Ik hoorde laatst een verhaal van iemand, die beweerde, dat kinderen die voor de aangifte van geboorte overleden, als doodgeboren dienden te worden aangegeven.
Ik vind deze regel niet terug in het Burgerlijk Wetboek van 1838.
Wie weet hoe het zit?
Ook beweerde dezelfde persoon, dat het voorkwam dat een kind direct na de geboorte werd gedoopt en dus een naam kreeg, maar omdat het kind kort na de doop, maar voor de aangifte stierf, als doodgeboren werd aangegeven. Wie kent daar voorbeelden van?
In Roosendaal/Nispen wordt een overlijdensacte opgemaakt van een "doodgeboren" kind, geboren op 20-07-1917 . Echter in de bijbehorende doodsoorzaak staat :
""
Soort registratie overlijdensoorzaak
Bijzonderheden onbekend, vrucht 9 maanden, levensvatbaar, minder dan 1 uur geleefd
""
Of hier een doop heeft plaatsgevonden heb ik (nog) niet gevonden.
Ergens zou ik nog een persoon moeten hebben waarvan de aangifte en het overlijden op dezelfde dag heeft plaatsgevonden dus dat het kind minder dan één dag geleefd moet hebben.
Ik denk dat het aan de aangever is die bepaalt of het een "doodgeboren" of een dubbele aangifte gaat worden. Mogelijk dat het wel of niet gedoopt zijn hier een bepalende factor kan zijn.
MvG
M. van Iersel
zei op 25 oktober 2011 om 14:16
Hallo Theo,
Het is (was) in katholieke kringen gebruikelijk om een kind dat niet levensvatbaar was (dus nog niet overleden) meteen te dopen. Deze nooddoop behoefde niet door een priester gedaan te worden. Een van de aanwezigen bij de geboorte kon de doop toedienen.
Ook is er nog het doopsel van begeerte, als de ouders wensten dat het kind gedoopt zou worden, was de sterke wil van de ouders voldoende.
van Deursen 8000
zei op 26 oktober 2011 om 03:15
Van een kind dat voor de aangifte is gestorven, maakte men géén geboorte-akte.
Oorzaak en levensduur werd per ambtenaar verschillend, wel of niet gemeld.
Een doop heeft daar niets mee.
"In tijd van nood mag en moet..."
Maar als het kindje dood ter wereld kwam, waren er ook pastoors die het ongedoopte (Heidense) lichaampje niet in gewijde grond begraven wilde.
m.a.w.
Er waren geen regels. Elke parochie had zo haar eigen beleid.
BS had wel een regel:
Van een levenloos kind kan geen geboorteakte worden opgemaakt.
Wel een overlijdensakte.
Of het kind heeft geleefd deed niet ter zake.
Natuurlijk heeft het kind altijd geleefd! Het moment van overlijden kan echter pas na de geboorte worden vastgelegd omdat men in andere gevallen het tijdstip niet kent.
De aangevers verklaarden... en wat die zeiden werd als waarheid opgetekend.
Dat hoeft niet altijd de feitelijke waarheid te zijn; niet dat ze stonden te jokken maar vaak wisten ze het niet helemaal precies en zeker niet als de aangevers niet vaders of directe familieleden waren maar;
Buren, vrienden of kennissen.
Wij standariseren dat met een eensluidende geboorte en overlijdens datum en laten termen als "dood(levenlloos etc.) geboren" weg.
Zegt een akte iets over een levensduur? dan nemen wij dat over in de info.
m.a.w.
Wat er niet staat, schrijven wij ook niet op.
Helpt dat?
succes,
Theo
theo
zei op 27 oktober 2011 om 16:11
Theo,
Ik kan het tegendeel bewijzen: Ik heb van enige kinderen die nauwelijks geleefd hebben een geboorte- en een overlijdensakte.Als in een akte staat: aangifte van doodgeboren kind, betekent dat in de ene gemeente echt doodgeboren en in de andere gemeente of doodgeboren, of levend geboren maar voor de aangifte overleden. Iedere gemeente handelde anders (helaas).
van DEURSEN 8000
zei op 27 oktober 2011 om 21:00
Andere Theo,
Dat ben ik nog niet tegengekomen.
Wel dat een geboorteakte, bv in de voormiddag werd opgemaakt en op dezelfde dag, bv 's middags, een overlijdensakte.
Maar nationaal een regel of standaard?
Van de andere kant is het natuurlijk absoluut zin- en doelloos een geboorteakte op te maken voor een inmiddels gestorven kindje. In de regel werd dat ook niet gedaan, zelfs op de dag van vandaag nog niet.
"Het laatste nieuws is het juiste nieuws" zou men kunnen stellen.
Er zijn voorbeelden te over dat bv een tweeling, waarvan er een het heeft kunnen redden, een geboorteakte werd opgemaakt van het levende- en een overlijdesakte voor het overleden kindje.
Vóór de invoering van de BS werkte dat maar al te vaak verwarrend.
Gedoopt: Jan, ZV..... 00-00-0000 DTB 2 fol 12
Begraven: kint van ..... 00-00-0000 DTB 3 fol 12
Per abuis werd dan vaak Jan als JG in stambomen gezet terwijl Jan, 25 jaar later in het huwelijk trad.
Jong gestorvenen verdienen een plek in een genealogie dat staat buiten kijf, maar de JG zelf is voor het verloop van zulke genealogie, eigenlijk, niet meer zo belangrijk, denken wij.
Deze JG's zijn in een ander stramien (bv wetenschappelijk onderzoek naar kindersterfte) héél belangrijk.
Bekend is dat deze JG's nooit meer ergens werden genoemd i.v.m. successie, testamenten of delingen.
In die kaders eindigt het bij de overlijdensakte of begraaf notitie.
In de meeste RK kerken werden levenloos geborenene als "niet" behandeld zelfs nog in 1948.
Talloze van deze schepseltjes van vóór de invoering van de BS zullen we dan ook nooit leren kennen.
Puzzelvoorbeelden te over van "Begraven: Kint van...." en een doop nergens te vinden is.
Nog verder terug noteerde men geboorte/doop niet eens maar wèl (overlijden) begraven.
Minderjarige noemden men "Kint" ongeacht of het kind 0 of 20 jaar geleefd heeft.
Ook dat ging niet altijd op:
Noemde men een naam: dan was de begravene geen "kind" echter werd soms vermeld: "Jonge dame/man".
Ook dat was per parochie verschillend.
In de reformatorische religies noemden men bijna nooit de moeder.
Bij de Hervormden soms wel.
Dat is zo ongeveer onze ervaring in de Zuidelijke Nederlanden.
Mogelijk was dat in Holland en Friesland anders?
succes,
Theo
jan
zei op 23 november 2011 om 22:26
Geen doop gevonden van dit kind:
Te Nuland wordt begraven:
(DTB 3)
23 aug 1708 kind van Hendrik Melten, "sonder gedoopt te wesen", laat ouders na
