De Lourdeskerk in Bergen op Zoom

Een oom van mij , kapelaan Mattijssen , heeft ook in deze kerk gewerkt . Zijn daar misschien nog foto's van ?

Groet ,
Paul Brooijmans .

Hallo Paul en bedankt voor je reactie. Het Katholiek Documentatie Centrum in Nijmegen beschikt over een enorme collectie priesterprentjes en -foto's. Je zou alvast online in hun fotocollectie kunnen zoeken via deze link: https://kdc-opac.hosting.ru.nl/search/simple

Als ik Mattijssen invoer krijg ik 2 resultaten:
https://kdc-opac.hosting.ru.nl/Details/collect/150939 (helaas online niet getoond)
https://kdc-opac.hosting.ru.nl/Details/collect/25421

Daarnaast zou je ze kunnen mailen met je specifieke zoekvraag. Uit eigen ervaring weet ik namelijk dat ze in hun database over meer priesterfoto's beschikken dan dat er online te zien zijn. Een medewerker moet dan daar in het systeem die naam opzoeken. Ik verwacht dat ze je dan snel kunnen laten weten of ze van kapelaan Mattijssen een of meerdere foto's hebben. Contactgegevens vind je hier: https://www.ru.nl/kdc/praktische-informatie/

Is de lourdesgrot dagelijks te bezoeken

met vr.gr.H.Opschoor

Hallo Huub, je zou hierover contact kunnen opnemen met de Lievevrouweparochie: 0164-233574, mail: info@lievevrouweparochie.nl
Maandag – vrijdag 9.00 -12.00 uur en 13.00-15.30 uur. Vrijdagmiddag gesloten. Meer informatie over deze Lourdesgrot vind je trouwens op deze pagina: https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/lourdesgrotten-in-bergen-op-zoom

In mijn tijd (jaren zestig en zeventig) hadden we pastoor Van de Lucht, die eerst pastoor was van de Pauluskerk aan de Zeekant. Pastoor vd Lucht kon van die echte donderpreken houden. Hij was een hele betrokken man. Ik ben akoliet geweest en lid van het jongerenkoor. Halverwege jaren zeventig kwam kapelaan Ton Bun, een hele aardige man.

Dank voor deze bijdrage Pieter. Die donderpreken zullen wel veel indruk hebben gemaakt! Zat de kerk toen trouwens nog echt vol of merkte je al iets van de afnemende kerkelijkheid? Of van de veranderingen in de liturgie etc. Heb je nog meer levendige herinneringen aan die betrokkenheid bij het kerkelijke leven, aan pastoor v.d. Lucht of kapelaan Bun? We horen het graag. Hartelijke groet,

Hallo Thijs, de donderpreken hoorden volgens mij wel een beetje bij de tijdsgeest, waarin ook ouders felle (en gemengd religieuze/politieke) standpunten innamen. Je was rechts e katholiek. Protestanten kwam je eigenlijk gewoon nooit tegen! Dus de 'waarheid' werd wel met overtuiging verkondigd. Toen ik op de lagere school zat, in de jaren zestig, begin zeventig, zat de kerk nog behoorlijk vol, ieder gezin ook op de zelfde plaats, netjes aangekleed. Wij gingen altijd naar de mis van halftwaalf, tot mijn verdriet want om tien uur was de hoogmis met mooie gezangen en gezongen gloria en geloofsbelijdenis. Op de middelbare school ben ik uit eigen beweging wel naar de hoogmis gegaan. Mijn ouders hebben me daarin niet gevolgd, die bleven om halftwaalf, of erger nog, op zaterdagavond gaan. "Dan is het gebeurd", zei mijn vader, en daarmee aangeven aan de wekelijkse 'verplichting' te hebben voldaan.

Ik denk dat in positieve zin de kerk een belangrijke sociale functie vervulde. Een bijeenkomst van de buurt. 'Iedereen' ging ook naar kerk, je kwam iedereen tegen uit de buurt en het had ook iets gezelligs. Tegelijkertijd kun je je afvragen hoe diep de religieuze motivatie was, getuige het wekelijks 'aftikken' van het kerkbezoek door mijn ouders en de rappe leegloop gedurende de tweede helft jaren zeventig. In die tweede helft heb ik met enthousiasme in het jongerenkoor gezeten en was acoliet. In de jongerenwerkgroep, onder leiding van Leo Hermans, heb ik mij heel erg thuis gevoeld en vond ik een warm bad. We kamen wekelijks op zaterdagochtend van tien tot twaalf op de pastorie bij elkaar, vaak met zijn tienen tot vijftienen. We organiseerden een keer per maand gezongen jongerenmissen ("beatmissen") op zaterdagavond (!) die toch nog redelijk goed bezocht werden. Pastoor Ton Bun was onze moderator (zeg maar mentor vanuit de pastorie) en ook aan hem heb ik hele goede herinneringen. Ook gingen we wel eens op bezinningsweekend naar Chaam of Hoeven. Dat ging religieus niet zo heel diep, maar ging wel in op waarden als vriendschap, gemeenschapszin, e.d. Dat waren fijne dagen en iedereen kon daar zichzelf zijn. Het was ook heel gezellig, samen koken, enzo.

Een mooi tijdsbeeld dat je hier schetst Pieter, fijn dat je nog meer wilde vertellen! Toch flinke veranderingen in de kerkelijkheid en geloofsbeleving die toen hebben plaatsgevonden. Dit moet voor velen uit die tijd wel heel herkenbaar zijn, ook zoiets als de "beatmis" en bezinningsweekenden (retraites in een nieuw jasje?) Die sociale functie is dan toch wel gebleven.

