Deze week is het 1 november, Allerheiligen, maar de titel heeft hier toch een andere betekenis. In de herfst van 1952 regelde mijn broer op de zondagmiddag een danscursus in de lege Herd, een van de onverwarmde vertrekken in de winter. Moeke zag graag dat de kinderen leerden dansen, zodat ze op feestjes mee konden doen.
Mijn zus en ik hadden frisse tegenzin. Woorden als ‘creatief’ en ‘hobby’ kenden we niet, maar broer Toon wàr goed bij en bouwde bij vader in het werkhuis de benodigde pick-up. Na het koffer werd daarin de draaischijf van een gesloopte opdraaigrammofoon gemonteerd, een fietsdynamo diende als aandrijfmotor, gevoed door een beltransformator.
Op de Ambachtschool in Veghel draaide Toon in de platenschijf een groef voor de aandrijfsnaar, een meterslange fietsventielslang, want daarmee werd de draaischijf van 25 cm doorsnee in beweging gebracht. Met een wikkel plakband op het dynamowieltje werd de snelheid van 78 toeren verhoogd. De schellak- of bakelietplaten waren oude schlagers uit de Jukebox van een of andere café. In de Goeikamer stond de pick-up, bediend door de twee jongere broers, vijf andere gezinsleden stonden op de vloer.
Met een duwtje werd de draaischijf gestart en de naald aan de rand in de groef geplaatst, na enkele platen werd de stalen pick-upnaald vernieuwd. De trilling van de naald werd via een kabel naar het radiotoestel geleid, versterkt en vandaar uit met een draad naar de luidspreker in den Herd geleid. De grootte van Den Herd was toereikend voor het aantal dansparen, zoals de eis gold in danstenten. Van Vader en Moeke kregen we die middag dispensatie voor het bezoek aan het H. Lof. Een van de kerkregels was dat er niet gedanst mocht worden, voordat alle godsdienstoefeningen beëindigd waren.
De bordeauxrode plankenvloer was niet berekend op zo’n groot aantal personen in volle beweging. Ook voor de gipsen heiligenbeelden op de twee kleerkasten, sommige onder een glazen stolp, was het wennen. Zij zagen ons van twee meter hoogte bezig, voor ons gezien vanuit de hemel. Ook zij kregen de smaak te pakken en dansten in dezelfde maat met ons mee. Geen van de heiligen kwam even naar de aarde; door hun broosheid zouden zij het er niet zonder ‘kleerscheuren’ afgebracht hebben.
De houten vloer was glad genoeg voor een Weense wals en het strooien van zaagmeel met kaarsvet was dus overbodig. Koffie, een glaasje water of een pauze, dat was geen gewoonte.
We leerden van de heer Van de Kerkhof ook de oude dansen zoals de tango, foxstrot, veleta, mazurka, Duitse polka en de St. Bernardswals. De cursus was voor beide seksen een nieuwe en andere lichamelijke benadering.
Op zondag 1 februari 1953 was de laatste les en werden de cursisten in Volkel uitgenodigd in de smederij van Van Reijbroek, bij het gedoofde smidsvuur, daar was het nòg kouder. Die avond had ik voor het beluisteren van de berichten over de Watersnoodramp liever thuis en warm in de Goeikamer bij het radiotoestel gezeten, dat vond ik veel boeiender.
Je eerste dansles geweldig verhaal. kan meer een beeld bij vormen hoe dat gegaan moet zijn.
Annemarie van Geloven
bhiczei op 10 november 2014 om 15:39
Je had toch maar een wijze moeke!
Rini de Groot.
zei op 16 november 2014 om 14:00
In dezelfde jaren stond in Veghel in Sinterklaastijd, bij de nog steeds bestaande Rijwielzaak van Kuyper in de Hoogstraat, een fietsende Sint, in de etage.
Van de vrijstaande fiets werden de wielen in beweging gebracht door middel van fietsdynamo,s nu als tegenpool en werd de generator een elektromotor.
Vroeger stond er, weet de huidige eigenaar, van na de jaren’50 te vertellen, “Kuijper’s rijwielhandel” op de gevel.
Mijn zus en ik hadden frisse tegenzin. Woorden als ‘creatief’ en ‘hobby’ kenden we niet, maar broer Toon wàr goed bij en bouwde bij vader in het werkhuis de benodigde pick-up. Na het koffer werd daarin de draaischijf van een gesloopte opdraaigrammofoon gemonteerd, een fietsdynamo diende als aandrijfmotor, gevoed door een beltransformator.
