Over het leven van Rochus is heel weinig echt bekend. Zelfs de periode waarin hij geleefd zou hebben (1295-1327) staat ter discussie. Er zijn onderzoekers die menen dat hij ruim vijftig jaar later geleefd zou hebben en dus pas rond 1380 gestorven zou zijn. En heeft de katholieke kerk de H. Rochus ooit daadwerkelijk heilig verklaard? Dat wordt hier en daar wel beweerd, maar zeker is dat allerminst.
Opvallend is dat op ‘serieuze’ websites als wikipedia, het Heiligennet of het Meertens Instituut, ofwel expliciet gezegd wordt dat Rochus nooit heilig is verklaard, of dat een verwijzing naar een heiligverklaring juist geheel ontbreekt. De Associazione Italiana San Rocco di Montpellier, Centro Studio Rocchiano, Comitato Internazionale heeft in 2001 een uitgebreid document uitgegeven van Pierre Bolle en Paolo Ascagni, Rocco di Montpellier : Voghera e il suo santo getiteld, waarin onder andere ook aan de canonisatie van Rochus veel aandacht wordt besteed. Het verhaal van beide auteurs is als volgt.
De verering van de H. Rochus heeft zich in de veertiende eeuw snel over heel West-Europa én daarbuiten verspreid, in het spoor van de pestepidemieën die toen in Europa huishielden. In 1485 is het lichaam van Rochus overgebracht naar Venetië, waar in de zestiende eeuw de prachtige Scuola Grande di San Rocco met aanpalende kerk, gewijd aan Rochus, is gebouwd door een Broederschap van St. Rochus. Een aantal pausen stimuleerde vervolgens de verering van Rochus: paus Alexander VI (1492-1503) liet in 1499 een kerk en een hospitaal bouwen en droeg die op aan Rochus; paus Paulus III (1534-1549) stichtte een broederschap van St. Rochus, die zijn opvolger, paus Paulus IV in 1556 vervolgens tot een aartsbroederschap verhief, die nog steeds bestaat.
St. Rochus was op dat moment echter nog steeds niet officieel door de kerk als heilige erkend. In 1590 rapporteerde de ambassadeur van Venetië in Rome aan zijn bestuurders dat paus Sixtus V er al herhaaldelijk bij hem op had aangedrongen met getuigen en documentatie te komen over het leven en wonderen van St. Rochus, omdat hij (de paus) “de sterke behoefte voelde om Rochus ofwel te canoniseren, ofwel hem uit de rijen der heiligen te verwijderen”. Volgens de ambassadeur zou dat laatste tot grote onrust (zelfs een schandaal) leiden als een alom vereerde heilige op die manier tot een soort bedrieger zou worden gedevalueerd.
Hieruit blijkt dat Rochus dus aan het eind van de zestiende eeuw nog steeds niet officieel heilig was verklaard. Sixtus heeft het er verder bij laten zitten, zijn opvolger Gregorius XIV (1590-1591) voegde Rochus wel toe aan de officiële lijst van Martelaren van de kerk, waarbij 16 augustus als de officiële feestdag van Rochus werd vastgelegd. Maar geen spoor van een heiligenproces.
In 1629 riep paus Urbanus VIII de heilige openlijk aan ter bescherming van hemzelf en alle inwoners van Rome tegen epidemieën en noemde hem aan het eind van dat jaar in een document de “genezende heilige”, maar nog steeds zonder dat Rochus officieel gecanoniseerd was. En dat is er dus ook nooit van gekomen, moet de conclusie zijn.
Het komt er op neer dat de verering van de Christengemeenschap voor Rochus zo sterk was, dat de Kerk en haar leiders, zonder nader onderzoek naar de heiligheid van Rochus, de Rochusdevotie stilzwijgend hebben erkend.
In Brabant wordt Rochus speciaal vereerd in Boxmeer, Deursen, Orthen en Rijkevoort, terwijl de parochiekerk van Escharen relieken van Rochus bezit. De Megense Mariakerk heeft Rochus als tweede patroonheilige.
Opvallend is dat op ‘serieuze’ websites als 
St. Rochus was op dat moment echter nog steeds niet officieel door de kerk als heilige erkend. In 1590 rapporteerde de ambassadeur van Venetië in Rome aan zijn bestuurders dat paus Sixtus V er al herhaaldelijk bij hem op had aangedrongen met getuigen en documentatie te komen over het leven en wonderen van St. Rochus, omdat hij (de paus) “de sterke behoefte voelde om Rochus ofwel te canoniseren, ofwel hem uit de rijen der heiligen te verwijderen”. Volgens de ambassadeur zou dat laatste tot grote onrust (zelfs een schandaal) leiden als een alom vereerde heilige op die manier tot een soort bedrieger zou worden gedevalueerd.
