Mensen houden van zwemmen en baden. Van de badcultuur in de Antieke Oudheid getuigen nog de enorme thermencomplexen met warme, lauwe en koude baden, die de Romeinen door heel hun rijk bouwden.
Ook de middeleeuwer kende publieke baden. In veel steden herinnert een Stoofstraat nog aan deze badhuizen. Aan het eind van de Middeleeuwen veranderde echter de houding tegenover zwemmen en baden.
De vele epidemieën van die tijd, een nieuw besef van kuisheid, twijfel aan de reinigende kracht van water, dit alles leidde ertoe dat de bestaande badhuizen verdwenen.
Zwemmen en baden in het openbaar werd vrijwel overal verboden, keer op keer opnieuw en zonder veel succes. In de praktijk werd er ook in de zestiende, zeventiende en achttiende eeuw volop in rivieren en grachten gezwommen.
Vanaf de achttiende eeuw zien we opnieuw een langzame verandering in de houding ten opzichte van zwemmen en baden. Met name door nieuwe inzichten in hygiëne en gezondheidszorg keren de badhuizen langzaam terug.
In de loop van de negentiende eeuw ging men steeds meer het belang van hygiëne en regelmatige lichaamsreiniging voor de volksgezondheid inzien. Maar adequate sanitaire voorzieningen ontbraken nog in de meeste huizen, laat staan dat men over badkamers beschikte. In toenemende mate bestond er dan ook behoefte aan badgelegenheden. Meestal waren het ondernemende particulieren die als eerste op deze vraag insprongen, vooral in de grote steden, zoals Eindhoven en ‘s-Hertogenbosch.
Daarnaast bleef tot in de jaren vijftig van de twintigste eeuw de persoonlijke hygiëne vaak beperkt tot de wekelijkse wasbeurt in een teil in de keuken.
Maar na circa 1950 kregen steeds meer woningen eigen badvoorzieningen. Ook in oudere huizen werd vaak een douchecel ingebouwd. Daardoor nam de noodzaak voor openbare badhuizen snel af. Vanaf eind jaren ’60, begin jaren ’70 verdwenen deze instellingen dan ook in rap tempo uit het stadsbeeld.
Ook de middeleeuwer kende publieke baden. In veel steden herinnert een Stoofstraat nog aan deze badhuizen. Aan het eind van de Middeleeuwen veranderde echter de houding tegenover zwemmen en baden. 
Vanaf de achttiende eeuw zien we opnieuw een langzame verandering in de houding ten opzichte van zwemmen en baden. Met name door nieuwe inzichten in hygiëne en gezondheidszorg keren de badhuizen langzaam terug.
het ondernemende particulieren die als eerste op deze vraag insprongen, vooral in de grote steden, zoals Eindhoven en ‘s-Hertogenbosch.
