In de Middeleeuwen ontstaan in Brabant bloeiende handels- en nijverheidsplaatsen. Om die tegen plunderende legers en rondtrekkende roversbenden te beschermen, worden vanaf halverwege de 14e eeuw vooral de strategisch gelegen plaatsen beschermd met grachten, omwallingen en stadsmuren.
Langs de noordgrens van Brabant vormen deze vestingsteden een lint, dat een belangrijke rol gaat spelen in de verdediging. Waterwerken om de gebieden tussen de steden onder water te kunnen zetten versterken de linies nog verder.
Maar door veranderingen in de wijze van oorlogsvoering verliezen de vestingsteden in de 19e eeuw hun functie voor de landsverdediging.
Al in de beginjaren van de Tachtigjarige Oorlog bleek de kracht van het water als verdedigingsmiddel: onder water gezet gebied is een lastige barrière voor de vijand. Later gebruikte men stuwen, kanaaltjes en inundatiesluizen om zo'n gebied gecontroleerd onder water te zetten. Bij voorkeur moest het water niet te diep zijn, zodat het gebied ontoegankelijk was voor boten, maar ook onbegaanbaar voor infanterie.
In Brabant werd rond 1583 nabij Bergen op Zoom de eerste waterlinie aangelegd. Maar langzaamaan ontstond er langs de hele noordgrens een waterlinie. Vestingsteden waren steunpunten in deze barrière. De techniek werd verbeterd en er kwamen linies bij, tot zelfs kort voor de Tweede Wereldoorlog werden ze gebouwd.
Al die verdedigingswerken kwamen er natuurlijk niet zomaar. Zeer belangrijk was in de 17e eeuw Menno van Coehoorn. Zijn ontwerp van de vestingwerken van Bergen op Zoom wordt als zijn belangrijkste werk beschouwd. Een andere belangrijke man op het gebied van verdedigingswerken was later Cornelis Krayenhoff, de ontwerper van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Zijn vader, de waterbouwkundige Cornelis Johannes Krayenhoff, kwam uit Veghel.
