Het is het eerste dat de jonge Addy van den Krommenacker ’s ochtends ziet als hij uit het raam kijkt: de Petruskerk in Uden. Modeontwerper Van den Krommenacker woont in zijn jeugd recht tegenover deze kerk. Op die bijzondere plek komen – nu heel wat jaren later - verschillende levenslijnen van de Udense ontwerper weer bij elkaar.
Addy - rechts - met broer Jacques en zus Wilma voor de Petruskerk
Addy van den Krommenacker is de jongste van zes kinderen uit een katholiek gezin. Vader Broer heeft een groot schildersbedrijf, moeder Leentje een winkel aan huis. Anders dan zijn broers voetbalt Addy niet op straat maar tekent hij liever jurken op behangboeken uit de schilderswinkel.
Enkele jaren is hij misdienaar in de Petruskerk. “Het lastige was dat ik niet goed tegen wierook kon; daarvan viel ik nog wel eens flauw. Dan moest je het Boek van de ene naar de andere kant van het altaar brengen en vervolgens knielen. Dan ging ik – onbedoeld - helemaal tegen de vlakte”, vertelt hij met een lach.
Alles in de buurt
De kerk en het geloof spelen een belangrijke rol in het leven van de jonge Addy. “De pastoor en de kapelaan kwamen ook bij ons in de winkel, die werelden waren met elkaar vervlochten.” Hij besluit priester te worden; het Kruisherencollege ligt een eindje verderop in de straat. “Nu ik het zo vertel, bedenk ik me dat mijn leven zich tot mijn vijftiende jaar binnen een beperkte straal afspeelde. Ons huis, de school, de kerk: alles lag bij elkaar in de buurt.”
Eenmaal in de chambrette in het Kruisherencollege - afgesloten van de buitenwereld - komt de dertienjarige Addy er al snel achter dat het niets voor hem is. “Zelfs als mijn moeder de was kwam halen, mocht ik haar niet zien. Je mocht alleen naar buiten als je wedstrijden moest voetballen of zo, maar ik had niets met sport. Ik was bezig met muziek en knipte foto’s uit bladen. Ik vond het er verschrikkelijk.” Hij pakt de fiets en vertrekt, liefst naar het andere eind van de wereld. "Maar het wordt tante Nellie in Veghel. En die zegt dat ik echt weer terug moet.” De opluchting is groot als de rector na driekwart jaar zegt dat Addy niet geschikt is voor het ambt van priester.
Buitenlandse optredens
Na een hoopvolle start aan de ULO gaat de aandacht van Addy steeds meer naar zijn grote hobby’s: muziek en mode. "Dat was ook wel terug te zien aan mijn schoolresultaten”, herinnert hij zich vrolijk. Samen met een paar vrienden vormt hij Square; een bandje dat al snel aan populariteit wint en ook in het buitenland optreedt. De keuze of hij verder moet in de mode of in de muziek wordt vóór Addy gemaakt. "Ik kreeg stemproblemen en mocht van de artsen niet meer zingen. En dus werd het de mode.”
Nu reist hij de hele wereld over. “Ik kom in Italië en dan zie ik daar de prachtigste kathedralen en kerken. Dan steekt de Petruskerk in Uden er sober bij af. Maar deze kerk is voor mij om heel andere redenen bijzonder - en daarom de allermooiste; hier komen zoveel lijnen bij elkaar. Hier werd ik gedoopt en was ik misdienaar maar hier word ik ook herinnerd aan verdrietige momenten: de begrafenis van mijn vader en mijn moeder bijvoorbeeld. Eén keer per jaar kom ik er terug, met mijn broers en zussen voor de mis voor mijn ouders.” Van den Krommenacker concludeert: “Dat is óók het mooie aan de Petruskerk. Alles verandert in de wereld maar die kerk, die blijft zoals het is. Daar blijft mijn jeugd voor altijd bewaard.”
Schilder van den Krommenacker heb ik goed gekend als hij geld kwam storten op het postkantoor op postrekeningen van leveranciers. Als ik mij goed herinner was hij een buurman van familie Pluk. Dat moet geweest zijn in de jaren 1948-1950, want toen moest ik in militaire dienst om pas na 24 maanden later weer terug te keren. Pastoor de Louw zwaaide de scepter in de Petruskerk. Pater de Groot was een vaste klant van de Kruisheren om geld te storten en cheques te innen.
Marilou Nillesen
bhiczei op 3 juni 2019 om 10:12
Ah, leuk om te horen, Albert! Werkte jij dan op dat postkantoor? Of is er een ander verband?
Els Boode-van der Burgt
zei op 23 april 2020 om 08:25
Eddy van den Krommenacker, ik was bevriend met zijn zus, Gerrie. Wij brachten ons 3de schooljaar door in de Pastorie van de Petruskerk. Ik ben een paar keer bij haar thuis geweest, ik herinner me Addy op een driewielerfietsje, achter in de tuin. Broer Hans, van cabaretgroep "Onze Wil" kwam vaak bij ons thuis. Mijn zus Giens "Reggy van der Burgt" is hier haar zangcarriére begonnen. Ikzelf woon al jaren in Gouda maar als ik naar Uden ga en de St. Petruskerk boven alles uit zie torenen dan weet ik dat ik weer "thuis" ben.
Albert
zei op 23 april 2020 om 15:37
In Geldrop staat precies dezelfde kerk, maar goed, dat deze plaats zuidelijker van Uden ligt komende uit Gouda.
Marilou Nillesen
bhiczei op 25 april 2020 om 20:40
Wat een prachtige herinnering, Els, wat mooi om te lezen dat de kerk zo'n duidelijk ijkpunt is voor je plek van herkomst. Heb je nog wel eens contact met iemand van de familie Van den Krommenacker?
Haha inderdaad Albert, anders zou dat wel eens verwarrend kunnen werken ;)
Eenmaal in de chambrette in het Kruisherencollege - afgesloten van de buitenwereld - komt de dertienjarige Addy er al snel achter dat het niets voor hem is. “Zelfs als mijn moeder de was kwam halen, mocht ik haar niet zien. Je mocht alleen naar buiten als je wedstrijden moest voetballen of zo, maar ik had niets met sport. Ik was bezig met muziek en knipte foto’s uit bladen. Ik vond het er verschrikkelijk.” Hij pakt de fiets en vertrekt, liefst naar het andere eind van de wereld. "Maar het wordt tante Nellie in Veghel. En die zegt dat ik echt weer terug moet.” De opluchting is groot als de rector na driekwart jaar zegt dat Addy niet geschikt is voor het ambt van priester.
