Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
De jonge twijgen van deze leilinden werden samengebonden tot prachtige, in elkaar gegroeide vormen. Tegenwoordig is het opnieuw een trend om leilinden aan te planten, maar deze bomen blijven meestal klein en de takken groeien niet meer door en over elkaar.
Een linde is een ’verdraagzame’ dorpsboom, heeft een hartvormig blad en hoort bij de mens. De boom komt veel voor op dorpspleinen. Er werd vroeger recht onder de boom gesproken. Bij de Germanen was de linde gewijd aan Freya,de godin van vruchtbaarheid, liefde, vrijheid, en gerechtigheid.
Hij geeft een fijne zoete geur af als de bloemen in bloei staan. In de eerste weken van de zomer lijkt de linde wel op een bijenkorf en horen we het gegons van duizenden bijen. De paar imkers in Esch zullen dit blijvend verwelkomen.
Als je het dorp Esch binnenkomt, staat er een eenzame linde als een baken, een ijkpunt. Deze boom staat niet voor niets op de lijst van monumentale en beeldbepalende bomen binnen de bebouwde kom. We hebben het over de kortgevelboerderij op de hoek van de Postelstraat, nr. 76, een monument. Ooit stonden er, helemaal volgens de traditie, twéé grote leilinden voor de voorgevel.
Er woonde hier een boer die o.a. varkens hield. Regelmatig konden voorbijgangers aan de zijkant van de boerderij een pas geslacht varken aan de leer zien hangen. Kinderen schrokken meestal van de aanblik van zo’n opengesneden dier en liepen vlug door of ze jaagden elkaar schrik aan. Om rechtsaf de Dorpsstraat in te gaan, was het makkelijk om tussen de twee grote linden en de voorgevel van deze boerderij door te lopen. Er was veel schaduw en er groeide mooi mos op de stoeptegels.
Een paar meter verder was dan de wei van de varkens, die levend, lui en wellustig knorrend in de modderpoel lagen, met echte krulstaarten, en hun grote platte snuit in de varkenstrog duwden. De wei grensde aan de straat en elke voetganger die erlangs kwam, keek in hongerige varkensogen. Een van de ‘verrekes’ had een ring door de neus.
De ‘varkensstal’, een rietgedekte, achttiende-eeuwse lage schuur staat er anno 2009 nog, maar wordt niet meer als zodanig gebruikt. De wei is er niet meer, op die plaats staat nu een huis. De naam daarvan herinnert nog aan het verleden, want het heet “t verrekes-weike”.
Nu gaat het verhaal dat de boer die er vroeger woonde, op een zaterdag een van de twee linden heeft omgezaagd. Niemand weet waarom of in welke tijd dat was. En sindsdien groeit de overgebleven linde solitair verder. Zij is inmiddels fantastisch hoog, wel zo’n 25 meter.