Als je met het openbaar vervoer gaat, dan ben je verplicht in de trein, bus, metro of tram een mondkapje te dragen. De reden hiervoor is dat het in het OV niet lukt om 1,5 meter afstand te bewaren. Dus mijn vrouw had voor mij een pakje mondkapjes gekocht omdat ik met de trein naar Eindhoven moest. “Je moet zo’n kapje ‘ns proberen, dan weet je ook hoe dat werkt,” zei zij.
Ik aan het oefenen met een bril op en een hoortoestel achter mijn oor. Het opzetten ging redelijk, maar bij het afzetten viel mijn bril op de grond en mijn hoorapparaat bengelde aan het elastiekje. Ze lag in een deuk! ”Wat een stom gedoe met zo’n kapje. Ik ben blij dat ik niet mee hoef,” zei ze.
Donderdagmorgen 24 september was het zover. Voor het station zette ik in Boxtel mijn mondkapje alvast op, maar omdat het koud was sloeg mijn bril aan en kon ik niets meer zien. Gelukkig hebben ze goede trapleuningen waar ik mij staande aan kon houden. Dan de bril maar even af zetten, met alle gevolgen van dien. ”Kan ik U ergens meehelpen?” hoorde ik, maar ik kon niet zien of het een man of een vrouw was.
Maar goed, alles zat weer op zijn plaats toen ik de trein het station binnenreed. Grote groene stickers op de ramen gaven de zitplaatsen aan. Een meisje zat aan de andere kant te lachen en begon te praten tegen mij. Ik vind dat altijd gezellig, ik babbel ook graag. Totdat ze zei: “Mijnheer, uw mondkapje zit op zijn kop. U moet het omdraaien, de neusstrip moet boven zitten.” Gelukkig kwam de conducteur en leidde het gesprek af. De kaartjesknipper had schijnbaar een beter mondkapje, want ik zag alleen zijn ogen.
Ik heb daar wel een mening over. “Wat mij het meeste hindert in deze coronatijd is dat je de mimiek van de mensen niet meer ziet.” In Eindhoven aan gekomen was er nog één ding te doen en dat was het wegwerpmondkapje de afvalbak in te pleuren.
Marilou Nillesen
bhiczei op 5 oktober 2020 om 21:13
Heel treffend (en vast voor velen herkenbaar) beschreven, Bert. Ik ben heel blij dat je dit verhaal hebt vastgelegd. Het lijkt nu allemaal heel vreemd en raar, en dan is het goed dat we over een paar jaar dit weer kunnen herlezen (en dan hopelijk kunnen constateren dat alles weer bij het oude is... maar dat is afwachten).
In de tussentijd: sterkte met de mondkapjes!
Michel Verhoeven
zei op 16 oktober 2020 om 13:46
Wat is dat toch: Nederlanders en mondkapjes??
Ik hoor alleen maar drogredenen om zo'n ding niet te dragen.
Ik draag ook een bril en heb geen moeite met een masker.
En als je even kijkt op de verpakking van die maskers dan weet je hoe je zo'n moet dragen. Aan de ene kant zit een dun metalen stripje, dat is de bovenzijde en die is voor je neus (zoals die jongedame wilde vertellen maar werd gestoord door de conducteur).
Als ik het masker opzet druk ik dat stripje stevig aan beide zijden tegen mijn neus zodat het ook gelijk goed tegen mijn wangen zit. dan zet ik mijn bril op met de onderzijde over het masker. Dan slaat hij niet meer aan omdat je adem door het masker gaat en er niet bovenlangs.
Los van wat die, in mijn ogen op dit punt eigenwijze, man van het RIVM maar blijft beweren denk ik dat alle beetjes helpen en "baat het niet dan schaadt het niet". Waarom dragen in het ziekenhuis de dokters en de verpleegkundigen al een eeuwigheid maskers? Da's toch om de patiënt niet te besmetten??? Als je de redenering van het RIVM doortrekt hoeven ze dat dus ook niet meer te doen. Maar och, wellicht ben ik te naïef, maar wel voorzichtig.
Marilou Nillesen
bhiczei op 22 oktober 2020 om 09:24
Hallo Michel, bedankt voor je berichtje. Ja, mondkapjes zijn in Nederland kennelijk eerder aanleiding tot discussie dan in de omringende landen. Goed te lezen hoe jij dit ervaart, en ik denk dat het juist in deze tijd belangrijk is voorzichtig te zijn. En alhoewel Bert er niet blij mee is, draagt hij het mondkapje wel. En dat leidt soms tot grappige situaties, zoals uit zijn verhaal blijkt.
Donderdagmorgen 24 september was het zover. Voor het station zette ik in Boxtel mijn mondkapje alvast op, maar omdat het koud was sloeg mijn bril aan en kon ik niets meer zien. Gelukkig hebben ze goede trapleuningen waar ik mij staande aan kon houden. Dan de bril maar even af zetten, met alle gevolgen van dien. ”Kan ik U ergens meehelpen?” hoorde ik, maar ik kon niet zien of het een man of een vrouw was.
