Zomer 1995 was weer voorbij. We hadden weer heerlijk kunnen zwemmen in ons privé-zwembad. Echter het water wat we oppompten uit een geslagen put van zo’n zeven meter diep werd het laatste jaar wel erg snel bruin. Vooral als we er chloor aan toevoegden.
Op een vrijdagavond kwam ik op de Heemkamer in de Kerkstraat in gesprek met Piet Hoevenaars. Die vertelde dat hij en zijn broer Theo regelmatig een put gingen slaan bij boeren en ook wel bij burgers. Ik vroeg hem of ze dat bij mij ook wilden komen doen om dan beter water te kunnen oppompen. Piet vond dat wel oké, maar waarschuwde me ervoor dat het geen garantie gaf op beter water. Als ze in of door de grindlaag konden komen was de kans op schoon water vrij groot. Het bleef dus een gok.
Zo gezegd, zo gedaan. Op dinsdagmiddag 19 september was het zover. Vanaf de aanhangwagen langs het huis werden de benodigde spullen naar een plek, midden in de tuin nabij het zwembad, gesjouwd.
Nadat een driepoot-stellage was opgebouwd werd met de hand door middel van een grondboor een gat geboord. Daarin werd de eerste pijp van de bebuizing een eind in de grond geslagen, waarna Theo de pulspijp, ook wel de "lepel" genoemd, vanaf de opgeklemde dwarsbalken in de werkpijp liet zakken.
Iedere keer als de puls vol zand gestoten was werd ie omhoog gehaald en door Piet leeggeschud. Theo pulste door steeds de pulspijp een stukje aan het touw omhoog te trekken en weer los te laten zodat de pulspijp zich steeds dieper in de grond stootte en het zand in zich opnam.
Als de (buiten)bebuizing zo diep in de grond was gezakt, mede door Theo’s gewicht, dat de dwarsbalken op de grond rustten werd een volgende pijp van ongeveer 1 ¾ meter er opgeschroefd.
Nadat er een begin gemaakt was, was het tijd voor een lekker bekske koffie met koek, gezet door - de vrouw des huizes - Dina.
Na een gezellig ‘Boekels kwatierreke’ werd het weer tijd om aan de slag te gaan. Het laatste bebuizingsdeel werd erop geschroefd en de dwarsbalken werden er opnieuw vast bovenop geklemd. Deze buis kregen ze niet helemaal in de grond gepulst. Ze bleven steken op een grote steen of leembrok. De grindlaag werd niet bereikt.
De mannen gingen door. Het nylonkoord werd opnieuw over de katrol, precies boven de geslagen put in de driepoot-stellage, gedaan en beneden aan de zwengel-handlier bevestigd om de pijpen er weer uit te kunnen trekken. Maar allereerst werd een kunststofpijp met een lengte van 8 meter 40, waarvan de onderste 5 meter bestond uit een filterpijp met Nylon “sok” er om heen, in stelling gebracht en lieten ze die in de ijzeren bebuizing zakken.
Vervolgens werden deze buizen met de zwengel-handlier via de katrol en een provisorische krik weer uit de grond getrokken en weer van elkaar afgeschroefd. Daarna werd er een slang[zuigpijp], met een “slot” er onderaan en een koppelstuk er bovenop voor het aansluiten van de waterpomp, in gehangen en de klus was geklaard. De driepoot-stellage werd weer afgebroken. Alles ging weer op de aanhanger. De inleg werd betaald en het pompen kon beginnen.
Waar ik nu nog wel benieuwd naar ben, Gerard: was het water uit de nieuwe put inderdaad beter?
Met vriendelijke groet
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 21 oktober 2016 om 22:20
Ha, Ha, Paul leuk dat je dat vraagt. Want die vraag had ik aanzien komen . Echter als je goed leest weet je het antwoord al. Want waar in het begin van het verhaal voor gewaarschuwd wordt ... vindt ook (niet) plaats.
Dorothea
zei op 4 augustus 2018 om 14:10
Hallo,
Ik heb een put in de tuin maar de aanzuigbuis is halverwege afgebroken
Weten jullie toevallig hoe je de onderste helft ook uit de put kunt krijgen?
Groet, Dorothea
Mariët Bruggeman
bhiczei op 4 augustus 2018 om 15:18
@Dorothea, ik hoop dat een van deze technische mannen (die genoemd worden in dit verhaal van Gerard) jouw vraag kan beantwoorden, zodat je probleem kan worden verholpen. Ik denk dat Gerard sowieso nog wel even op jouw vraag zal reageren.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 15 augustus 2018 om 19:08
Op een vrijdagavond kwam ik op de Heemkamer in de Kerkstraat in gesprek met Piet Hoevenaars. Die vertelde dat hij en zijn broer Theo regelmatig een put gingen slaan bij boeren en ook wel bij burgers. Ik vroeg hem of ze dat bij mij ook wilden komen doen om dan beter water te kunnen oppompen. Piet vond dat wel oké, maar waarschuwde me ervoor dat het geen garantie gaf op beter water. Als ze in of door de grindlaag konden komen was de kans op schoon water vrij groot. Het bleef dus een gok.
Zo gezegd, zo gedaan. Op dinsdagmiddag 19 september was het zover. Vanaf de aanhangwagen langs het huis werden de benodigde spullen naar een plek, midden in de tuin nabij het zwembad, gesjouwd.
Iedere keer als de puls vol zand gestoten was werd ie omhoog gehaald en door Piet leeggeschud. Theo pulste door steeds de pulspijp een stukje aan het touw omhoog te trekken en weer los te laten zodat de pulspijp zich steeds dieper in de grond stootte en het zand in zich opnam.
Als de (buiten)bebuizing zo diep in de grond was gezakt, mede door Theo’s gewicht, dat de dwarsbalken op de grond rustten werd een volgende pijp van ongeveer 1 ¾ meter er opgeschroefd.
Nadat er een begin gemaakt was, was het tijd voor een lekker bekske koffie met koek, gezet door - de vrouw des huizes - Dina.
Vervolgens werden deze buizen met de zwengel-handlier via de katrol en een provisorische krik weer uit de grond getrokken en weer van elkaar afgeschroefd.
De inleg werd betaald en het pompen kon beginnen.
