Foto's van oude mensen, verhalen die voorbij gaan

Heinrich Tünnissen en Antonetha van de Wijdeven

Mijn vader Harry Tünnissen was de oudste in het gezin van Frans en Miet Tünnissen-Vugts. Zijn ouders hadden in de Gasthuisstraat in Veghel een bakkerij en een winkel, waarin ook het belastingkantoor gevestigd was. Daar was ook een beugelbaan. Mijn vader moest 's morgens al vroeg op en helpen in de bakkerij. Dan ging hij naar school en als hij daarvan thuiskwam, moest hij de boodschappen en het brood rondbrengen.

In de oorlog werd hij ook weggestuurd om brood naar klanten te brengen aan de Zuid-Willemsvaart. Hij kon de mensen niet vinden en bleef maar roepen. Uiteindelijk is hij maar naar huis gegaan. Later bleek dat die mensen in de schuilkelder zaten, omdat er flink geschoten werd! Mijn vader was van 1927, dus die had dat niet in de gaten gehad.

Van deur tot deur

Een ander verhaal uit de oorlog komt van de zijde van mijn moeder. Zij woonde in Eerde met haar ouders en vier zusters en vijf broers. Mijn moeder - geboren in 1934 - was de jongste van het gezin. Een broer van mijn moeder ging trouwen en moest nog wat deuren hebben voor zijn huis. Dus toen hadden ze een plan bedacht. Twee zusters van mijn moeder van rond de zestien en achttien jaar zouden 's avonds naar het munitiekamp gaan, want zij kenden de jongens die op wacht stonden. En ondertussen zouden anderen naar deuren gaan kijken.

De zusjes stonden te kletsen aan de poort toen er een jeep aan kwam met de wacht commandant. De zusjes vlogen de sloot in. De commandant stapte uit en zei: "Ik dacht dat ik hier twee dames gezien had?" Volgens de bewakers was dat niet zo. Daarop liep de commandant naar de sloot en begon te plassen… rakelings naast de zusjes. Die kwamen niet meer bij van het lachen en staken een tip van hun jas in hun mond, om zichzelf niet te verraden. Wat ook geslaagd is.

Joannes van de Wijdeven en Arnoldina van den Broek