Dit is een vervolg op het verhaal Een goedwillige tovenaarsleerling
Die zou zich ontworstelen aan de mystiek van religie, de voorbeeldeloze zeggingskracht van de Bijbelse parabels en de overtuiging dat er een hiernamaals zou bestaan waarin de ultieme gerechtigheid haar triomf zou vieren aan de rechterhand van de vader. De zaaier uit de Bijbel ervoer dat zijn zaad op rotsgrond viel, op de weg, en dat een deel geen water kreeg. Eén deel viel tussen distels. En een klein deel schoot in wasdom. Wit van oogst zou daarom de zaaier zijn velden niet zien.
Een disteloogst
Van Hoesel zou vele distels zien opschieten vanuit het op het eerste gezicht braakliggende veld dat zijn Eindhovense Rode Jeugd zou trachten te ontginnen. Want de “werkende massa’s” en de “verdrukte mensheid” bleken gaandeweg toch niet de doelgroepen te zijn waarop deze Rode Jeugd zich bleef concentreren. Een revolutionaire politieke stroming kent verschillende opeenvolgende generaties. De Franse revolutie laat dat al zien. De eis om gelijkheid te brengen aan de mensheid, die in standen is verdeeld, en haar te drenken in broederschap, mondde uit in een van de afstotende terreur-perioden waarin de mensheid zich sedertdien steeds vaker en steeds massaler bekwaamd heeft. De guillotine wist op den duur geen ophouden meer met het letale neersuizen.
De negentiende eeuw kende veel van dergelijke korte, weerzinwekkende tijdperken. Zo was het óók met de Rode Jeugd, die zich ging toeleggen op landelijk celvorming. Met een hoofdnetwerk in het goede Brabantse Kempenland, waar het allemaal, in het nog landelijke Woensel in Eindhoven begonnen was, eigenlijk in café-restaurant “Riche” aan de Boschdijk daar. Een rondborstig café, waar het goed toeven was, het bier weer best smaakte en dreunend gelachen werd om schuine bakken. Vlakbij was ook nog gevestigd het “Proeflokaal voor de werkende stand”, dat oorspronkelijk van de Volksbond was.
Daar werden, in staat van alcoholische contemplatie, opstandige babbels uitgeslagen – met het milde klotsen van de ivoren ballen op het groene billiardlaken op de achtergrond – over de kapitalisten en vage solidariteit beleden met de in blauwe overall gehulde arbeiders uit de grote fabrieken die Eindhoven beheersten. Daar kwam Van Hoesel vaak. En hij nam dat alles voor goede munt aan. Te verzilveren na harde aktie. Een romantische puber. Ontvankelijk voor dat soort emotionele ontremmingen. Die de anderen, ’s anderen daags, onder de bonkende kloppingen van een kater als een koningstijger, ook meteen weer vergaten. Van Hoesel echter niet.
Smookmist
Marxisten, Stalinisten, Maoïsten en Trotkistisch Revionisten samen met de Katholieke Werkende Jeugd
Ja, het moet er verdomde gezellig zijn geweest, daar in die smookmist van sjeks, pijptabak en bolknakken-miskleur. En soms, verdomd als het niet waar was, een flinke wasem wiet, want de uitbater gedoogde wiet al was hij er niet gek op. Er waren verhitte discussies, waarin de hemel werd bestormd. Want de hemel, daarin geloofde toen de Brabander stiekem na enige pilsjes toch nog steeds, al wilde Trotski daar destijds niet van horen.
Maar iedereen wist dat godsdienst jodium was voor het volk. In vlagen van verbroedering werd dat ook krachtig schallend doorgegeven aan de druk bezette bar. Alleen die wat stille, bleek weggetrokken jongen, met zijn serieuze studieuze kop, wist zeker dat Marx iets anders had gezegd, eraan refererend dat de godsdienst een uitvinding was van de kapitalisten, om de werkende klasse eronder te houden. Luciën trachtte soms boven het gekrakeel uit te komen en erop te wijzen dat het toch anders lag. Maar dan werd dat honend weggelachen en iemand kwam aanzetten met Bakoenin en Kropotkin en dat eigendom diefstal was – “daor hedde gij nie van terug, manneke”.
En zo was het. Inmiddels legden bentgenoten van Luciën hun achterban uit, dat meer radicalisering noodzakelijk was, maar dat politieke bewustzijnsverruiming aan Luciën niet echt besteed was, al had hij veel gelezen en nagedacht. Geweldpleging was noodzakelijk tot vestiging van een dictatuur van het proletariaat. En zo werd dan verbinding gezocht met hardere cellen in het buitenland, met de tweede generatie van de Rote Armee Fraktion. Die heette ook: RAF. Die zocht een thuishaven waarin de Duitse Veiligheidsdiensten nog niet hadden kunnen vissen.
En dat die best eens in Eindhoven gevonden kon worden, dat ging steeds meer voor de hand liggen. Nederland gold als het staatje van Die harmloze Kinder an die Nordseeküste. Daar, waar alles, maar dan alles, moest kunnen en het strafrecht zelfs afgeschaft zou worden. Wie links-politiek geëngageerd was – of die schijn wist te wekken – kwam met veel weg. “Gedogen” heette dat daar. Ook de steeds gewelddadiger wordende Irish Republican Army, de IRA, die zich tegen het Londense gezag richtte, meende dat soms het uiterst tolerante Nederland, waarin het gezag ”krities” kon worden weggehoond, een goede schuilplaats kon zijn voor officials, die even op adem moesten komen.
Een polderland in paniek
Het liep allemaal gierend uit de klauwen. Want de Nederlandse revolutionairen kregen te maken met profi’s die langere ervaring hadden met georganiseerde harde criminaliteit die echt niet gericht was op PVDA Minister-President Den Uyls spreiding van kennis, inkomen en macht, of omvèrhaling van de maatschappij-bevestigende structuren, waarover de studentenleiders tijdens hun bezetting bazelden. Herinnert u zich nog dat de RAF eind jaren zeventig een net van schuiladressen bleek te bezitten in vreedzaam Nederland? Waar ze de ontvoerde werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer tijdelijk onvindbaar wist te verbergen? Herinnert u zich de schietpartij nog in Utrecht waarbij de RAF-prominenten Folkerts, Wackernagel en Schneider als desperado’s een regen van lood loslieten op de daartegen niet opgewassen politie?
En de koelbloedige doding van twee Nederlandse opsporingsambtenaren in 1978 te Kerkrade bij een enkelvoudige grenscontrole? Weet u nog van de geruchtmakende uitlevering van de IRA-leiders door Nederland in 1986 van Gerard Kelly en Brendan Mcfarlane, die in Nederland hun toevlucht hadden gevonden na grote bomaanslagen op Scotland Yard en de Old Baily, de Centrale rechtbank voor grote strafzaken in Londen, in die tachtiger jaren?
De Hoge Raad der Nederlanden kreeg ze voor het hekje. Ze waren uit de Britse Maze-gevangenis ontsnapt in 1983. En naar Nederland ontkomen. In de wetenschap dat die staat hen vast niet zou uitleveren voor hun politiek delict, dat immers door het hooggestemde thema van Ierse zelfbestemming was gerechtvaardigd. De rechtbank Amsterdam had de uitlevering dan ook ontoelaatbaar verklaard. Maar dat werd ’s lands hoogste rechter toch te gortig. De náám had Nederland inmiddels wel. “Moet kunnen”. Je hoorde het alle dagen wel een paar keer. Distels, opgekomen uit het zaad van de zaaier die ook Luciën niet had willen zijn.
