Imposante bomen vol ingekerfde namen, het uitgestrekte en ongelijke terrein, en al die graven van mensen met een twijfelachtige achtergrond. Je hebt weinig fantasie nodig om ’s avonds Blanke(n)s kerkhof tussen Veghel en Mariaheide maar liever te mijden.
46 Jaar oud is klompenmaker Josephus Blanken als hij in juli 1868 plots overlijdt. Wat te doen met deze zwervende man waarvan niemand zeker weet of hij wel katholiek is? Hij wordt als eerste begraven in de ongewijde grond van Beukelaars Brack, een algemene begraafplaats ver van de bebouwde kom. Een terrein van 2,40 are en onderdeel van een groot heidegebied, met dennenbos erbij. Later krijgt Blanken gezelschap van meer ‘slechte mensen’ die daar worden begraven, zo gaat de volksvertelling.
Want mensen die zich tijdens hun leven ‘buiten de gemeenschap van de kerk’ hadden geplaatst, mochten niet naar de begraafplaats van de kerk. Zij moesten uitwijken naar dergelijke verbannen terreinen. Dat je je niet (voldoende) aan de regels van de kerk had gehouden, kon meerdere oorzaken hebben. Zoals onwettige samenleving, niet nakomen van kerkelijke verplichtingen of zelfmoord. Allemaal redenen om in ongewijde grond te worden begraven. Dat gold ook voor baby’s die waren overleden, nog voordat de gelegenheid zich had voorgedaan gedoopt te worden.
Onheilspellend
Die bizarre redenen om juist deze mensen op een afgelegen plek te kunnen begraven, samen met het ruisen van de bomen en de talloze namen die de basten met zich meedragen met name in de duisternis zorgen voor een onheilspellende sfeer. Een plaats die je na zonsondergang beter kon mijden, waarschuwden ouders hun kinderen, want dan kon het er flink spoken.
In de oorlogsjaren zijn er voor het laatst mensen begraven. Dat waren een moeder en dochter die zich hadden ingelaten met Duitse soldaten en zich na enkele maanden hadden verdronken. Tijdens de laatste ruilverkaveling van 1983 is het kerkhof uit respect voor de overledenen onberoerd gebleven.
Illustraties uit ‘Kroniek van een heemkundekring’ van de Heemkundekring Vehchele (1983), mevrouw Hartman over ‘Blankes kerkhof’.
46 Jaar oud is klompenmaker Josephus Blanken als hij in juli 1868 plots overlijdt. Wat te doen met deze zwervende man waarvan niemand zeker weet of hij wel katholiek is? Hij wordt als eerste begraven in de ongewijde grond van Beukelaars Brack, een algemene begraafplaats ver van de bebouwde kom. Een terrein van 2,40 are en onderdeel van een groot heidegebied, met dennenbos erbij. Later krijgt Blanken gezelschap van meer ‘slechte mensen’ die daar worden begraven, zo gaat de volksvertelling.
