Erna Hodenius bestudeerde de Memorieboeken van het klooster van de Penitenten van de Eenheid in Reek. Sinds 1949 heette dat klooster Nazareth. In 1968, toen de laatste zusters zo'n drie jaar geleden vertrokken waren naar Huissen, bracht een twintigtal nonnen een bezoekje aan hun oude klooster - intussen verbouwd tot woonhuis - en de omgeving. Het slot van het reisverslag.
De molen van Ravenstein (foto: BHIC / Henk Buijks, 2007)
Ravenstein
Rond 7.00 uur vertrokken wij vandaar [d.i. het Sint-Alphonsusklooster in Velp. Red.]. Donkere wolken, een bui, dat voorspelde een plensregen. Het begon al gauw. Wij zaten veilig in de wagens. Een grote kleurige regenboog in de avond. Prachtig. Zr. Paschalia wilde een pakje afgeven bij haar tante Anna in Velp, dicht bij het klooster. Wij reden richting Ravenstein. Een auto te weten die van mijnheer van Duren, ging even bij de broer van zr. Bernardina (onze Sjaak) in Ravenstein aan. Jammer genoeg waren haar broer en schoonzuster niet thuis, maar hun dochter Mia trakteerde de bezoeksters op heerlijk eigengebak. Wij reden onderhand door. Het was al weer droog en de Ravensteinse molen had onze belangstelling, rondom een vijver.
Dennenburg
Interieur van het kerkje van Dennenburg, c. 1958 (Bron: BHIC, coll. Bisdom 's-Hertogenbosch nr. 1938-071-00030)
Maar toen kwam het mooiste. Ons wachtte een bezoek aan een zeer mooi antiek kerkje in Dennenburg. Voorbij de potterie links af. Ja het torentje zagen wij, en bij enkele eenvoudige woningen stond het antieke geval. Uitstappen. Rondom gelopen, gesloten. Daar kwam al iemand met de sleutel. Wij waren benieuwd. De ontgoocheling word weggelachen. Niets te zien. Spinnewebben. Twee oude kerkstoelen en hier en daar stenengruis. De mensen die de sleutel hadden, keken vol verbazing naar de religieus geklede belangstellenden voor een afgelegen leeg kerkje. Wat doen ze hierin? Niets. Zei een jongen. Wij zijn in een vaart terug gegaan. Voor vandaar genoeg gezien. Van buiten was het toch een mooi gebouwtje. Waren wij maar naar bakker Gijsbers gegaan.
Manege in Reek
Er wachtte ons evenwel toch nog een verrassing, want de familie Schimmel bracht als traktatie voor onze zusters bananen en peren, alsmede een flinke reep mee, welke traktatie thuis op de proppen kwam. Toch was het programma nog niet geheel afgewerkt. Wij reden terug naar Reek en kwamen bij een manege aan. Uitstappen. Mijnheer van Duren wees op de naam: Le Cheval (het paard), een werkelijk rechtstreeks goed gekozen naam. Eerst naar de paardestal. Mooie zwarte- en bruine paarden, ieder met eigen naam: de Gravin, Ida, Maja. Ezelia was die dag gekomen. Wat een onderneming; mijnheer van Duren was er, samen met zijn zwager (mijnheer Verstegen), dit jaar mee begonnen, en de rijschool bleek al een zeer goede naam te hebben, gezien de deelname zelfs van “buitenafse” steden.
Wij mochten naar de tribune en 5 jonge paardrijders(sters) zetten zich in het zadel. Wij konden het prachtig overzien. Dat hadden wij toch niet graag gemist. Die gelegenheid was al weer een buitenkansje. De ruiters deden het best. Ons hele gezelschap was een en al belangstelling. Het werd wel wat fris op de tribune, maar het was een lust om te zien, wat die kinderen in enkele lessen hadden bereikt. Na afloop applaudisseerden wij, doch de paarden waren dit niet gewend en schrokken daar even van, toen ze onder de tribune langs kwamen.
Manege Le Cheval in Reek, 1968 (bron: BHIC, beeldcollectie Ton Cruijsen nr. 1903-000329)
Naar huis?? Het was half negen. Een prachtige avond. Bij het afscheid was het een “tot ziens”. Wat hadden wij deze dag buitengewoon genoten. Wij werden nog via Nijmegen-Arnhem naar huis gereden en waren ± half tien in Huissen. Onze welgemeende dank aan al degenen, die het ons zo van harte hebben gegund, en dit idee naar voren brachten en aan de uitvoering zo spontaan meewerkten. Goedheid is iets prachtigs, iets zeer waardevols in het leven. God zal het lonen.
Wil je meer verhalen van Erna Hodenius over de Penitenten in Reek lezen?
