A.F.Th. van der Heijden – geboren in Geldrop – is één van de meest vooraanstaande schrijvers van Nederland. In deze bijdrage schrijft hij over zwembad De Smelen & De IJzeren Man in Geldrop, een verhaal dat nog niet eerder is gepubliceerd.
Ik zou van de hoge. Vandaag moest het gebeuren. Stefan had me uitgedaagd. Ik kon niet meer terug. Makkelijk lullen, hij… bij hem in Berlijn was een zwembad met wel drie duiktorens, de hoogste twee keer zo hoog als deze hier in De Smelen. Stefan was al sinds z’n zevende of zo een prima schoonspringer, met zilveren vazen in een vitrinekast… dus ja, kunst. Hij stond me beneden aan de smalle trap pesterig lachend op te hitsen. Om zijn nek bungelde de verrekijker waarmee we al de hele middag beurtelings vrouwen op de grasmat bespiedden. Het was ons opgevallen dat vooral de rijpere dames om de haverklap een duim achter de zoom van hun zwempak haakten… boven en onder, voor en achter… blijkbaar om de elastiek minder te laten knellen. Het kon ook ‘ein exhibitionistischer Tick’ zijn, volgens Stefan, die zulke woorden geregeld gebruikte, want hij gold thuis als een ‘Wunderkind’. Met de kijker scherp afgesteld kreeg een mens soms kortstondig inzage in beloftevolle schaduwen.
‘Duimen,’ noemden we het gebaar. ‘Kijk, Steef, die met dat gebloemde geval, die duimde zonet. Als ze pas uit het water komen, dan weten ze van geen ophouwen.’
‘Terwijl, men zou toch zeggen, water maakt elastiek slapper,’ zei Stefan peinzend, want hij wist natuurlijk ook alles over stoffen en materialen.
(het verhaal gaat verder onder de foto)
foto: fotobureau Van den Meulenhof, Jean Pierre Reijnen
Er was iets mis met de trap naar de hoge. Het drong onder het klimmen te laat tot me door. De metalen leuning, normaal hemelsblauw, bleek bedekt met een laag verf van een onzuiver oranjerood. Ik herinnerde me opeens dat het tegelplateau rond de twee springtorens vanmorgen met paaltjes en kettingen afgezet was geweest. Een schilder bewerkte de trapleuning met een bunsenbrander, waarna hij de hardnekkigste lakresten met een soort paletmes wegschraapte. Later, maar dat merkte ik nu pas, had hij al het buiswerk in de menie gezet, die nog niet droog was. Bij het mezelf omhoogtrekken moest ik mijn kleverige handen telkens met enige kracht van de stangen losmaken.
‘Eindelijk is het so weit,’ riep Stefan in zijn speciale mengeling van Brabants en Duits. ‘Hooggeëertes Publikum, komt dat allen zien, ja. Albert waagt de salto mortale.’
Ik zou van de hoge. Vandaag moest het gebeuren. Stefan had me uitgedaagd. Ik kon niet meer terug. Makkelijk lullen, hij… bij hem in Berlijn was een zwembad met wel drie duiktorens, de hoogste twee keer zo hoog als deze hier in De Smelen. Stefan was al sinds z’n zevende of zo een prima schoonspringer, met zilveren vazen in een vitrinekast… dus ja, kunst. Hij stond me beneden aan de smalle trap pesterig lachend op te hitsen. Om zijn nek bungelde de verrekijker waarmee we al de hele middag beurtelings vrouwen op de grasmat bespiedden. Het was ons opgevallen dat vooral de rijpere dames om de haverklap een duim achter de zoom van hun zwempak haakten… boven en onder, voor en achter… blijkbaar om de elastiek minder te laten knellen. Het kon ook ‘ein exhibitionistischer Tick’ zijn, volgens Stefan, die zulke woorden geregeld gebruikte, want hij gold thuis als een ‘Wunderkind’. Met de kijker scherp afgesteld kreeg een mens soms kortstondig inzage in beloftevolle schaduwen.
foto: fotobureau Van den Meulenhof, Jean Pierre Reijnen
Er was iets mis met de trap naar de hoge. Het drong onder het klimmen te laat tot me door. De metalen leuning, normaal hemelsblauw, bleek bedekt met een laag verf van een onzuiver oranjerood. Ik herinnerde me opeens dat het tegelplateau rond de twee springtorens vanmorgen met paaltjes en kettingen afgezet was geweest. Een schilder bewerkte de trapleuning met een bunsenbrander, waarna hij de hardnekkigste lakresten met een soort paletmes wegschraapte. Later, maar dat merkte ik nu pas, had hij al het buiswerk in de menie gezet, die nog niet droog was. Bij het mezelf omhoogtrekken moest ik mijn kleverige handen telkens met enige kracht van de stangen losmaken.
