De kerktoren en hoge bomen, mensen langs de kant van de weg: de film van de begrafenis van mgr. Bekkers in 1966 geeft - behalve het beeld van een tragische gebeurtenis - een inkijk in het Brabant uit die tijd. Een halve eeuw na het overlijden van Bekkers schijnt oud SP-voorman Jan Marijnissen zijn licht over de beroemde bisschop. „Alles stond ter discussie en de hele wereld kwam in beweging. Bekkers paste naadloos in die tijd. Ik denk terug aan een prachtige periode. Zo’n tijdsgewricht wens ik ieder jong mens toe.”
Toen Marijnissen enkele jaren geleden hoofdgast was bij het VPRO-programma Zomergasten koos hij specifiek voor de begrafenisfilm van Bekkers. „Maar dat was in alle eerlijkheid niet in eerste instantie vanwege Bekkers maar vanwege de muziek die eronder wordt gespeeld: het adagio van Albinoni. Dat was mijn eerste kennismaking met klassieke muziek. Ik was meteen verkocht.” Maar bij de jeugd van Marijnissen hoort onmiskenbaar Bekkers. „Bij zijn overlijden was ik 14 jaar. Op de middelbare school spraken we over euthanasie, abortus, de oecumene. En tegen die achtergrond van die hele discussie was daar Bekkers die sprak over geboorteregeling en eigen geweten. Dat sprak ook de jeugd aan: dat was iemand waar je bij wilde horen.”
“De eerste jaren van Bekkers waren overigens helemaal niet zo revolutionair; zeg maar gerust aartsconservatief. Dat veranderde door het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965). Bekkers ging volledig mee in die koerswijziging. Zijn kracht zat ‘em in zijn sympathieke uitstraling, zijn taal, zijn zachte g maar vooral door hetgeen hij zei: volg je eigen geweten. Mijn vader was toen al een paar jaar overleden maar voor mijn moeder kwamen dergelijke woorden als een bevrijding. Je moet het zien als een tegenbeweging; tegen die bedompte jaren vijftig die zo sterk onder de invloed van de kerk stonden en mede daarom zo benauwde. Bekkers was één van de belangrijkste mensen die die sfeer openbrak: alsof je opeens diep kon ademhalen.”
Zie hier de zwartwitfilm over de begrafenis van bisschop Bekkers:
De begrafenisfilm heeft iets mystieks, iets Italiaans ook, vindt Marijnissen. „Ik moet ook denken aan de films van Don Camillo. Dat landschap, die grote auto’s door het beeld, alles badend in het zonnelicht. En tegelijkertijd kijk ik naar mijn jeugd. Ik zat in Heeswijk op kostschool, allemaal vlakbij waarbij de stoet trok. Het meest indrukwekkend vind ik al die mensen langs de kant van de weg. Doodstil, in dikke rijen: daar gaat zo’n eerbied vanuit. Die film zet je ook echt vijftig jaar terug in de tijd.”
Het is bijna onvoorstelbaar dat alweer een halve eeuw verstreken is na de dood van Bekkers. „Of Bekkers ook zo belangrijk zou zijn geweest als hij niet zo jong was gestorven? Geen idee, helden moeten vroeg doodgaan, wordt dan gezegd. Het is een deel van de mythevorming. Feit blijft dat Bekkers baanbrekend werk verrichtte. Alsof van verschillende kanten in de maatschappij een frisse wind waaide en Bekkers diegene vanuit de kerk was die het raam op het goede moment had opengezet.”
Wil je meer verhalen lezen waarin deze oud-politicus aan het woord komt?
Naar deze film kijken met de gedachte dat we in Italië zijn is geweldig...ik was ook 14 jaar in 1966 en had twee dagen voor de begrafenis van Bekkers met mijn schoolgenoten van de Sint Joseph Mulo in Sint-Oedenrode alle graven op het kerkhof gepoetst met van thuis meegebrachte vegers en borstels, een heerlijke huiswervrije middag in de lentezon.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 13 mei 2016 om 14:37
Wat een mooie herinnering G. van den Brand.
Bedankt voor het delen hiervan met ons.
Toen Marijnissen enkele jaren geleden hoofdgast was bij het VPRO-programma Zomergasten koos hij specifiek voor de begrafenisfilm van Bekkers. „Maar dat was in alle eerlijkheid niet in eerste instantie vanwege Bekkers maar vanwege de muziek die eronder wordt gespeeld: het adagio van Albinoni. Dat was mijn eerste kennismaking met klassieke muziek. Ik was meteen verkocht.” Maar bij de jeugd van Marijnissen hoort onmiskenbaar Bekkers. „Bij zijn overlijden was ik 14 jaar. Op de middelbare school spraken we over euthanasie, abortus, de oecumene. En tegen die achtergrond van die hele discussie was daar Bekkers die sprak over geboorteregeling en eigen geweten. Dat sprak ook de jeugd aan: dat was iemand waar je bij wilde horen.”
