Rond 1900 gaan de landbouwers in Noord-Brabant zich steeds meer organiseren in landbouwcoöperaties om hun producten gezamenlijk op de markt te brengen en zo een betere prijs te krijgen. Een van die producten was zuivel, in het bijzonder boter.
Tot rond 1900 brachten de boerinnen uit Linden hun zelfgekarnde boter naar de botermijn (boterbeurs of -markt) in Cuijk. Daaraan kwam een einde, toen de Lindense ‘Vereeniging tot verbetering der Zuivelbereiding St. Isidorus’ in 1902 een boterfabriekje oprichtte.
Dat ging natuurlijk ook Sint Isidorus heten, naar de H. Isidorus van Madrid, patroon van boeren en tuinders. De boterproductie verliep aanvankelijk nog handmatig. Maar in 1911 werd het productieproces gemechaniseerd door de aanschaf van een benzinemotor. Een paar jaar later kwam daar nog een stoomketel met pasteur en ondermelkpomp bij.
Precies 35 jaar lang bleef de stoomzuivelfabriek in Groot-Linden boter produceren. Die boter werd direct vanuit de fabriek en uitsluitend aan particulieren verkocht. De klanten kwamen overigens niet alleen uit het dorp zelf, zo goed was de Lindense boter wel.
Op 1 mei 1937 werd de zuivelproductie overgenomen door NV Lacto te Cuijk en sloot de Coöperatieve Stoomzuivelfabriek Sint Isidorus voorgoed haar deuren. De inboedel werd voor 400 gulden verkocht aan de pluimveehoudersbond. Het bedrijfsgebouwtje ging dienst doen als inpaklokaal en berging van landbouwwerktuigen van de NCB.
Tot rond 1900 brachten de boerinnen uit Linden hun zelfgekarnde boter naar de botermijn (boterbeurs of -markt) in Cuijk. Daaraan kwam een einde, toen de Lindense ‘Vereeniging tot verbetering der Zuivelbereiding St. Isidorus’ in 1902 een boterfabriekje oprichtte.
