Hugh Timmerman sprak in 2006 met Piet Gitzels uit Deurne over deze crash. De Halifax III moest een buiklanding maken in de Deurnese Peel.
Piet zat tijdens de oorlog in een verzetsgroep in Liessel. Hij begeleidde met enkele anderen drie bemanningsleden van dit toestel naar ene Van der Putten in Vlierden om daar te schuilen voor de Duitsers. Vijf bemanningsleden wisten uiteindelijk uit handen van de Duitsers te blijven.
De voltallige bemanning bestond uit Sq/Lr. Jack Henson Trobe, DFC (RAAF), piloot; P/O Kenneth F.H. Wright, boordwerktuigkundige; F/O Andre A.H.J.N.A. Duchesnay (RCAF), navigator; F/O George William Fernyhough, bommenrichter; F/Sgt. Roger Gardner, radiotelegrafist; F/Sgt. William Mowatt DFM (RAAF), boordschutter en F/Sgt. D.B. Smith (RAAF), staartschutter. Deze beide schutters werden krijgsgevangen gemaakt.
Slechts enkele minuten later kwam een tweede Halifax neer bij Hutten. Hugh Timmermans was daarvan ooggetuige en heeft na 2000 veel feiten over deze crash boven water gekregen.
Het ging om een Halifax III van het 578 Squadron met F/Sgt. Stanley (Stan) Sparkes aan het stuur. Het doel was die nacht Düsseldorf. Een van de motoren werd in brand geschoten door Flak en de bemanning moest het vliegtuig verlaten. Ze hebben de crash allemaal overleefd. Drie bemanningsleden wisten uit handen van de Duitsers te blijven. Dat waren Sparkes zelf, Sgt. Mansel Frederick (Taff) Williams, boordschutter en Sgt. James William (Jimmy) Firth, de staartschutter.
De vier anderen, Sgt. Frederick Ernest (Fred) Woods, boordwerktuigkundige; F/Sgt. Leslie Clarence (Stan) Kelly, navigator; F/Lt. Leonard Gordon (Bill) Matthews, bommenrichter en F/Sgt. Leonard (Len) Haley, radiotelegrafist, werden krijgsgevangen gemaakt.
Hubert (Hugh) Timmermans heeft het als 13-jarige jongen allemaal voor zijn ogen zien gebeuren. Het vliegtuig tuimelde letterlijk uit de lucht en kwam in brokken en stukken neer rond de boerderij waar hij toen woonde, in de buurtschap Hutten, gemeente Asten.
“We stonden allemaal buiten op het erf, zoals altijd wanneer er bombardementsvluchten overkwamen. Vaak werden er namelijk bommen losgelaten tijdens de vlucht, als de vliegtuigen in het nauw werden gebracht door Duitse nachtjagers.
Een afgebroken vleugel kwam brandend naar beneden onder het helse kabaal van zijn brandende brandstoftanks. Hij viel neer op een klein perceeltje (0,5 ha) braak terrein bij onze boerderij. De romp kwam neer aan de rand van het “Staatsbos” (nu de Dennendijkse Bossen), terwijl de cockpit een bosje inschoot en delen van het landingsgestel neervielen op een open plek aan de overzijde. Het adres van onze boerderij was toen Hutten 4, Asten, tegenwoordig is dat Pijlstaartweg 10.
Rond het middaguur verschenen zes Duitse militairen aan de rand van het bos. Hun commandant vuurde een waarschuwingsschot in de lucht om iedereen die rond het wrak scharrelde te waarschuwen om weg te wezen. Later op die dag kwamen ze bij ons huis en eisten inkwartiering. Ze moeten zo’n twee weken zijn gebleven tot de wrakstukken waren opgeruimd. Bij het wrak stonden continu twee man op wacht.
De MZ563 LK-Y was een viermotorige Handley Page Halifax MkIII bommenwerper. Al die jaren heeft het lot van de bemanning mij beziggehouden. Hadden ze het allemaal overleefd? Via internet heb ik een heleboel kunnen achterhalen, zoals je hierboven kunt zien. De enige vraag die me nu nog bezig houdt is wie heeft Sparkes, Williams en Firth verder geholpen? Want ze moeten met hulp van anderen ontsnapt zijn.”
Ook wij zijn met Hugh Timmermans, die tegenwoordig in Canada woont, erg benieuwd wie deze bemanningsleden heeft opgevangen en wellicht verder in veiligheid heeft gebracht. Van Sparkes weten we dat hij na zijn landing in een drassig terrein ontsnapte. Hij werd niet gepakt bij Duitse zoekacties, kreeg voedsel bij een boerderij en werd via een jonge vrouw naar een schuilplaats gebracht (school, kerk). Na 75 dagen onderduik werd hij via Roermond en Heerlen verder naar het zuiden gebracht. Na vijf maanden, op 26 september, was hij weer terug in Engeland.
.
