| Uit Oost-Brabant 5 oktober 1944 |
John Lincoln, één van de Britse veteranen, schrijft in zijn boek ‘Thank God and the infantry’: “The reception in Helmond was overwhelming. As we approached the town, the inhabitants came surging out on to the streets and soon we were driving slowly along a narrow path between what seemed like thousands of shouting, cheering, laughing Dutch people, many with orange flags, all of whom wanted to slap our backs and shake our hands. In this carnival spirit we received an amazing and moving welcome which went on and on.”
Op 22 september 1944 vlucht de laatste Duitse soldaat uit Helmond West. Maar voor de rest van de stad moet nog hard worden gevochten. Drie dagen lang ligt Helmond in de frontlinie en dat levert een vreemde situatie op. Opgeluchte inwoners uit Helmond West die blij zijn dat de Duitsers zijn verdreven, maar die zich grote zorgen maken om familie en vrienden in de rest van de stad. Want ten oosten van het kanaal woeden hevige vuurgevechten, en leven Helmonders in grote angst. Niemand kan zich onttrekken aan het oorlogsgeweld want de Britse soldaten verplaatsen zich met tanks door de achtertuinen van inwoners naar het centrum van Helmond. Dat is de enige manier om zich aan het oog van de Duitsers te onttrekken. Mensen leven tussen hoop en vrees hoe dit gaat aflopen. Maar 25 september is het groot feest en is Helmond bevrijd.
In de volksmond
Om de stad van de doorgaande troepen te ontlasten, besluiten de Engelsen om parallel aan de spoorbrug een verkeersbrug aan te leggen. Die nieuwe weg komt uit bij de spoorlijn. Aangelegd door Helmondse fabrieksarbeiders, betaald door het Britse leger. Als de officiële naam moet worden vastgesteld, op 24 april 1950, dan kan dat niet anders worden dan de Engelseweg, zoals de verbinding ook al die tijd al in de volksmond wordt genoemd.
In de jaren vijftig verrijzen er rijtjeshuizen – waarvan de gebroeders Van de Kerkhof met hun moeder, broer en zussen op nummer 109 neerstrijken. Op dat moment staan er al enkele bedrijfjes waarvan H.T.M. het meest bekend is. Maar met de decennia die verstrijken, weten steeds meer ondernemingen de Engelseweg te vinden.
Volgens een column van Bram Brom in de Helmondse Courant van 1956 is de weg nogal moeilijk begaanbaar, om over de verlichting maar niet te spreken. “Wanneer men boven op het haantje van de St. Lambertustoren zou gaan zitten, dan zou men duizenden Helmondse lampjes zien. Want straatlantaarns hebben we zo veel in onze vaderstad. Ziet men echter in de richting van de Engelseweg, dan kan men uitsluitend twee lampjes zien, die de ingang van de St. Annakerk verlichten. De weg zelf is namelijk geheel niet verlicht. Jong geliefden zijn ons wellicht dankbaar voor de tip, edoch ze hoeven dat niet te zijn, want het donkere weggedeelte heeft de mogelijkheid van verderf in zich, vanwege de talrijke kuilen en oneffenheden die er in zitten en vanwege de sloten die er langszij gegraven zijn en waar men gemakkelijk zonder erg in kan plonsen”.
Inmiddels staat de Engelseweg in Helmond bijna synoniem als de woonboulevard van Helmond, met uiteenlopende bouwmarkten en ondernemingen vol woninginrichting.
Wil je weten welke bijzondere herinneringen Willy en René van de Kerkhof aan de Engelseweg hebben?
Lees hier het verhaal van Willy en René van de Kerkhof
Verder lezen:
