er komt geen opvolger voor pastoor Evers en Westerbeek sluit zich aan bij de parochie van Elsendorp.
Hij was 55 en had juist zijn geestelijke carrière een andere wending gegeven. Op het pastoorschap zat hij echt niet te wachten. Maar gelukkig viel het allemaal mee. De laatste pastoor van Westerbeek bleef er tot aan zijn pensionering.
“Je preekte over hel en verdoemenis, want wie naar Helmond ging om te dansen of een bioscoop te bezoeken was al verdoemd”, blikt hij bij zijn afscheid in 1982 terug. Na de oorlog was hij werkzaam in de jeugdzorg, tot hij begin jaren zestig besloot om in de missie te gaan. Dat zou dus maar een paar jaar duren, omdat zijn nieuwe opdracht het zielenheil van Westerbeek werd.
Bij zijn jubileum krijgt Evers van zijn parochianen een kleurentelevisie, waar hij duidelijk van onder de indruk is. Naar eigen zeggen heeft hij in de achttien jaar dat hij in Westerbeek gewerkt heeft, nooit vakantie gehad. En dat was ook eigenlijk niet nodig: “Je woont hier in een schitterende omgeving; we hebben een prachtige tuin en het ís bijna altijd vakantie.”
