Veghel mag dan nu over verschillende sportaccommodaties beschikken; dat is in het verleden wel anders geweest. In de jaren vijftig ging menig voetbalwedstrijd niet door omdat het veld werd afgekeurd. Uitwijken naar een ander veld was geen optie want er was maar één veld.
De nijpende situatie wordt duidelijk uiteengezet in een brief die verschillende sportverenigingen en vijf scholen in 1958 gezamenlijk naar de minister sturen. Het departement van Binnenlandse Zaken heeft dan net besloten geen geld vrij te maken voor de aankoop van Veghelse gronden waarop nieuwe sportvelden zouden moeten komen. De scholen en sportclubs slaan de handen ineen “met de overtuiging dat wanneer Uwe Execellentie zich objectief wilt doen voorkomen over de urgentie van de sportvelden aanleg in Veghel die boven alle twijfel verheven en onvoorstelbaar groot is, U met ons van mening zult zijn dat de huidige situatie in alle opzichten onhoudbaar is.”
Primitieve eisen
Zo meldt RKVV Blauw Geel ’38 dat de vereniging – met 150 actieve leden en tien elftallen – beschikt over slechts één terrein “hetwelk zelfs niet voldoet aan de meest primitieve eisen”. De problemen beperken zich niet alleen tot het knollenveld, maar in de kleine kleedkamer is bijvoorbeeld ook geen stromend water. “Spelers kunnen zich niet naar behoren verfrissen”, lezen we in de brief aan de minister.
Ook de scholen waaronder de LTS, ULO en Jongensscholen doen hun beklag. De LTS heeft alleen al 650 leerlingen en geen enkele vierkante meter sportterrein. De ULO en de Jongensscholen kunnen op woensdagmiddag gebruikmaken van dat ene veld van Blauw Geel ’38 dat tóch al is afgekeurd. En dan hebben we niet eens over de industrievoetbal (competitie tussen Veghelse industrieën) of het ambtenarenvoetbal want dat moet ook naar dat veld van Blauw Geel ’38. Nog los van het feit dat Veghel een streekfunctie zou moeten vervullen, terwijl ze niet eens voor haar eigen dorp kan voorzien.
Een jaar later ziet het er al veel beter uit als de plannen voor het sportpark worden gepresenteerd. “Realisering is geen luxe”, kopt het Brabants Dagblad op 13 juli 1959; zoveel was duidelijk. Begin jaren zestig gaat de eerste schop in de grond en na de aanleg van de eerste kleedgebouwen, volgen al snel de komst van de tennisbanen.
Op de foto hiernaast kijken we naar de tennisbanen in Veghel, begin jaren zeventig.
Weet je dat cateraar Bob Hutten bijna prof was geworden in tennis?
De nijpende situatie wordt duidelijk uiteengezet in een brief die verschillende sportverenigingen en vijf scholen in 1958 gezamenlijk naar de minister sturen. Het departement van Binnenlandse Zaken heeft dan net besloten geen geld vrij te maken voor de aankoop van Veghelse gronden waarop nieuwe sportvelden zouden moeten komen. De scholen en sportclubs slaan de handen ineen “met de overtuiging dat wanneer Uwe Execellentie zich objectief wilt doen voorkomen over de urgentie van de sportvelden aanleg in Veghel die boven alle twijfel verheven en onvoorstelbaar groot is, U met ons van mening zult zijn dat de huidige situatie in alle opzichten onhoudbaar is.”
Een jaar later ziet het er al veel beter uit als de plannen voor het sportpark worden gepresenteerd. “Realisering is geen luxe”, kopt het Brabants Dagblad op 13 juli 1959; zoveel was duidelijk. Begin jaren zestig gaat de eerste schop in de grond en na de aanleg van de eerste kleedgebouwen, volgen al snel de komst van de tennisbanen.
