“Een priester naar Gods hart en een leider der zielen.” Of “een goede herder voor zijn schapen”. Pastoor Cornelis de Kort wordt bij verschillende jubilea lovend omschreven. En er zijn nogal wat jubilea te vieren, want met 66 jaar priesterschap heeft hij heel wat feestjes verdiend. Bijna dertig jaar van zijn werkzame leven is De Kort aan Rijkevoort verbonden.
Zijn wieg staat in Cromvoirt, in 1865. Na kapelaan te zijn geweest in Kaatsheuvel en Heusden volgt hij in 1910 pastoor Bijnen in Rijkevoort op.
Rijkevoort is op dat moment een “groeiende en bloeiende” parochie volgens het Boxmeers Weekblad. Voorganger Bijnen heeft een nieuwe kerk gebouwd, maar door de groei van de parochie blijkt die alweer snel te klein en De Kort gaat aan de slag.
“Hoe offert hij steeds zijn eigen persoon op wanneer het geldt zijn zieken. Wind en weer, reeds het koude morgenuur trotseert hij om hen den grooten Trooster en Helper Jezus Christus te gaan brengen”, staat te lezen in een lofrede bij zijn veertigjarige jubileum. “Met dankbare liefde staan dan ook thans de parochianen van Rijkevoort om hun herder die nooit zich zelven zocht maar steeds zijn kudde. Wat toch heeft deze goede herder niet gedaan voor zijn schapen?”, zo gaat het Boxmeers Weekblad verder.
Tja, je kunt het je afvragen. Want De Kort is een echte ouderwetse pastoor, zo blijkt uit de krant. “De aanvallen op het katholieke groote gezin noodzaakte ook onzen herder stelling te nemen tegen propagandeering van verderfelijke huwelijkspractijken. Zijn genegenheid strekte zich dan ook gaarne uit over de dezen laatsten winter opgerichten R.K. Bond voor groote gezinnen.”
Bij zijn zilveren pastoorsfeest staat de krant stil bij zijn “strijdbaarheid en het rustelooze streven om zijn plannen verwezenlijkt te zien.” Zo zorgt De Kort voor de komst van een Liefdegesticht voor lager onderwijs, een bewaar- en naaischool en ziekenverpleging onder leiding van de Missiezusters en de stichting van een klooster.
Ook zijn inzet voor verenigingen wordt geroemd. “Zelden zal onze Jubilaris meer innerlijke voldoening gesmaakt hebben als toen na de eerste vergaderingen bleek dat de opgerichte Boerinnenbond levensvatbaarheid had”, meent de krant.
In 1939 neemt hij afscheid van Rijkevoort om naar het rusthuis te gaan, maar zijn diamanten priesterfeest in 1951 wordt niet vergeten. Met een plechtige hoogmis en een receptie staat Rijkevoort stil bij zijn oude pastoor.
Ook als De Kort zijn negentigste verjaardag viert - inmiddels is het 1955 - is Rijkevoort aanwezig. Hoewel gezond, “draagt hij de last zijner jaren”, weten we via het Boxmeers Weekblad en “iedereen wordt gevraagd een extra gebed te doen.” Meer festiviteiten hoeven niet.
Uiteindelijk overlijdt hij op 22 maart 1957, op 91-jarige leeftijd. Tot op het laatst betrokken. “De dagen dat zijn krachten het toelaten en het weer er voor geschikt is, gaat hij voetje voor voetje en geleid door een zorgzame zuster nog even kijken naar zijn vroegere parochiekerk, die thans een verbouwing ondergaat.
Als een waar bouwpastoor interesseert hij zich tot zijn laatste dagen voor het bouwwerk Gods.”
Ik ben bezig met een boek over de familie De Wit van het Hoogeind in Rijkevoort. Mijn moeder, Annie, vertelde over pastoor de Kort:
Zijn preken gingen regelmatig over de catechismus. Daar had je niets aan, hij vertelde dan alleen dingen die je toch al wist. Over de tien geboden en de vijf geboden.
Dan las hij geregeld brieven van de bisschop voor. Over het goddeloze communisme. En dat we geen communistische en socialistische bladen mochten lezen. Dat we geen lid mochten worden van dergelijke verenigingen.
Hoe lang de mouwen moesten zijn aan je jurk en hoe lang de rokken.
De leukste preken waren die waarin hij zich kwaad maakte als er wat mis was gegaan in het dorp. Als mensen dronken betrapt waren. Er waren heel wat zatterikken!!!! Dan stond hij te trillen op de preekstoel!!!
De raadsleden die voor de raadsvergadering naar Beugen moesten kwamen altijd zat thuis. Maar daar zei hij nooit wat van, daarmee durfde hij zich niet te bemoeien.
Hij was eigenlijk gewoon een hele ouderwetse mens die mensen braaf wou houden. Hij preekte ook altijd tegen het dansen. Wij zijn nog eens stiekem gaan dansen in Boxmeer, waar het kermis was toen het in Rijkevoort feest was van Sint Rochus, de patroon van de kerk. We hadden daar niet eens bij stilgestaan.
Van thuis mochten we ook nooit was. Iemand had ons verklikt en daar kwam hij aan! Dat was een ramp! Veel gedanst heb ik niet eens, want dat kon ik niet
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 3 mei 2012 om 09:50
@Annemarie: Bedankt voor je leuke reactie. Het geeft ook een mooi tijdsbeeld weer. Het ageren tegen het communisme en socialisme maar ook hoe lang je mouw of rok moest zijn; die verhalen zullen menigeen bekend in de oren klinken.
Ik moest ook wel lachen om je laatste alinea. Het geeft wel aan dat het om een heel andere tijd gaat. Maar vooral dat je al die moeite nam, terwijl je eigenlijk niet kon dansen. Leuk dat je deze persoonlijke herinnering met ons wilde delen.
Zijn wieg staat in Cromvoirt, in 1865. Na kapelaan te zijn geweest in Kaatsheuvel en Heusden volgt hij in 1910 pastoor Bijnen in Rijkevoort op.
Ook zijn inzet voor verenigingen wordt geroemd. “Zelden zal onze Jubilaris meer innerlijke voldoening gesmaakt hebben als toen na de eerste vergaderingen bleek dat de opgerichte Boerinnenbond levensvatbaarheid had”, meent de krant.
