Maar in de slachterij van Van Gemert was nog genoeg licht om haar een bloederig tafereel te doen aanschouwen. De herrie die ze had gehoord, was het geschreeuw geweest van twee broers. Dat waren Willem (46), de oudste van drie broers die alle drie varkensslachters waren, en zijn jongere broer Frans (45). Vrouw Van Geffen zag nog net hoe Willem halverwege de winkeltrap neerzeeg. Met zijn hand greep hij naar zijn zij waarin zojuist zijn broer een mes had geplant.
Frans werd door de marechaussee opgepakt en na verhoor op transport gesteld naar Den Bosch. Op 16 februari 1865 meldde de buurvrouw zich daar ook, bij de rechtbank. Ze moest getuigen in de zaak tegen Frans van Gemert. De Graafse slachter werd ervan beschuldigd zijn broer Willem moedwillig verwond te hebben en wel zodanig dat die langer dan twintig dagen zijn beroep niet had kunnen uitoefenen. Die termijn werd belangrijk geacht bij het bepalen van de strafmaat. Kon een slachtoffer door een mishandeling langer dan drie weken zijn brood niet verdienen, dan werd dat de dader zwaarder aangerekend.
"De darmen hingen uit mijn lijf"
Willem van Gemert was voldoende opgeknapt om zelf tegenover de rechters zijn verhaal te doen. Hij verklaarde dat hij die dinsdagmiddag achter het huis bezig was geweest met het schoonmaken van varkensdarmen. Op een gegeven moment had hij opgekeken toen hij geluid hoorde. Hij zag door het raam dat zijn vrouw, die in het huis was, van zijn broer Frans een paar klappen tegen de kin kreeg en dat haar de muts van het hoofd werd geslagen.
Hij maakte dat hij naar binnenkwam en riep zijn broer toe dat die onmiddellijk zijn vrouw met rust moest laten. Anders zou hij wel eens een stuk hout pakken. Frans liet zijn schoonzuster los, vertrok naar achteren en keerde terug met een mes in de hand. Volgens Willem dreigde Frans eerst alleen nog maar, maar kwam hij ineens met het mes op Willem af en stak hij zijn broer in de zij. Het mes gleed vlak onder de ribben de buikholte in. “De darmen hingen uit mijn lijf”, zo vertelde Willem tegen zijn rechters.
“O valse mieter, het bloed loopt mij langs het lijf!”
Dat kon zijn vrouw, die ook getuigde, beamen. Ze had niet gezien dat haar zwager een mes had gepakt, maar had wel haar man op de grond zien vallen. Toen ze het bovenlichaam ontblootte, zag ze inderdaad de darmen uit de wond steken. Buurvrouw Van Geffen deed haar verhaal, net als een Gravenaar die voorbij was gekomen en Frans had horen roepen: “O valse mieter, het bloed loopt mij langs het lijf!”
Volgens de verdachte was het anders gelopen. Niet híj, maar Willem was met een mes aan komen lopen. Toen hij het mes bij zijn broer had afgepakt, was die er per ongeluk in gelopen. Daar dachten de rechters anders over. Ze stuurden Frans voor twee jaar naar de gevangenis. En hij mocht van geluk spreken dat zijn broer na vijftien dagen zover was opgeknapt dat hij alweer zijn eerste varken kon slachten. Frans kwam op 16 februari 1867 vrij. Maar moest zich een halfjaar later weer melden bij de gevangenispoort om een maand uit te zitten voor twee nieuwe gevallen van mishandeling.
Dit verhaal verscheen eerder in de Gelderlander
