Oss? Het is dat Wim Dik goed is in topografie, anders had hij in 1964 niet eens geweten waar het lag. Terwijl deze stad – met haar Unox-fabriek – nu voorgoed een speciaal plekje heeft in zijn hart. “Niet alleen omdat ik daar mijn eerste baan vond, maar ook door de reuzegezellige mensen, afgezet tegen de historie van deze industriestad. Er ging toen voor mij een nieuwe wereld open, nota bene in Oss.”
foto's: Suus Heersema
"Kijk, je moet niet tegen vrienden zeggen: 'Heb je een paar dagen vrij? Ga dan eens naar Oss toe!'. Dat is niet goed voor de vriendschap", vertelt Dik geamuseerd. "Maar Oss is wel een fascinerende stad. ‘Messentrekkers’ roept menigeen algauw. Die waren er - in de vorige eeuw - ook ja, maar wist je dat Oss de sterkst geïndustrialiseerde samenleving in Nederland heeft? Met generaties van mensen die gewend zijn in grote industrieën te werken? Als je als jonge vent of meid bij de fabriek kwam, zei de baas daar: 'bende gij d'r ene van dieje? Dan kunde daar beginnen.' Gezellig volk, wat lomp misschien, maar harde werkers met hart voor de zaak. Een fascinerende omgeving; zo heb ik dat altijd ervaren.”
Fataal voor loopbaan
De pas afgestudeerde elektrotechnisch ingenieur uit Rotterdam komt begin jaren zestig als trainee in Oss terecht. "In die jaren kon je met zo’n achtergrond overal aan de slag maar dan wel op een onderzoekslab. Dat is helemaal niets voor mij, sterker nog: dat zou fataal zijn voor mijn loopbaan. Ik werk altijd last minute; als ik twee jaar zou krijgen om een moeilijk vraagstuk op te lossen dan zou ik drie weken vóórdat die twee jaar om zouden zijn, eens gaan beginnen. Omdat het dan ook meestal nog lukt, word je gestaald in die manier van werken. Ik kende mezelf goed genoeg om dat niet te ambiëren.”
“Bovendien lag mijn hart daar ook niet, ook niet toen ik jong was. Ik wilde manager worden, met mensen werken, bedrijven in. Ik sprak met een goede vriend die al bij Unilever werkte en die zei: ‘hier moet je zijn’. Zo kwam ik binnen, met zes weken cursus voor de boeg waarbij je iedere week naar een andere locatie zou gaan. Mijn eerste plek was Unox in Oss – dat ik alleen kende van de blikjes Smac – en ik had het er direct enorm naar mijn zin. Ik ben een geboren Rotterdammer maar ik was echt verrast door de gezelligheid van de Bourgondische mensen hier. En hoe zo’n proces binnen een fabriek in elkaar stak; ik keek mijn ogen uit. De baas had door dat ik het zo leuk vond en lang verhaal kort: ik mocht blijven. Vlaardingen – plek twee in mijn cursustraject – werd daardoor gecanceld en ik bleef in Oss. Pas vele jaren later stapte ik op, als fabrieksdirecteur, om staatssecretaris van Economische Zaken te worden in kabinet Van Agt-Den Uyl.”
Onder leiding van Dik fuseerden in 1970 de fabrieken van Zwanenberg en Hartog tot de Unilever Vlees Groep (UVG). "Voor ons betekende dat destijds een verdubbeling in de bezetting, tot 7000 man", vertelt Dik. Voor de meeste Ossenaren zelf was de fusie flink slikken: je werkte of bij de één of bij de ander. Dat waren twee verschillende 'kampen'. “Als jouw familie bij Zwanenberg werkte, dan moest jij het niet in je hoofd halen om aan de slag te gaan bij “d’n Hartog”. Dat kon je wel doen, maar dan werd je jasje tijdens de kermis stiekem in tweeën gesneden. Dat vind ik bijzonder, zo'n mentaliteit; ik hou daar wel van."
Verbondenheid van binnen
Dik vervolgt: “Oss is op veel gebieden altijd mijn basis geweest. Ik heb daar in alle facetten van de samenleving geparticipeerd. Politiek, cultureel, maatschappelijk: ik werd de eerste voorzitter van de D66-afdeling in Oss, zat in het bestuur van de muziekschool en mocht er Prins Carnaval zijn. Dat smeedt een band die altijd blijft, al woon ik er al jaren niet meer. Die verbondenheid zit gewoon van binnen. Vergelijk het met de geschiedenis van Oss. In mijn tijd bij Unox werd ik wel eens aan m’n jasje getrokken en zei iemand: ‘zie je daar die man die zit te klaverjassen in het ontvangstgebouw?’ Da’s Toon de Soep!’ Ik zag alleen een oud, wat krom mannetje maar tegelijkertijd aanschouwde ik een deel van de Osse geschiedenis (hij was de leider van de criminele 'bende van Oss). Ook dat is onlosmakelijk met elkaar verbonden.”
Wim Dik overleed op 19 juni 2022 op 83-jarige leeftijd
Wim Dik heb ik gekend toen hij naar oss kwam,ik zat toen op de planning bij Unox.
Later is hij als directeur naar Udema Gieten Gegaan.Ik vroeg voor de gein of ik niet mee kon als zijn onderdirecteur,waarop hij zei,je bent de 496ste. Toen ik voorzitter was van de Unilever wandelvereniging,heeft hij ons nog een keer ingehaald in Nijmegen(4daagse). Ut waar unne goeie mens zeige ze in Oss.
Marilou Nillesen
bhiczei op 11 mei 2023 om 16:37
Bedankt voor je berichtje en ja, dat kan ik alleen maar onderstrepen. Wijze woorden, daar in Oss ;)
“Bovendien lag mijn hart daar ook niet, ook niet toen ik jong was. Ik wilde manager worden, met mensen werken, bedrijven in. Ik sprak met een goede vriend die al bij Unilever werkte en die zei: ‘hier moet je zijn’. Zo kwam ik binnen, met zes weken cursus voor de boeg waarbij je iedere week naar een andere locatie zou gaan. Mijn eerste plek was Unox in Oss – dat ik alleen kende van de blikjes Smac – en ik had het er direct enorm naar mijn zin. Ik ben een geboren Rotterdammer maar ik was echt verrast door de gezelligheid van de Bourgondische mensen hier. En hoe zo’n proces binnen een fabriek in elkaar stak; ik keek mijn ogen uit. De baas had door dat ik het zo leuk vond en lang verhaal kort: ik mocht blijven. Vlaardingen – plek twee in mijn cursustraject – werd daardoor gecanceld en ik bleef in Oss. Pas vele jaren later stapte ik op, als fabrieksdirecteur, om staatssecretaris van Economische Zaken te worden in kabinet Van Agt-Den Uyl.”
