In de negentiende eeuw mochten vrouwelijke ruiters alleen in amazonezit te paard. Dit om zo te voorkomen dat 'lichamelijke lustgevoelens' werden gekweekt. Werd er in 1962 tijdens het concours hippique in Uden ook nog zo over gedacht? De foto's laten geen vrouwelijke ruiters zien...
Op zondag 3 juni 1962 organiseerde rijvereniging Sint Martinus in Uden - opgericht september 1932 - een concours hippique, zowel dresseur als bespannen. Het concours werd gehouden op een wei gelegen aan de Kruisweg (buurtschap Veghelsedijk).
Eén van de deelnemers was Piet Pennings, deftig gekleed in jacquet en gezeten op de concourswagen. Piet was een echte paardenliefhebber. Hij was boer, had verder nog een werkpaard en was buurtbewoner op de Maasstraat. Ook bewerkte hij de grond voor mijn vader. Piet overleed 10 november 1992 op 74-jarige leeftijden. Hij liet een kast na, gevuld met behaalde prijzen, zowel strikken als bekers.
Op zondag werden de paarden - die de hele week gebruikt werden voor het werk op de boerderij - meegenomen naar concoursen en wedstrijden in de regio. Vrachtwagens en trailers voor het vervoer kenden men niet. Alle afstanden werden gezamenlijk en te paard afgelegd. Het beoefenen van de paardensport in teamverband (afdelingsdressuur) stond hoog in het vaandel.
Bij dressuur voor dames was de amazonezit tot in de negentiende eeuw verplicht. Er bestonden speciale rijzadels voor dames met rok of jurk. Het schrijlings plaats nemen te paard door een vrouwelijke ruiter was door de katholieke kerk verboden. Het wekte lichamelijke lustgevoelens op en was strijdig en zondig. En voor de heren dan? Je zat toch ook schrijlings op het fietszadel en pakkendrager? Gelukkig bracht bisschop Bekkers, zelf een fanatieke paardenliefhebber, in de jaren zestig verandering in dat standpunt van de kerk.
Ik heb met vrouwelijke ruiters over de destijds negatieve zithouding gesproken. De uitspaak die ik te horen kreeg was telkens: “Nonsens, wanneer je op het paard zit, heb je alle aandacht nodig om het levendige paard in toom te houden.” Mijn zussen en broers gingen schrijlings te paard, maar dan op het houten hobbelpaard dat we met Sinterklaas gekregen hadden. Zonder dat daar sprake was van welke gevoelens dan ook.
Paard en Ruiter. Ardine en Frans, noemen dat: ”Onder de man rijden” Ook hier was het een Mannenwereld, “Onder de vrouw rijden” bestond nog niet.
Rini de Groot.
zei op 23 oktober 2012 om 20:55
De stand van de benen was heel belangrijk in de zedelijke leer. Tijdens de naailes, gegeven door de nonnen, werden de meisjes verplicht beide benen op het rooster van de trapnaaimachine te plaatsen.
René Bastiaans Volkel 12 april 2012.
Rini de Groot
zei op 24 oktober 2012 om 06:12
Wie weet wie de jongen is die bij de Springpaal staat, en ondertussen 50 jaar ouder geworden is?
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 24 oktober 2012 om 08:59
@Rini: Dank voor je aanvullingen, Rini! En nu maar hopen dat iemand de jongen bij de springpaal herkent. We wachten af.
Rini de Groot.
zei op 25 oktober 2012 om 09:04
Een 84 jarige man verteld, dat de dames niet te paard mochten, het maagdenvlies zou scheuren en kon men niet meer ongeschonden in het huwelijk treden.
Dezelfde man vertelde geëmotioneerd, dat zijn vrouw, werkend in de verpleging na haar huwelijk ontslagen werd.
Schrijfstof voor een volgend verhaal.
Nu praat men over:
“de goede oude tijd” !
Rini de Groot.
zei op 27 oktober 2012 om 23:18
",n Muug pert gé nog lang."
Het antwoord van een Mevrouw tegen de dokter, op de vraag hoe zij zich voelde.
Ad van der Rijt
zei op 18 februari 2014 om 10:16
Piet Pennings was niet alleen bij het conc.hipp. actief. Hij mende ook jonge en wilde paarden. Daarvoor had hij een zware boomstam die hij achter het te temmen paard spande. Op de zandweg voor ons huis trok hij dan met zijn paard staande op de boomstam zijn baantjes. Een prachtig gezicht.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 18 februari 2014 om 12:42
Mooi Ad! Dank voor je reactie.
Rini de Groot.
zei op 25 februari 2014 om 21:33
Ad, bedankt voor de reactie.
Je schrijft het goed: Op de zandweg voor ons huis, jullie huis stond tot op het laatst aan de onverharde weg. Zoals de regel uit het Ujes Volkslied “We wone de grond in,” die zandweg noemde wij, Het Stigje.
Het zal weleens met stofwolken gepaard gegaan zijn.
Op zondag 3 juni 1962 organiseerde rijvereniging Sint Martinus in Uden - opgericht september 1932 - een concours hippique, zowel dresseur als bespannen. Het concours werd gehouden op een wei gelegen aan de Kruisweg (buurtschap Veghelsedijk).
door de katholieke kerk verboden. Het wekte lichamelijke lustgevoelens op en was strijdig en zondig. En voor de heren dan? Je zat toch ook schrijlings op het fietszadel en pakkendrager? Gelukkig bracht bisschop Bekkers, zelf een fanatieke paardenliefhebber, in de jaren zestig verandering in dat standpunt van de kerk. 
