In het Brabants Nieuwsblad van 23 augustus 1954 vond Willem Kruf een bericht over mijn vader, die 25 jaar buschauffeur was bij de BBA. De busmaatschappij die het streekvervoer verzorgde in Noord Brabant.
Het had wat voeten in de aarde voor mijn vader buschauffeur werd. Na de lagere school werd hij boerenknecht bij boer van Hootigem. Toen hij een keer bezweet en dorstig van het land kwam, had hij gedronken uit een emmer karnemelk die op de deel stond. De boerin wees hem terecht: die melk was voor de beesten en niet voor hem.
Het was de druppel, die de emmer deed overlopen. Mijn vader besloot zijn rijbewijs te gaan halen. Maar dat viel thuis weer niet goed: “die jong van ons hoeven geen wit boordje.” Mijn vader heeft toch doorgezet. En werd een gewaardeerd buschauffeur zoals het krantenbericht beschrijft.
De foto uit 1954 laat zien hoe het jubileum met toeters en bellen gevierd werd. Toch had mijn moeder commentaar. Op de foto zit ik met mijn voeten om de stoelpoten gedraaid. Mopper, mopper. Ziet de lezer van dit verhaal meteen hoe ik er op negenjarige leeftijd uitzag.
Mijn vader heeft ook zijn veertig jarige jubileum gehaald bij de BBA. Daarvoor kreeg hij in 1969 van de burgemeester een koninklijke onderscheiding waar hij erg trots op was.
Betalen voor register
Ik was minder trots. Bij het lintje hoorde een draaglintje. Die waren er in brons, zilver en goud. Mijn vader kreeg hem in brons. Op internet lees ik, dat dat verschil er was om alle lagen van de bevolking te kunnen bedienen. Dus mijn vader, die iedere dag verantwoordelijk was voor de veiligheid van de passagiers, kreeg brons. En een chef, die z’n hele leven achter een bureau had zitten suffen, kreeg zilver of goud. Pas in de jaren ’90 is dit onderscheid afgeschaft. Overigens: de trots van mijn vader bekoelde toen hij erachter kwam, dat je moest betalen om in het lintjesregister opgenomen te worden.
Even terug naar het 25-jarige jubileum. In die tijd kon mijn oudere broer nog wel eens dwars zijn. Hij vond de bussen van de BBA maar niks. De bussen van Bolders (touringcarbedrijf uit Ossendrecht): die waren pas goed. Als wij dan zeiden , dat de bussen van Bolders vierkante wielen hadden, werd hij woest. En wij dan zingen: De BBA gaat nooit verlo-ho-ren De BBA, de BBA staat bovenaan.
Hee Jan,
aan de foto te zien werd jouw vader zelfs op het stadhuis aan de Grote Markt ontvangen door burgemeester Van der Laar. Ik meen te herkennen de schouw in de toenmalige trouwzaal. Of was het de 1 verdieping hoger gelegen collegekamer???
Willem Kruf
zei op 15 oktober 2021 om 10:36
Bij de huldiging van Piet in 1954 wordt ook het woord gevoerd door de heer van Herp als woordvoerder van het technisch personeel. Deze meneer komt ook voor in dit verhaal van Jan: Visitekaartje
Rini de Groot.
zei op 15 oktober 2021 om 14:29
Jan, een pracht verhaal, je verteld duidelijk waar het toen op stond.
Goed dat je vertrok bij de boer, dus de beesten hadden meer waarde!
Ondanks de chauffeur een uniform had was de man achter het bureau jammer meer.
Reis nu graag met openbaar vervoer en zeker met de autobus wat een duidelijke route bestemming onder het rijden.
Het had wat voeten in de aarde voor mijn vader buschauffeur werd. Na de lagere school werd hij boerenknecht bij boer van Hootigem. Toen hij een keer bezweet en dorstig van het land kwam, had hij gedronken uit een emmer karnemelk die op de deel stond. De boerin wees hem terecht: die melk was voor de beesten en niet voor hem.
De foto uit 1954 laat zien hoe het jubileum met toeters en bellen gevierd werd. Toch had mijn moeder commentaar. Op de foto zit ik met mijn voeten om de stoelpoten gedraaid. Mopper, mopper.
Mijn vader heeft ook zijn veertig jarige jubileum gehaald bij de BBA. Daarvoor kreeg hij in 1969 van de burgemeester een koninklijke onderscheiding waar hij erg trots op was.
Bij de huldiging van Piet in 1954 wordt ook het woord gevoerd door de heer van Herp als woordvoerder van het technisch personeel. Deze meneer komt ook voor in dit verhaal van Jan: 
