Vroeger hing er in de (goei)kamer bij ons thuis boven de kachel aan de schouw een foto van een streng kijkende vrouw. Eigenlijk wist ik, toen ik klein was, niet zo goed wie zij was.
Adriana van Son
Eerst jaren later werd het duidelijk: het was de moeder van mijn moeder (mijn oma dus). Zij, Adriana van Son (1888-1915), was ruim 2 maanden na de geboorte van mijn moeder overleden. Mijn moeder heeft haar dus nooit gekend. Aangezien mijn opa (Jan van Son) in die tijd vanwege de mobilisatie (Eerste Wereldoorlog) onder dienst was, was dat voor hem een moeilijke periode.
Mijn oma is geboren en opgegroeid op het landgoed van kasteel d’Outremont (het kasteel van Drunen). Haar vader was daar huisbewaarder en jachtopziener; eigenaar graaf d’Oultremont woonde in Brussel en kwam alleen in de zomermaanden en in het jachtseizoen naar Drunen. Mijn overgrootvader was tevens onbezoldigd rijksveldwachter. Mijn moeder heeft daarom ook een tijdje op het landgoed gewoond.
Mijn overgrootvader Driek van Son, midden op de foto. Links Driek Mimpen, veldwachter te Drunen en rechts Leen van de Griend, veldwachter te Nieuwkuijk
Een andere foto bij ons thuis was voor mij als kind eveneens een mysterie. Het was de trouwfoto van mijn vader en mijn moeder, die stonden samen met mijn oudste zus Lies op de foto. Lies was op de trouwfoto 6 jaar. Ik snapte maar niet hoe dat kon. Later werd het allemaal duidelijk. De moeder van mijn oudste zus was in 1938 overleden bij de geboorte van haar tweede (doodgeboren) kind. Moeder en kind zijn samen in één kist begraven. Heel lang wist ik dus niet dat mijn vader voor de tweede maal getrouwd was, en mijn zus daarom al 6 jaar was op de trouwfoto.
Ook tijdens het tweede huwelijk van mijn vader werd in 1952 een kind dood geboren. Wij, als jonge kinderen, wisten van niks. Van andere kinderen kregen wij (op straat) te horen dat een broertje van ons dood geboren was. Ik heb mijn doodgeboren broertje ook nooit gezien, hij is naamloos (“achter de beuken heg” was het gezegde) in een hoekje van het kerkhof, in zogenaamde ongewijde grond, begraven. Een van de vele, asociale regeltjes van de RK Kerk in die tijd.
Gelukkig is er veel veranderd in de loop der jaren. Nu wordt er met veel zaken niet meer, onnodig, geheimzinnig omgegaan. Als ruim 9 jaar geleden bij mijn zoon Marijn dochtertje Renske dood ter wereld komt krijgt haar zusje, ondanks haar jonge leeftijd, alles te horen en haar eveneens te zien. Ze had al lang met spanning uitgekeken naar een broertje of een zusje. Wij hebben met de hele familie in het crematorium op een waardige manier afscheid kunnen nemen van Renske. Een heel groot verschil dus met 60 jaar geleden. Goed om eens stil te staan bij het verleden, veel was er, vooral in onze herinnering, goed in die tijd, maar er waren dingen die echt veel beter hadden gekund en gemoeten.
Jee Bert, ik ben stil van je verhaal. Wat heb je dat mooi verwoord en ik kan het met je conclusie alleen maar eens zijn. Fijn dat Renske ook in dit verhaal op een bepaalde manier wordt herdacht.
