“Een curieus voorbeeld van stucadoorsgotiek”, zo wordt de Gertrudiskerk in Heerle door deskundigen genoemd. Deze stijl ging vooraf aan de ‘echte’ neogotiek zoals we die in vele kerken in Noord-Brabant toegepast zien. De kerk is een ontwerp van J. van Mansfeld.
Bijzonder is ook dat de Franse monnik-architect Dom Paul Bellot de kerk, die dateert uit 1862, in 1924 uitbreidde. Bellot woonde toen in de Paulusabdij in Oosterhout, die hij zelf had ontworpen. In plaats van zijn visie op te leggen aan de omgeving, bestudeerde hij juist de omgeving en de traditie van het land waar hij was komen wonen. Daarom bouwde hij ook met de voor Nederland typische bakstenen.
In Heerle sloot hij aan bij de bestaande stijl, maar wel op een gewaagde manier. Het nieuwe gedeelte bouwde hij dwars op het oude, zodat de kerk als het ware een kwartslag werd gedraaid. De Gertrudiskerk is een bijzonder voorbeeld van het werk van deze architect, die in heel West-Europa en in Canada kerken en kloosters ontwierp.
In 2012 is de kerk verkocht aan woningstichting Aramis Allee Wonen. De laatste eucharistieviering vond plaats op 26 mei. Daarna werd hij verbouwd tot een multifunctioneel dorpscentrum, met in de linker zijbeuk een gebedsruimte. Het vroegere middenschip werd de grote zaal. Hier worden nog wel weekend- en andere vieringen, zoals uitvaarten, gehouden.
Heemkundekring De Vierschaer heeft op zijn website een films geplaatst over de eerste viering in het nieuwe dorpscentrum.
De kerk stond centraal in het godsdienstige leven van vroeger. Maar de bezieling van een parochie moest natuurlijk komen van de pastoor en zijn kapelaans. Kun je pastoor Oonincx bijvoorbeeld nog herinneren? Hij was in 1945 naar de parochie gekomen, en ook nog in de jaren vijftig en zestig het gezicht van de Gertrudiskerk. Of denk aan zijn kapelaan J. Koenraadt. Ook over hem weet je vast nog wel een verhaal of twee te vertellen. Deel ze met ons hieronder.
Foto: Goodness Shamrock, 2010. Bron: 
