Ik ben op 10 november 1955 in deze boerderij geboren. In Oijen werd ons Pap Lee Verhoeven genoemd, maar voor de oudere Oijenaren heette hij Lee van Janus van Pauwe.
Lee (Leo), zoon van Adrianus (Janus) en kleinzoon van Pauwe (Paulus). Dus tot ver in de twintigste eeuw was het gebruik van achternamen nog niet geheel ingeburgerd in Oijen.
Janus en Liza Verhoeven-Lagarde hebben als eerste Verhoevens in dit huis gewoond met hun gezin van vier kinderen. Zoals dat toen gebruikelijk was, woonden er ook diverse knechten en dienstmeiden in. Ze sliepen op de open zolder, waar met zachtboard een paar kamers getimmerd waren. In de winter lag je onder een stapel gestikte dekens, terwijl je onder de dakpannen rechtstreeks de sterrenhemel zag. Je adem condenseerde als ijs op de dekens en je moest moed verzamelen om uit bed te stappen en de confrontatie aan te gaan met het koude zeil aan je voeten.
Vervolgens griste je je kleren van de stoel en rende je over de zolder via de trap naar de warme kolenkachel beneden, die ons Mam gelukkig al had aangestoken. Hè, even bijkomen, aankleden en flink eten, want je moest een eind fietsen voordat je op school was. Rauwe eieren werden geklutst en met suiker opgedronken, samen met twee gebakken eieren op brood. Heerlijk smaakte dat. Gelukkig wisten we toen nog niet dat eieren cholesterol verhogend waren.
En ons Pap kon prachtige verhalen vertellen over de oorlog. Onderduikers waren altijd welkom in huize Verhoeven en diverse zogenaamde “neven” en “nichten” die op het platteland moesten aansterken, hebben hier een tijdelijk thuis gevonden. Mijnheer en Mevrouw Verberk uit Amsterdam zijn blijven komen, ook na de oorlog. Maar er werden ook Duitsers ingekwartierd. Zij aten gezamenlijk met de onderduikers, wat meestal geen problemen opleverde, terwijl ze natuurlijk goed in de gaten hadden wat er zich onder hun ogen afspeelde. Volgens de verhalen hebben de acteurs Ton en Pieter Lutz ook ergens in Oijen ondergedoken gezeten.
En toen kwamen de Engelsen, waarover ons Pap de volgende anekdote vertelde. Jannes kwam langs om een kist appels op te halen en vroeg hoe laat het was, want hij had staan buurten maar moest botturhamme gaan eten. Een Engelsman antwoordde: “it’s half past twelve” waarop Jannus antwoordde: “hij kent de klok nie, tis half een”.
Leo Verhoeven trouwde in 1948 met Dina Merkus en zij trokken in bij Janus en Liza. Kinderen werden geboren en inmiddels had heel Oijen piepkeswater (water uit de kraan) en knupkeslicht (elektriciteit). Het paard voor de ploeg werd vervangen door de tractor en de veestapel groeide. Oijen ontwikkelde en kinderen vlogen uit.
Maar die meidoornhaag stond er, staat er en zal er hopelijk altijd blijven staan. Deze heg, met zijn zee van prachtige witte bloemen in mei, is al hoogbejaard, heeft veel gezien en beschutting geboden aan het vee tegen de koude wind vanaf de dijk. Maar de haag bood bovenal beschutting en troost bij tegenwind aan de bewoners van de Oijense Benedendijk 14/46.
