Aan het begin van de vijftiende eeuw moet er in Schaijk een kapelletje gebouwd zijn. Rond 1500 kreeg het gebouwtje een toren, die er nog steeds staat, hoewel je hem niet kunt zien.
In de middeleeuwen hoorde Schaijk, ook wel Herperschaijk genoemd, zowel bestuurlijk als kerkelijk bij het naburige dorp Herpen. Pas in het begin van de zeventiende eeuw was er sprake van een zelfstandige parochie Schaijk. De kapel werd toen parochiekerk. Toen deze in de negentiende eeuw te klein werd, kwam er een waterstaatskerk voor in de plaats, maar de oude toren bleef staan.
Ook de waterstaatskerk bleek geen duurzame oplossing te zijn. In 1894 werd begonnen aan de bouw van de huidige neogotische kerk, volgens het ontwerp van Petrus Stornebrink. Jammer genoeg was na twee jaar het geld op, terwijl alleen het nieuwe priesterkoor was voltooid. In 1901 kon het weer en onder leiding van de Bossche architect W. van Aalst vond toen de afbouw plaats. Onderdeel daarvan was de toren. Van Aalst handhaafde de oude toren, maar bouwde de nieuwe eromheen. Wanneer je de Schaijkse toren beklimt, kun je dus even terug naar 1500!
Het mannenkoor in de kerk, 1977 (foto: Collectie BHIC)
Maar wat weet je eigenlijk nog van degenen die de kerkgemeenschap in Schaijk onder hun hoede hadden? Eigenlijk is het nog niet zo lang geleden. In de jaren vijftig en zestig waren ze haast overal. Vooral in een behoorlijk katholieke provincie als Brabant. Pastoors moesten als ‘herders’ hun ‘kudde’ (de parochianen) een beetje in het gareel houden. Van de wieg tot het graf in de schoot van de moederkerk. Soms kregen ze daarbij hulp van een kapelaan. Over deze zielzorgers weet jij vast nog wel een verhaal te vertellen.
Denk aan pastoor Van Berkel en zijn kapelaan Van de Ven, die de parochie in de jaren vijftig onder hun hoede hadden. Of denk aan pastoor Meulemans, die in 1964 op het toneel verscheen.
Je kunt hieronder al je herinneringen met ons delen!
Wijwater voor bluswater. Pastoor Van Berkel uit Schaijk zegent de nieuwe jeep van Brandweer Reek in, onder toeziend oog van burgemeester Van de Ven, 1955. (BHIC, 1903-000405, Beeldcollectie Ton Cruijsen)
Pastoor Meulemans kon ik tijdens mijn 1e heilige communie goed volgen.
Zijn preek ging over de Fabeltjeskrant. De laatste wordt weer uitgezonden.
Het graf van Meulemans ligt aan de andere kant van het kerkhof bij de kerk.
Hij ligt bij de gewone mensen. Alle anderen liggen rechts naast de ingang van de kerk. Ik kan me nog een keer herinneren dat pastoor Meulemans met mijn moeder stond te praten over ziekte en de naderende dood. We liepen samen naar zijn laatste rustplaats. Hij is in 1975 overleden als ik het me goed herinner.
Onder zijn "bewind" als pastoor (zeg je dat zo?) is de renovatie in 1967 uitgevoerd. De glas in lood ramen werden vervangen door lange grijze gordijnen. De harde houten banken waarop je moest knielen. Die banken werden vervangen door comfortabele kuipstoelen. Vanaf dat moment kon ik dus via ieder bezoek aan de kerk meten hoeveel ik groeide.
Ik was op zoek naar iets anders en dit stond er tussen. Ik had het nog niet eerder gezien. Nee, de kerk heeft geen account op facebook. Ze werden wel genoemd door gebruikers daar.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 26 juli 2019 om 15:27
Bedankt M. van Dijk, voor je reactie. Wat leuk dat jullie pastoor jullie op die manier aansprak. Dat geeft al aan hoe dicht hij bij de mensen wilde staan. Als je dan ook nog de plaats van zijn graf ziet, dan is dat wel helemaal duidelijk. Mooie herinneringen.
Het mannenkoor in de kerk, 1977 (foto: Collectie BHIC)
