Wat steekt daar boven het water uit? Een scheepswrak, midden in De Kleuter! De voorsteven steekt nog een stukje boven de waterspiegel uit. En alle opvarenden hebben blijkbaar het vaartuig verlaten. We zien geen drenkelingen, reddingsvesten of reddingsboeien.
Iemand merkt ietwat egoïstisch op: “Wie het wrak bergt is de eigenaar.” Wij dus. Toon, Tinus en ik hebben het vaartuig geborgen. We liepen gewoon het water in en trokken het geval naar de oever. Ook nadat we het water uit de boot hadden laten lopen, bleek hij te zwaar om helemaal naar huis te sjouwen. Toon ging thuis zijn fiets halen en daar hebben we de boot op gelegd. Toon stuurde de fiets, Tinus en ik droegen zorg voor de voor- en achtersteven.
Thuisgekomen hebben we de boot, een soort houten Canadian, op zelf gefabriekte bokken gelegd om eraan te kunnen werken. Een groot project, nauwelijks in geld uit te drukken. Hoefde ook niet, want het kostte geen rooie cent: onze tijd was gratis en alle materialen en gereedschappen vonden wij in vaders schuur: hout, hamer, zaag, spijkers, schroeven, waterpas, winkelhaak, schuurpapier, verf etc.
De Canadian moet op De Kleuter in zwaar weer geraakt zijn. Diverse verbindingen waren kapot, bak- en stuurboord waren veel verder uit elkaar komen liggen. We wisten trouwens bak- niet van stuurboord te onderscheiden, noch voor- van achtersteven. Maar met knap timmerwerk van Tinus, niet voor niks later meester-timmerman geworden, hebben we de boot gereconstrueerd. Waarschijnlijk was die eer hij verging tweepersoons; onze restauratie maakte er een vierpersoons van. De tonnage was zodanig toegenomen dat we twee fietsen nodig hadden om hem weer naar het water te brengen. Luxeproblemen!
Toen de boot er weer min of meer als een vaartuig uitzag, moesten we hem nog beschermen tegen weers- en waterinvloeden. Vaders verfvoorraad bepaalde de kleurstelling: geel, zwart en strontbruin. Zwart voor de accenten, bruin voor de onderkant en een deel van de zijkant en daarboven een brede strook geel. Heel inventief - vonden wij - brachten we de naam VIKING met strontbruin aan in het gele gebied, stuur- en bakboord. Een draak als boegbeeld lag helaas buiten ons artistieke bereik.
Na weken noeste arbeid was het tijd voor de waterdoop van de Viking. Toon, Tinus en ik vervoerden het gevaarte op twee fietsen zonder probleem naar De Kleuter voor de officiële tewaterlating. We hadden natuurlijk geen royalty bij de hand om een fles drank tegen de boot kapot te smijten. We hebben gewoon de boot in het water getild, zijn er ingekropen en staken van wal.
Snel waren we niet, maar de afstanden op de Kleuter zijn ook niet immens groot. Bovendien was onze missie geslaagd toen ons vaartuig bleef drijven. Apetrots waren we om de Kleuterwateren te kunnen doorkruisen (in ’n uurtje). Golfslag, onderstroom of wind leverden geen problemen op. Veilig hebben we afgemeerd aan de waterkant. Omdat het vervoer naar de Kleuter zo’n zware klus was gebleken, besloten we de boot ondersteboven in de bosjes te leggen en toe te dekken met takken en bladeren.
Potverdorie, Bennie had ons zien aanleggen. Bennie had ze niet alle zeven op een rijtje. Zo sprak je in die tijd over mensen met een geestelijke beperking. Als je hem vriendelijk benaderde bleef hij ook vriendelijk. Maar we wisten dat hij niet betrouwbaar was en heftige woedeaanvallen kreeg. Wie het geniale plan opperde weet ik niet meer, maar we maakten Bennie verantwoordelijk voor onze boot: hij moest zorgen dat niemand er met zijn poten aan kwam. Bennie was zichtbaar blij met zoveel vertrouwen.
Een week later gingen we terug naar de plek waar onze gecamoufleerde Viking lag.
Goddomme! Nondedju!
Onze boot was totaal vernietigd. Compleet in elkaar geslagen. Onherstelbaar beschadigd. Versplinterd. Onvoorstelbaar dat een normaal mens dit zou kunnen doen. Dus…. Bennie! En jawel hoor, Bennie had zo goed gezorgd dat iedereen (behalve hij!) van onze boot zou afblijven, dat ie preventief had opgetreden. Hij had onze opdracht iets te letterlijk genomen. Zware klappen van Bennie en voor ons. We konden maar niet begrijpen en accepteren dat Bennie niet aansprakelijk gehouden kon worden voor dit feit. We hebben de confrontatie met zijn ouders opgezocht. Dat was niet fraai, maar wisten wij veel: het was plusminus 1957. Kinderen die niet konden leren gingen naar de BLO, de domschool in de volksmond. Wij waren niet veel slimmer, maar ook producten van die tijd.
Vloeken mag eigenlijk niet Cor, maar jullie frustratie over het vernielen van jullie zo goed gebouwde en goed overdachte boot, slaat werkelijk alles :).
En, is de boot nog ooit weer opgebouwd? Of was dat helemaal niet mogelijk?
Cor Dekkers
zei op 30 juli 2020 om 21:22
Het stoffelijk overschot hebben we met tranen in de ogen gecremeerd.
