De verwachtingen waren hoog gespannen, want de Nederlandse popgroep Anderson Council zou optreden als “The Pink Floyd Live Experience”, die het oude werk (= globaal de periode 1966-1973) van de grote Pink Floyd na zou spelen. 
Voornamelijk superlange nummers dus, met allerlei geluidseffecten van bijvoorbeeld een uit het water opvliegende zwaan of het zoemen van een bij en dat vermengd met traag voortvloeiende sixtiesorgel- en gitaarklanken, drums en zang.
We waren op tijd. Allerlei kleurrijk uitgedoste oude hippies verdrongen zich voor de entree van het nostalgisch aandoende ex-fabrieksgebouw. 
Veel van de wachtende bezoekers wisten van het concert door het Pink Floyd-fanclubblad Echoes, dat door Eindhovense student Charles Beterams gerund werd.
Eenmaal binnen in de grote concertzaal zagen we rechts van ons een lange bar met daarboven een balkon. Daarop stond een camerateam dat het allemaal op video zou vastleggen. Links de zaalruimte met daar achter het podium. Ik had mijn vrij nieuwe Minolta 7000i spiegelreflexcamera meegenomen, want hiervan wilde ik toch wel het nodige vastleggen. Maar eerst een pilsje en wat oriënteren.
Toen de zaal vol was gelopen en we al enkele pilsjes genuttigd hadden begon het concert. Prachtige sfeermuziek samen met een zweem van sticky-rook en door oudere hippies meegebrachte Patchouly-wierook vulde de ruimte … En in een keer “waauw” - dit hadden we alleen maar durven dromen, sinds de vroege jaren '70 in onbruik geraakt - over de breedte van het gehele podium op een gigantisch scherm achter de band “Vloeistofprojectie“. De mooiste kleuren dropen, plopten, gleden en liepen in elkaar over. Helemaal terug in de flower-power-tijd. Ik wachtte geen moment en drong me naar voren om van dit prachtige schouwspel foto’s te maken. Al snel merkte ik dat alleen mijn 50 mm grootglas korte lens genoeg licht kon vangen. Dat betekende dat ik nog dichterbij moest zien te komen, maar eerst een kruk zien te bemachtigen zodat ik, op de sporten staand, iets over het publiek kon fotograferen.
Eenmaal met de barkruk door het publiek gewrongen (kon allemaal in die tijd) ging ik op de sporten staan en begon foto’s te maken. Het duurde echter niet lang of ik werd vriendelijk erop gewezen dat ik bij enkele mensen in hun gezichtsveld stond.nbsp; Maar ik had geluk. Een leeftijdsgenoot raadde me aan achter hem aan te lopen en spoorde me tevens aan wat brutaler te zijn in het foto’s nemen. Hij praatte me langs de mensen heen en uiteindelijk stond ik vlak voor, langs maar zelfs ook op het podium, achter de band.
 |
In de pauze werden we op het matje geroepen in een muzikantenruimte langs het podium. De man die bij me was bleef maar praten tegen hen, maar ik hield me gedeisd. De uitkomst: hij moest vertrekken, ik mocht foto’s blijven maken. Mijn dag kon niet meer stuk en ik voelde me ook zeer vereerd, alsof ik nog een extra podiumpje kreeg.
Pas toen het concert was afgelopen en ik weer de zaal inliep bedacht ik dat ik de mannen waar ik mee was gekomen helemaal kwijt was.
|
Eenmaal weer bij elkaar bleek dat ze het ook zonder mij naar hun zin hadden gehad en we het een prachtig concert hadden gevonden.
We besloten gezellig nog wat lekker te gaan eten in de nabijheid van De Effenaar. Het was al avond op een zachte winterdag. We hadden onze zondag goed besteed. Voldaan gingen we naar huis.
Ruim een jaar later, op zaterdag 6 mei 1995, trad deze band ook op tijdens de landelijke Pink Floyd Dag in de Nieuwe Pul in Uden. Die werd georganiseerd door De Pul, toen gerund door Arie Verstegen en wederom het Pink Floyd Magazine Echoes. Het Udens Weekblad kondigde ze twee dagen eerder aan, in een uitgebreid artikel over die dag, als een band die Pink Floyd-nummers als uitgangspunt heeft, “maar daar op inspirerende wijze mee omgaat en daarom het predicaat coverband tekort doet.”
De gemaakte video-opname van het concert in de Effenaar heb ik nooit gezien en ik vind deze ook niet terug op Youtube. Maar … gelukkig heb ik de foto’s nog.
Op internet is een gelijknamige Canadese Pink Floyd tributeband te vinden, maar vooralsnog niets van deze Nederlandse nineties-variant die de golf van tributebands ver voor was.
Later, in deze eeuw, heb ik meerdere malen Pink Floyd-tributebands mogen bewonderen, zelfs eentje die voornamelijk óók het sixties & begin seventies materiaal op de planken zette. Echter Anderson Council uit de negentiger jaren was de eerste die ik dit zag doen en tot nog toe ook de enige met zoveel vloeistofprojectie.
Op internet vond ik van dit concert en dat van in de Pul in Uden:
January 30th 1994 – Anderson Council, Pink Floyd Convention, De Effenaar, Eindhoven.
May 6th 1995 – Pink Floyd convention with Light, The Use of Ashes and Anderson Council, De Nieuwe Pul, Uden. Latere optredens waren er nog in Brummen en in 2015 nog een in Tilburg.
