In het 'Zondagsnieuws' publiceerden we onderstaande foto, genomen in de Kapelstraat. Daarover zeiden we het volgende: “in Uden is veel te zien en te beleven! Het huis op de achtergrond is prachtig versierd met guirlandes, mensen hangen enthousiast uit de ramen om de optocht te bewonderen die beneden aan hen voorbij trekt.
De wagen op de voorgrond is ‘gevuld’ met een oude stoomlocomotief voorzien van machinist. In de wagen erachter zitten nonnetjes. Herkent u iets van deze optocht en weet u wanneer deze precies plaatsvond en ter ere waarvan?” De heer Hendriks reageerde met het volgende verhaal:
De foto is genomen tijdens de bevrijdingsoptocht in Uden, waarschijnlijk in mei 1945. De menner van de wagen is J. Verhoeven en de machinst is A. Verhoeven. Het intiatief voor het bouwen van de wagen kwam van Willem Hendriks, mijn vader. Het bouwen van de wagen was een aangelegenheid van de hele buurtvereniging Milsebaan.
De voorstelling op de wagen herinnerde aan een gebeurtenis tijdens de maanden daarvoor: ik was aan het schaatsen op de Kleuterplas (tegenwoordig Visvijver de Kleuter), toen een Engelse munitietrein langs de plas reed en plotseling vanuit de lucht aangevallen werd door een Amerikaans vliegtuig. De trein werd beschermd door geschut achteraan de trein, maar de schutter werd vrijwel onmiddellijk dodelijk getroffen. Ook de machinist van de trein onderging datzelfde lot.
Ik schrok zo door het hevige geknal op nog geen 50 meter afstand, dat ik onderuit ging op mijn schaatsen en achterover op het ijs viel. Daardoor zag ik wel meteen dat het om een luchtaanval ging. Natuurlijk veroorzaakte dit geval van “friendly fire” voor veel opwinding in de buurt.
Veel van de munitie is later in veiligheid gebracht, maar de transportkistjes vonden hun weg naar de bewoners in de omgeving. Daar werden de munitiekistjes nog jarenlang gebruikt.
Toen de bevrijdingsoptocht werd georganiseerd, bedacht mijn vader de wagen op de foto. Samen met de hele buurt werd de locomotief gebouwd. Ikzelf (ik was toen 15 of 16 jaar oud) lag als “gewonde” in de kar met de verpleegsters achter de locomotief. Er waren al doden genoeg gevallen, vonden we, dus dan maar liever een gewonde in de kar.
Ook ik was deelnemer aan die optocht.
Kinderen van Fam de Groot van de Maasstraat, later Ruitersweg, en mijn broers hadden een wagen gebouwd voor de optocht. Ik zat achter op de wagen op mijn hurken achter een soort mitrailleur, een beetje gecamoufleerd achter wat groen.
De deelnemende wagens waren genummerd, door een communicatie fout bij het bestellen van de foto kregen wij de verkeerde afbeelding in handen. Misschien heeft daar iemand nog een foto van.
De heer Hendriks reageerde met het volgende verhaal:
Ik schrok zo door het hevige geknal op nog geen 50 meter afstand, dat ik onderuit ging op mijn schaatsen en achterover op het ijs viel. Daardoor zag ik wel meteen dat het om een luchtaanval ging. Natuurlijk veroorzaakte dit geval van “friendly fire” voor veel opwinding in de buurt.
