Net wanneer Sientje een grote pot aardappelen op tafel wil zetten, bonst iemand hard op de deur. Haar man Jannes loopt naar de deur om hem te openen. Voorzichtig opent hij de deur op een kier, om te zien wie erachter staat. Het is zijn broer Antoon. Hij heeft zijn pet op zijn borst gedrukt. "Jannes." Even blijft het stil. "Het gaat niet goed met ons moeder."
Geschrokken kijkt Jannes op. "Ik dacht juist dat het steeds beter ging." "Nee, helaas", vertelt Antoon, "ik weet niet hoe lang ze nog heeft." "Waar wachten we nog op!", roept Jannes terwijl hij zijn jas en pet van de kapstok trekt. "Wacht", roept Sientje hen na, "je kunt nu niet gaan, de katten zullen weer aan het dansen zijn."
Antoon begint hard te lachen. "Katten? Ik heb daar nog nooit geen katten gezien hoor." "Maar nu het volle maan is, vieren ze feest en slepen ze je de kuil in als ze je zien." "Kom nou. Dat bijgeloof is niks voor mij", zegt Jannes. "Praat dan nog maar een keer met de slachter", zegt Sientje dreigend.
Hij moest ook op een vollemaansnacht naar Zundert. Het was een rustige avond, dus hij dacht niet meer dan een uur te hoeven lopen. Maar verderop in de berm zag de slachter licht schijnen. Het kwam van een kampvuur af. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en gluurde achter de bosjes naar het tafereel dat zich bij het vuur afspeelde. Hij kon zijn ogen niet geloven.
Een tiental zwarte en één grote rode kat dansten in een kring om het vuur in een kuil en hij hoorde ze zingen: "Haand aon haand, poot aon poot, d’n slachter möt dot." De slachter stond verstijfd van angst toen hij merkte dat zijn aanwezigheid niet onopgemerkt bleef. Toen de katten stopten met dansen zette hij het op een lopen.
De slachter dacht goed weggekomen te zijn. Maar toen sprong er een kat voor zijn neus. De slachter haalde zijn slagersmes tevoorschijn, om zich te verdedigen tegen de kat. Helaas werd hij belaagd door de andere katten. Hij zwaaide zijn mes in ’t rond, maar het mocht niet baten, geen kat was geraakt. Het enige wat de slachter nog kon doen was rennen, en hij was nog nooit zo snel geweest.
"Hierdoor kan hij het verhaal nog navertellen", besluit Sientje haar verhaal, "dus wees nou niet zo stom om vannacht nog te vertrekken."
Bronnen: de Blécourt, W., A. Koman, R. A., Kooi, J., & Meder, T. (2010). Verhalen van stad en streek: Sagen en legenden in Nederland. Geraadpleegd van http://www.meertens.knaw.nl/beeldenbank/pdf/vss.pdf
Hij moest ook op een vollemaansnacht naar Zundert. Het was een rustige avond, dus hij dacht niet meer dan een uur te hoeven lopen. Maar verderop in de berm zag de slachter licht schijnen. Het kwam van een kampvuur af. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en gluurde achter de bosjes naar het tafereel dat zich bij het vuur afspeelde. Hij kon zijn ogen niet geloven. 
