De meest invloedrijke vrouw van 2016 is een geboren en getogen Boxtelse: professor José van Dijck is universiteitshoogleraar aan de Universiteit van Utrecht én de eerste vrouwelijke president van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. Zij aarzelt geen moment over haar favoriete historische locatie: “Het Jacob Roelands Lyceum! Waar anders?”
Veilige omgevingVan 1972 tot 1979 was José van Dijck leerlinge op het ‘JRL’, zoals ze zelf zegt. “Als eerste komt de gezelligheid in mijn herinnering naar boven. De school had precies de juiste grootte, vond ik; ergens tussen de 600 en 800 leerlingen. Een mooie omvang, niet te klein maar ook geen kolos. Je kende in feite iedereen.” Behalve het leren speelde sport ook een grote rol, vertelt Van Dijck enthousiast. “Er was een heel actieve basketbalclub op school, we deden ook mee aan allerlei nationale scholenwedstrijden. Omringd door allemaal lange meiden was ik vaak de kleinste maar dat is ideaal voor een spelverdeler. Het was vooral heel gezellig, met veel van die grote Boxtelse families die actief waren in de club.”
Voor Van Dijck – die tegenwoordig in Amsterdam woont – was het belangrijk dat de school in Boxtel stond .“Een dorp waar iedereen elkaar kende – en als je ze niet écht kende, wist je toch wel van welke familie diegene was. Daardoor was het voor ouders ook veilig om kinderen al vroeg meer vrijheid te geven. Ik mocht al snel zelf naar allerlei clubjes, mijn eigen gang gaan. Dat heb ik ten volle benut.”
fotograaf: Josje Deekens
“Ik ging enorm graag naar school, genoot echt daarvan. Vanwege al die sociale contacten had je een soort thuisgevoel op school. Buiten dat was het onderwijs ook gewoon goed. Ik herinner me leuke docenten als meneer Van Moergestel die het toestond dat ik Engelse boeken las die eigenlijk te moeilijk voor me waren. Maar het niveau van mijn Engels is daardoor enorm gestegen. Of Theo Verstegen, onze leraar godsdienst en maatschappijleer. Discussiëren over maatschappelijke vraagstukken, heerlijk vond ik dat. Het paste ook in de tijdgeest en de jongerencultuur die steeds meer vorm kreeg.”
Culturele dagen
Het schoolgebouw zelf oogde voor José van Dijck als tamelijk ouderwets. “Hoewel er ook een modern deel was met een gymzaal. Maar ik denk ook al snel terug aan de cour, de binnenplaats. Ook zo’n mooie beschermde omgeving waar een groot deel van je sociale leven zich afspeelde. Verder kón er veel op het JRC. We hadden een lokaal, een soort schoolcafé, dat we zelf mochten inrichten en besturen, waarin we dan bijvoorbeeld de toneelclub lieten oefenen. En er waren ‘culturele dagen’ waarbij uiteenlopende vormen van kunst aan bod kwamen. Dat klinkt nu wellicht niet zo bijzonder maar in die tijd was zoiets best vooruitstrevend. Het JRL liep daarin aardig voorop.”
(het verhaal gaat onder de foto verder)
Het is heel wat jaren geleden dat Van Dijck in de buurt van de school kwam. “Na het overlijden van mijn moeder heb ik geen familie meer in Boxtel dus dan kom je er ook niet meer zo gauw. Maar het JRL zit voor altijd in míj omdat het me zoveel heeft opgeleverd. Op immaterieel vlak omdat ik nog steeds drie vriendinnen heb uit die tijd die ik regelmatig zie: Ineke, Yvonne en Conchita. Maar ook omdat het zo’n belangrijke formatieve tijd was waarin je jezelf goed leert kennen. Je groeit in vriendschap op, in de wetenschap dat je met elkáár leert; zowel in intellectueel als sociaal opzicht. Dat legt zo’n basis voor je verdere leven dat je zo’n school niet meer vergeet. Zo’n leuke school wens ik iedere middelbare scholier toe.”
Wat een leuk verhaal over Jose. Heb met haar in de klas gezeten en heel wat uurtjes samen door gebracht. JRL was inderdaad een fijne school met prima onderwijs en een prettige sfeer. We maakten ons ook wel druk om allerlei maatschappelijke thema's als armoede en mensenrechten in Argentinie. Zou het zo weer over willen doen!
Marilou Nillesen
bhiczei op 7 januari 2021 om 09:54
Bedankt voor je leuke reactie, Aart. Wat mooi dat je daar zulke fijne herinneringen aan hebt. Armoe en Argentijnse mensenrechten: het geeft ook wel een mooi tijdsbeeld, vind je niet?
Als je nog foto's uit die tijd hebt, en je wil ze met ons delen, stuur ze dan naar info@bhic.nl (ovv José van Dijck) en dan plaats ik ze erbij.
Van Moergestel die het toestond dat ik Engelse boeken las die eigenlijk te moeilijk voor me waren. Maar het niveau van mijn Engels is daardoor enorm gestegen. Of Theo Verstegen, onze leraar godsdienst en maatschappijleer. Discussiëren over maatschappelijke vraagstukken, heerlijk vond ik dat. Het paste ook in de tijdgeest en de jongerencultuur die steeds meer vorm kreeg.”
Het is heel wat jaren geleden dat Van Dijck in de buurt van de school kwam. “Na het overlijden van mijn moeder heb ik geen familie meer in Boxtel dus dan kom je er ook niet meer zo gauw. Maar het JRL zit voor altijd in míj omdat het me zoveel heeft opgeleverd. Op immaterieel vlak omdat ik nog steeds drie vriendinnen heb uit die tijd die ik regelmatig zie: Ineke, Yvonne en Conchita. Maar ook omdat het zo’n belangrijke formatieve tijd was waarin je jezelf goed leert kennen. Je groeit in vriendschap op, in de wetenschap dat je met elkáár leert; zowel in intellectueel als sociaal opzicht. Dat legt zo’n basis voor je verdere leven dat je zo’n school niet meer vergeet. Zo’n leuke school wens ik iedere middelbare scholier toe.”
