 foto's: Suus Heersema |
Eveline Aendekerk (Roermond, 1971) is ruim tien jaar directeur-bestuurder geweest van Dance4Life, de van oorsprong Nederlandse Social Franchiseorganisatie die samen met jongeren werkt om een einde te maken aan onveilige seks. Vóór die tijd werkt zij in het bedrijfsleven, maar maakt dan een overstap omdat ze werk zoekt waarin ze zelf meer betekenis vindt.
Nu staat Aendekerk in het nieuwe gebouw van Theek5 in Oosterhout en kijkt even vertwijfeld om zich heen. "Er was ook een trap, maar was het nu daar? Of in die zaal daar?" Samen met een stuk of vijf andere vriendinnetjes gaf ze hier in 1989 – in De Bussel - haar eindexamenfeest. "Dat was één groot festijn, ook gevoelsmatig. De afsluiting van de middelbare schooltijd, de wereld lag aan onze voeten. En De Bussel was destijds nog maar net open, we vonden het heel stoer dat we hier ons feest konden houden."
Iets magisch
Waar toen Aendekerk en haar vriendinnen uitgelaten de afronding van hun middelbare school vierden, komen nu theater, VVV en bibliotheek samen. Dat ze hier dertig jaar later weer zou komen voor haar werk, als nieuwe voortrekker van het CPNB, heeft ze nooit kunnen bevroeden. "Het is zo leuk om hier weer te zijn. Mijn ouders zijn inmiddels verhuisd, vriendinnen allemaal uitgewaaid: ik kom hier zelden. Dat geeft zo'n plek ook iets magisch, dit is een momentopname van mijn jeugd."
"Hier telden mijn vriendinnen en ik ook echt de secóndes af voordat carnaval begon. Maar in Amsterdam heb je die voorpret helemaal niet. Kijk je opeens op je horloge, en denk je: o ja, snel naar het carnaval. Zo werkt dat niet. Je moet helemaal opgaan in die wereld, en dat mis je echt boven de rivieren."
Kruising van heden en verleden
"Als kind zat ik al heel vaak in de bieb, samen met mijn moeder. Maar dat was niet op deze locatie, dat was in de bibliotheek in Dommelbergen. Op mijn 14de las ik Turks Fruit, en er ging een wereld voor me open. Toen ik hier net parkeerde, zag ik als eerste een affiche van het toneelstuk Turks Fruit. Dat vind ik mooi. Zo frappant als die lijntjes uit heden en verleden elkaar kruisen."
Na Wolkers volgde al heel snel Remco Campert. "Via zijn boeken werd ik ook beetje verliefd op hemzelf. Zijn taal, zijn stijl: daar ging ik helemaal in op, het raakte me diep van binnen. In september van dit jaar was de presentatie van zijn biografie Een knipperend ogenblik in De Kleine Komedie. Ik was daar samen met een vriendin, ook een Oosterhoutse die nu in Amsterdam woont, en die ook zijn boeken steeds opnieuw heeft gelezen. We zaten in de zaal en toen kwam er zo'n broze man het toneel op, en wij schoten allebei vol. Die man heeft met zijn boeken zóveel voor ons betekend. Dat kunnen boeken met je doen."
Het bloed kruipt
Als jongere was ze snel klaar met de afdeling jeugdboeken. "Als je eenmaal bent gegrepen door een schrijver, of dat nu Wolkers is, of Campert, of Giphart, dan wil je blijven in die wereld, je verbazen en je laten verrassen over wat je daar allemaal tegenkomt. Ik hoop dat de jeugd dat hier ook ervaart, alleen al omdat het zo'n fijne plaats is om te zijn."
Hoe prettig ze het ook in Oosterhout heeft gehad, als achttienjarige móest ze naar Amsterdam. "Een enorme drang om m'n vleugels uit te slaan. Viel ik via via met m'n neus in de boter, met een kamer aan het Leidseplein." Even overwoog ze de bibliotheekacademie te gaan doen, "maar ik wilde ook geld verdienen, dus die optie viel af", zegt ze lachend. "Maar kennelijk kruipt het bloed waar het heen moet. En voor mij moest het kennelijk deze kant op, dat kan niet anders.”
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
