De oorlogsjaren maakten mensen vaak heel creatief om met de opgelegde regels om te gaan, zo blijkt uit het verhaal van Huub Ekstijn, mijn vader. We zien hier een foto gemaakt in Oss, 1944. Mijn vader staat achteraan in de werkplaats van de schoenenwinkel van zijn zus Dora Ekstijn in Oss.
Naast Huub Ekstijn, vooraan, zit zijn zwager Sjef Erren. Hij zat daar ondergedoken, nadat hij ontsnapt was uit een transport per trein in het kader van de "Arbeitzeinsatz". Naar verluidt was hij opgepakt bij een arrestatie na een overval op een distributiebureau.
Mijn vader (én Gravenaar) had wel een hele creatieve manier gevonden om voor de Duitsers te werken, volgens de door hen ingestelde arbeidsplicht. Welke wisseltruc is toegepast laat dit document niet zien, maar hij mocht in de schoenenwinkel werken van zijn zus Dora en zijn zwager Sjef Erren.
Heel aannemelijk voor die tijd werden er waarschijnlijk gedwongen reparaties uitgevoerd voor de bezetter. In dat geval was hij onontbeerlijk in de Nederlandse bezettingsindustrie. Heel slim!
Mijn ome Jan Ekstijn, mijn vaders broer, had in Grave ook een schoenenwinkel. Daar kwam met regelmaat, vanuit de kazerne, een Wehrmacht-soldaat laarzen brengen om te repareren in de schoenenreparatie-werkplaats achter de winkel.
Als hij door de deur kwam ging er boven een belletje. Deze soldaat riep dan: "Laat maar, t'is die rot-mof!".
Carla
zei op 30 januari 2015 om 13:07
Hartstikke leuk Adrie deze verhalen. Het raakt anders toch echt in de vergetelheid.
