Niet lang na de aanschaf van het 3-pits butagaskomfoor in de jaren vijftig kwam de Wonderpan. We geloofde nog in wonderen in de tijd van het Rijke Roomse leven en daarom die naam, Wonderpan. Moeke bakte een tulbandcake zonder oven en was er heel gelukkig mee.
De bakoven was gesloopt en het bakken in de oven van het houtfornuis mislukte meestal, maar nu hoefde je maar aan een knop te draaien en het gas aan te steken. Er werden wel meer lucifers verbruikt.
De timper, het beslag, werd met de hand geklopt en daarmee werd de vierdelige aluminium deegvorm gevuld. Eerst werd de stalen vlamverdeler op het rooster van het gasstel gelegd en daarop de buitenwand. Daarin werd de gevulde deegvorm geplaatst, daarna afgesloten met een deksel voorzien van een kijkglaasje. Dat was de complete Wonderpan.
Tijdens het bakken werd de kleine pit gebruikt in de laagste stand, 1/8. Wanneer de gasfles al even in gebruik was, hoopte we maar dat de vlam niet zou doven tijdens het bakken. De Wonderpan is een uitkomst, zei Moeke, al had ze moeite met de lange baktijd: daarvoor kon je de zandloper niet gebruiken.
Ondertussen de deksel optillen mocht niet; was de baktijd te kort, dan proefde je dat, was hij te lang dan rook je dat wel. Nadat Moeke een prachtige cake had gebakken, plaatste ze die op een krukje in de kamer om af te koelen. De hond had een goed reukvermogen en lustte er wel een hapje van, maar het bleef niet bij dat ene. De cake zag er altijd mooi bruin, geurig en smakelijk uit en werd daarom niet opgesierd. Voortaan aten we bij de koffie op zater- en zondagavond een sneetje eigengebakken cake.
Mijn zus gebruikte nog steeds een Wonderpan (Alho Senior) op het gasfornuis met aardgas en een baktijd van vijf kwartier. Bij de voorbije verjaardag kreeg ik een tulbandcake van haar, waarbij ze zei: “misschien is dit de laatste die ik gebakken heb”.
Voor de duidelijkheid: het was de laatste die zij bakte in het huis waar zij woonde, want Diny verhuisde naar een appartement waar je alleen maar elektrisch kunt koken.
Bij het woord “laatste” worden veel mensen wakker geschud. Mijn jongste broer zegt: wanneer je plannen hebt, stel die niet uit, sóms kom je te laat. Dit verhaal is het Honderdste, dat ik voor de website van het BHIC heb geschreven. Reden om te trakteren, daarom koos ik voor de Wonderpan. Hierbij een sneetje cake, géén koekje van eigen deeg! Diny nogmaals bedankt!
Wonderlijk, hoe mooi jij informatie weet weer te geven over oud Uden en nog meer.
Zalige Kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar.
Hanneke van der Eerden, namens BHIC
bhiczei op 18 december 2013 om 20:10
Proficiat Rini met deze geweldige mijlpaal!
En wat een herkenning. Ook mijn moeder kocht in de jaren '50 zo'n wonderpan en vanaf toen bakte ze op butagas elk weekend een heerlijke tulbandcake. Alleen haalde deze cake bij ons nooit de zondagavond, ha ha.
De rest van haar lange leven is ze elke week een cake in de tulbandvorm blijven bakken, maar dan in de 'gewone' oven. Ik heb dus heel wat tapse sneetjes cake op.
Fijne feestdagen, Rini, en we wachten in spanning op je 101e verhaal.
Helena
zei op 18 december 2013 om 20:40
Rini, dank je wel voor al je bijdrages.
Jij weet de soms gewone gebeurtenissen zo mooi te verhalen. Speelde een en ander zich af in jullie gezin...het was veelal zo in veel families. Zo herkenbaar. [en ja, die cake was bij ons ook snel verdwenen]. Een zalig Kerstmis en een gezond en vredig 2014 toegewenst.
Rini de Groot.
zei op 20 december 2013 om 11:37
Reacties van jullie, lezers, waarbij ook onze tegenvoeters, geven mij een extra prikkel door te gaan met het optekenen van geschiedenis over mijn jeugd.
En ontvang daarbij een warm gevoel nuttig bezig te zijn en de wens dat het voor de toekomst opgeslagen is.
Bedankt, Fijne dagen, maak het voor de ander gezellig.
Tonny Schel
zei op 3 januari 2016 om 21:11
Ook ikzelf heb vele cakes gebakken in die wonderpan, mijn moeder had daar minder tijd voor in een gezin met 11 kinderen en een winkel, en voor zover ik weet is deze alsnog in de Familie nl. bij mijn nichtje. Zover als ik weet gebruikt zij die nog regelmatig.
De bakoven was gesloopt en het bakken in de oven van het houtfornuis mislukte meestal, maar nu hoefde je maar aan een knop te draaien en het gas aan te steken. Er werden wel meer lucifers verbruikt. 
Mijn zus gebruikte nog steeds een Wonderpan (Alho Senior) op het gasfornuis met aardgas en een baktijd van vijf kwartier. Bij de voorbije verjaardag kreeg ik een tulbandcake van haar, waarbij ze zei: “misschien is dit de laatste die ik gebakken heb”.
