Abseilen van zijn kerk, handtekeningen verzamelen voor Amnesty of de noodklok luiden tegen de wantoestanden in voormalig Joegoslavië. Pastoor Van Genugten uit Berghem is een pastoor met een eigen mening en soms eigenzinnige houding. Enorm geliefd bij de inwoners van Berghem. Van 1973 tot 2002 is hij de geestelijke herder van dit dorp. Van Genugten overlijdt 9 juni 2009.
Alsof hij is weggelopen uit de serie Dagboek van een herdershond. De verhalen over Van Genugten doen sterk denken aan de geliefde Eric Odekerke uit de tv-serie uit de jaren zeventig. “Hij was er altijd, desnoods 24 uur per dag, bij ziek zijn en sterven. Hij zette de mensen weer op de rails door ze ergens bij te betrekken. Dat was het knappe van hem”, omschrijven parochianen hem.
“Pastoor ben je de hele dag, behalve als je slaapt”, vertelt hij op 15 mei 2009 bij zijn vijftigjarige priesterfeest aan het Brabants Dagblad. “Al vanaf de lagere school wilde ik priester worden: bij hoogte- en dieptepunten alles met de mensen samen doen.” Die hoogtepunten neemt hij af en toe heel letterlijk. Als in 2001 de kerk in Berghem na een lange verbouwing eindelijk klaar is, gaat Van Genugten , inmiddels 67 jaar, er ‘abseilend’ van af. Hij staat ook bekend om zijn sociale betrokkenheid. In 1998 haalt hij 300 handtekeningen op voor Amnesty en ook tijdens de kerkdienst deinst de pastoor er niet voor terug om aandacht te vragen voor de rechten van de mens. Ook op lokaal niveau laat hij van zich horen.
Zo vindt de pastoor dat de uitbreidingswijk Piekenhoef te groot wordt. “Ik vond het jammer dat het dorp zo groeide, dat het eigen karakter verloren ging. Wat mij betreft mocht Berghem zo blijven als het was: een bijzonder plaatsje, met een groot potentieel aan verenigingen.”
En het mag dan ongewoon zijn dat een pastoor zich mengt in de politiek “maar onze verantwoordelijkheid houdt niet op bij de kerkdeur”, zegt hij in 1992 in een krantenartikel.
Opvallend is dat Van Genugten in een tijd van secularisatie volle kerken weet te trekken. “Ach, het is de kunst om jezelf te blijven. Mensen raken is belangrijk, ze warm maken voor je ideeën. Hopen dat ze terugblijven komen.” Hoe zeer hij geliefd is, blijkt als hij in 2002 wordt getroffen door een hersenbloeding. De kerk in Berghem staat in no time vol met brandende kaarsjes en plakwerken van schoolklassen.
Zijn geheim? Bijkletsen met zijn parochianen, op elk moment van de dag. Ook als hij na zijn ziekte afhankelijk wordt van een rolstoel. Het liefst bij het koffiehoekje van Albert Heijn. Het zorgt ervoor dat Berghem Van Genugten in zijn hart sluit. De heemkundekring Berchs-Heem - waarvan Van Genugten één van de oprichters is - richtte in mei een fototentoonstelling over de geliefde pastoor in. Berghem loopt ervoor uit.
Alsof hij is weggelopen uit de serie Dagboek van een herdershond. De verhalen over Van Genugten doen sterk denken aan de geliefde Eric Odekerke uit de tv-serie uit de jaren zeventig. “Hij was er altijd, desnoods 24 uur per dag, bij ziek zijn en sterven. Hij zette de mensen weer op de rails door ze ergens bij te betrekken. Dat was het knappe van hem”, omschrijven parochianen hem. 
En het mag dan ongewoon zijn dat een pastoor zich mengt in de politiek “maar onze verantwoordelijkheid houdt niet op bij de kerkdeur”, zegt hij in 1992 in een krantenartikel. 
