Ook ten aanzien van de wijze waarop in strafzaken geprocedeerd werd moeten we onderscheid maken tussen de periode voor 1886 en de periode daarna. Voor 1886 oordeelde het hof in eerste instantie over misdrijven waarop een lijf- of onterende straf stond. Voor de eerste fasen van de behandeling van een strafzaak zie men de paragraaf "procesgang in strafzaken" bij de arrondissementsrechtbank. Daar blijkt dat de rechtbank de zaak naar de procureur-generaal bij het hof verwees wanneer er genoegzame bezwaren waren tot verdere vervolging en op het misdrijf een lijf- of onterende straf stond. Na de verwijzing stuurde de officier van justitie alle stukken betreffende de zaak naar de procureurgeneraal. Deze diende op zijn beurt de stukken in bij het hof tesamen met zijn verslag en requisitoir. Daarop mocht de verdachte een memorie indienen. Het hof besliste op het requisitoir met vijf leden in raadkamer. Het kon de zaak naar een ander college verwijzen, bevelen dat er nieuwe bewijzen werden verzameld of dat stukken die bewijzen konden bevatten, zouden worden overgebracht van de griffie van de rechtbank, of bevelen dat de verdachte in vrijheid en/of buiten vervolging werd gesteld. Voorts was het mogelijk dat het hof de zaak verwees naar de arrondissementsrechtbank of het kantongerecht indien deze instanties daarvan kennis mochten nemen. Ten slotte kon het de zaak verwijzen naar zijn terechtzitting wanneer er voldoende bezwaren tegen de verdachte waren en er op het misdrijf een lijf- of onterende straf stond. Deze arresten van verwijzing werden als serie in het archief aangetroffen.

In geval van verwijzing werd de procedure voor het hof voortgezet. De procureur-generaal maakte een akte van beschuldiging op, de verdachte werd gedagvaard ter terechtzitting en de zaak werd op de rol gezet. De gang van zaken op de terechtzitting verliep in hoofdlijnen op dezelfde wijze als hiervoor bij de arrondissementsrechtbank is beschreven. Van deze zittingen werden processen-verbaal opgemaakt. Ook vinden we staten van stukken en voorwerpen die in het proces werden gebruikt. Na de behandeling van de zaak ter terechtzitting, beraadslaagde het hof en sprak het arrest uit.

Na 1886 behandelde het hof het hoger beroep van strafvonnissen, die door de arrondissementsrechtbanken in eerste aanleg waren gewezen. Voor 1886 werd het hoger beroep behandeld tegen vonnissen van de arrondis- sementsrechtbanken in correctionele zaken in eerste aanleg gewezen. Het hoger beroep nam een aanvang door een verklaring af te leggen ter griffie van de rechtbank. In principe konden zowel de officier van justitie als de ver- oordeelde in hoger beroep gaan. De appellant legde het gerechtshof een memorie voor, behelzende de middelen en gronden waarop hij in hoger beroep kwam. De rechtbank die het vonnis had gewezen waartegen beroep werd ingesteld, zond alle processtukken naar het hof. De zaak werd aanhangig gemaakt door dagvaarding van de be- klaagde door de procureur-generaal. De behandeling ter terechtzitting was in hoofdzaak gelijk aan die bij de arron- dissementsrechtbank die hiervoor beschreven is. De archivalia die hiervoor in deze paragraaf genoemd zijn en die de gegevens bevatten over de criminele rechtspraak in eerste aanleg door het hof in de periode voor 1886, bevat- ten ook alle gegevens over de rechtspraak door het hof in hoger beroep.

Van de arresten van het hof kon men in cassatie gaan. Er is ook een serie procesdossiers gevormd. Ze be- vatten over het algemeen dezelfde soort stukken als de procesdossiers die bij de arrondissementsrechtbanken zijn gevormd. Men zie daarvoor de paragraaf "procesgang in strafzaken" bij de arrondissementsrechtbanken, blz 19. Diverse stukken in deze dossiers zijn ontstaan bij de behandeling van de zaak in eerste aanleg.

Ten slotte had het hof ook nog de taak te adviseren over ingediende gratieverzoeken.

Op het parket van de procureurgeneraal werd aantekening gehouden van alle handelingen van het OM in een strafzaak. Deze parketregisters komen ook bij de arrondissementsrechtbanken voor.