Willy had het van te voren nog gezegd: mooier kon haast niet. Als kleine mannekes liepen ze thuis de poort uit en dan stonden ze meteen midden op het pleintje. Maar in hun voormalige ouderlijk huis is op het moment van onze afspraak - zo’n 65 jaar later - niemand thuis. En alle toegangen tot het pleintje zijn tegenwoordig hermetisch met poortjes afgesloten. De vraag of we dan ergens anders een foto zullen maken, wordt snel weggewoven. “Welnee, er is hier vast wel iemand met een sleutel. Kom, we gaan voetballen op het pleintje, hoor.”
Samen op de foto
De fameuze voetbaltweeling belt lukraak bij wat mensen in de straat aan met de vraag of ze even op het pleintje mogen. Of iemand een sleutel heeft. Al snel hebben ze beet; als tegendienst gaan ze gedienstig met z’n tweeën op de foto. Want ze worden meteen herkend, ook op straat. Vriendelijk wordt geposeerd, voor de zoveelste foto. Hoe vaak dat gebeurt? “Dagelijks bijna. Zeker als we met z’n tweeën lopen, kun je daar haast donder op zeggen”, zegt René, en Willy knikt instemmend.
(het verhaal gaat verder onder de foto)
Het mag dan al flink wat jaren geleden zijn dat zij wekelijks op het veld verschenen, maar de WK-finales van 1974 en 1978 zitten bij menigeen nog vers in het geheugen. En anders heeft hun tijd bij PSV indruk gemaakt. René van de Kerkhof speelde dertien seizoenen bij PSV, in tien daarvan samen met Willy in het eerste elftal. Willy scoorde in het shirt van PSV tijdens de UEFA Cup in 1978 die gewonnen werd van SC Bastia. De Blinde en De Stofzuiger wisten elkaar op het veld feilloos te vinden. “En die basis werd hier gelegd; hier op dit pleintje. Kinderen die te klein waren, stuurden we gewoon weg. Die mochten hier niet komen van ons.” Ze kunnen er inmiddels hard om lachen.
Moeder met zes kinderen
Ze kwamen als mannekes van een jaar of vijf naar de Engelseweg, vlak na het overlijden van hun vader. “Dat moet niet eenvoudig zijn geweest voor mijn moeder, in haar eentje met zes kinderen. Maar weet je, als kind weet je niet beter. Dan gebeuren die dingen en je gaat weer door met je leven.”
(het verhaal gaat verder onder de foto)
“Kijk Willy, daar woonde de politieagent. Die gaf de bal ook nooit terug. En die daar rechts ook niet, nee. Maar bij die familie kon je de bal gewoon gaan halen.” Het is dan meer dan zestig jaar geleden dat hun voetbal over de schutting krulde, het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. “Er is hier ook maar weinig veranderd. Kijk, ons doeltje staat zelfs nog op de muur. Maar de achtertuinen hebben wel nieuwe poortjes gekregen.”
Willy vervolgt: “Van een jaar of zes tot zeg dertien jaar hebben we in feite constant hier op het plein gestaan. Na schooltijd kwamen er wel meer kinderen, stuk of tien, twaalf. René en ik verdeelden de spelers, wie tegen wie mocht spelen, want met z’n tweeën in één team, dat wilde niemand hebben. Als ik heel eerlijk ben: we konden samen ook best een man of tien aan. En één keer in de week - op woensdag - was er een grote partij op het kerkplein. Dan kwam er een grote groep van 25 tot 30 kinderen en voetbalden we de hele middag.
Via RKSV Mulo vertrok de tweeling naar Twente, om daarna naar PSV te gaan. In Eindhoven zien ze hun oude club nog vaak spelen, maar op deze plek in Helmond komen ze nog maar zelden. René: “Mooi om hier weer eens te zijn. Het is wel een bijzonder idee dat we hier letterlijk zijn opgegroeid. Zo met z’n tweeën, en altijd maar weer voetballen. Tegenwoordig niet meer, nee, we zijn nu 68. Ik ga nog wel eens kijken bij zo'n trapveldje, om naar die mannekes te kijken, maar dat is puur nostalgie. Wij blijven nu wel aan de kant staan.”
Maar als de foto wordt gemaakt, kunnen ze het toch niet laten. “Jij hebt ook niet veel kracht meer in je benen, he René? “ “Nee, maar ik ben dan ook de oudste. Maar wel de knapste.” En met een denderende knal kaatst de bal tegen de muur, op het pleintje. Hun pleintje.
(het verhaal gaat verder onder de foto)
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
