Vriens is een geboren Bosschenaar en vertrekt op zijn zesde naar Helmond. “Mijn ouders hadden daar hotel St. Lambert overgenomen en kwamen met de mededeling: ‘wij gaan verhuizen’. Daar kwam in die tijd geen verdere toelichting bij kijken."
"Ik had destijds een poes – daar was ik enorm gek op – en die ging in een mandje mee. We stapten uit de auto, ik nam dat mandje met de poes mee en we gingen het hotel binnen. Daar stond ober Hans en die zei tegen mij, met een weinig subtiele verwijzing naar de geschiedenis van Helmonders als kattenmeppers: “Hou dat beest maar binnen want die vreten ze hier op.” Ik heb de mand gepakt, ben weer in de auto gaan zitten en heb gezegd: “Ik wil terug naar Den Bosch!"
Handelsreizigers
Desalniettemin neemt de familie Vriens haar intrek in het kleine hotel. “Tien kamers telde het, er verbleven vooral handelsreizigers. Mijn ouders waren druk; als er niet nog een kamer moest worden gedaan, dan moest er wel iemand achter het buffet of dan kwamen ze in de keuken weer handen tekort. Voor mijn broer en mij was weinig tijd maar dat toneelzaaltje vonden wij geweldig. En kinderen in de buurt ook; die kwamen vaak spelen.”
Aanvankelijk spelen ze zonder tekst en improviseren ze alles. Daar komt nog wel eens ruzie van. “Hans en Grietje bijvoorbeeld en dan wees ik een meisje aan dat heks moest spelen ‘omdat ze er wel op leek’. Die was natuurlijk beledigd, liep boos weg en nam ook haar twee broertjes mee. Dan hadden we weer te weinig spelers! Toen bedacht ik dat ik zélf een toneelstuk zou moeten schrijven. Een jaar of acht, was ik toen.” In de avonduren repeteert ook een volwassen toneelgezelschap in de zaal van het hotel en de jonge Jacques kijkt zijn ogen uit. “Ook naar de regisseur en dat gedrag imiteerde ik dan weer bij ons eigen kinderclubje.”
Foto rechts: het herbouwde Hotel St. Lambert in de jaren zestig, bron: Regionaal Historisch Centrum Eindhoven/uitgever ECC.
Schooltje spelen
Als het hondenweer is en bijna de héle buurt besluit om bij Vriens te gaan spelen, spelen ze schooltje in de hotelzaal. “Met aparte klasjes, en kinderen die juf of meester waren. Ik was dan de directeur – wat grappig is omdat ik dat later ook echt ben geworden”, vertelt Vriens enthousiast.
Het hotel in Helmond heeft de basis gelegd voor drie belangrijke aspecten van zijn leven: het schrijven, schoolmeester worden en het theater. “Het is het begin geweest van alles”, constateert hij. Het opgroeien in een hotel heeft hem ook sterk gevormd, vertelt Vriens. “We hebben daar een jaar of vijf gewoond. We woonden op de bovenste verdieping dus je moest altijd rekening houden met de gasten. Dat zit dan in je genen. Op een nacht in 1956 brak er brand uit waarbij ook slachtoffers zijn gevallen. Een drama. Ik kom geen hotel binnen, zonder dat ik eerst de vluchtroute check.”
Vrolijke serie
Het wonen in een hotel heeft Vriens ook gebruikt in de serie boeken De Bende van de Korenwolf. Met een knorrige ober, andere kinderen die er komen spelen of een popster die er wil onderduiken. “Het is een grappige en spannende serie geworden,”, zegt Vriens met een lach. “Het hotel staat in de boeken niet in Brabant maar in Limburg, want – zoals ik ook altijd tegen kinderen zeg – je bent de baas over je eigen boek.”
In september 2018 is er een serie openluchtvoorstellingen te zien naar het boek ‘Weg uit de Peel’, op verschillende Peel-locaties. Zie ook www.weguitdepeel.nl
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