Treffende beschouwing, Thijs. Ik denk dat het dogmatische 'gelijk' dat de kerk claimde, mensen in de jaren zeventig steeds minder aansprak maar dat de behoefte aan gemeenschap en samenzijn is gebleven. Voor wat betreft de jeugd is die gemeenschapszin (en misschien zingeving überhaupt) in mijn observatie toen verschoven naar de sport als nieuwe religie. Laat onverlet dat er bij jongeren zoals ikzelf toen wel een sterke behoefte was aan verbinding met medejongeren bij wie je jezelf kon zijn, zonder perse te moeten presteren. Mensen als Leo Hermans en Ton Bun hebben daar een vrijwillige en mooierol in gespeeld. Er was dan ook veel te doen voor jongeren. Je had het 'echte' koor dat iedere zondag bij de Hoogmis zong en natuurlijk de acolieten en misdienaars. Misdienaar was je tijdens de lagere school en rond je 14e kon je acoliet worden, wat betekende dat je ook de communie mocht uitreiken. Ook kon je lector worden om lezingen te verzorgen en de mededelingen op te lezen. Maar dat heb ik niet meer gedaan. En dan waren er natuurlijk nog veel meer functies die binnen de kerk vervuld moesten worden die meer voor volwassenen waren weggelegd, zoals het college van collectanten, de financiële kant, zeg maar. Al met al veel vrijwilligers die zich voor de parochie inzetten en mensen bij elkaar bracht.

Wat nooit werd gedaan, was koffiedrinken na de mis! Dat hoorde waarschijnlijk niet bij die tijd en als mensen dat deden, kwamen ze waarschijnlijk bij elkaar thuis. Er werd wel 'nagepraat' op het kerkplein, waar de ouders - eindeloos- met elkaar stonden te converseren. Op een gegeven moment ging je als jongere er maar vandoor, want die ouders bleven daar maar eindeloos staan!

Sport als nieuwe religie valt zeker wat voor te zeggen, misschien ook andere grote manifestaties, festivals, die deels in een oude behoefte voorzien.. Zeker een interessante ontwikkeling zo na de jaren '70. Ook bedankt nog voor je verdere uitweiding over het religieuze leven van toen. Ik moest ook denken aan verhalen over cafés die dichtbij of tegenover de kerk lagen en waar parochianen dan na de mis gingen "buurten".

In mijn herinnering was er geen café tegenover de kerk waar mensen standaard bij elkaar kwamen. Het dichtstbijzijnde café was "'t Oude Fort" op de hoek van de Prins Bernhardlaan en de Antwerpsestraatweg. "Het Fort", zoals de wijk waarvoor de Lourdeskerk gebouwd werd heette en dus daarom ook "de Fortkerk" werd genoemd, was wel een hechte wijk, dus ik kan me voorstellen dat het napraten op het kerkplein zich voortzette in de huiskamers. Misschien was het cafébezoek ook wel een fenomeen van de jaren vijftig en daarvoor, of wellicht paste het niet bij de stand van de wijk. Het Fort was een typische jaren dertig wijk dat tegen het oudere Borgvliet en het oude centrum en op de vroegere verdedigingswerken (vandaar de naam) werd aangebouwd. De bouwstijl spiegelde zich grotendeels in de architectuur van de kerk. Je vind er prachtige staaltjes van interbellum bouwen, zoals natuurlijk het kerkgebouw zelf, hotel De Schelde en het ensemble van panden in de Burg. De Roocklaan. Veel mensen vestigden zich in die tijd in de wijk (een verademing moet het geweest zijn om van onderkomen woningen in de binnenstad naar moderne arbeiders- en middenstandswoningen te verhuizen) en veel parochianen waren bewoners van het eerste uur. Dit zorgde voor een enorme cohesie en er zijn families die in het Fort geboren en getogen zijn en de wijk nooit hebben verlaten. Daarnaast waren er ook parochianen van het Fort uit de rand van de binnenstad, waaronder wij, die administratief bij de parochie van de H. Maagdkerk aan de markt hoorden, maar zich beter thuis voelden in de Fortkerk.

Leuk dat je hier weer reageert Pieter. Een mooie aanvulling van deze pagina én wat jij al eerder schreef over het religieuze en sociale leven in de wijk Het Fort in de jaren vijftig. Dat het voor velen een verademing was om daarheen te verhuizen zal ook wel aan dat hechte van de lokale gemeenschap hebben bijgedragen of niet? Valt volgens mij ook wel een boekje over te schrijven. Opnieuw met interesse gelezen, dank!

Elke Zondag naar de Kerk, ik ben misdienaar geweest onder Pastoor van de Lucht, wat een pastoor was dat. we hadden het als misdienaar zeer goed, alleen moest je op passen wat je deed, soms zaten er wel eens ondeugende misdienaars bij. IK ben in de Kerke geweest van 1962 t/m 1972. Mijn vader was Dokter (Dokter Glas) en had zijn praktijk in de Koning Willem 3 Straat. was het Fort inderdaad. de Wijk was heel hecht samen. mij is ook in herinnering gebeleven dat alle misdienaars 1x in het jaar het Ouwe Hands dierenpark gingen op de Grebbeberg,daar was ook Pastoor van de Lucht bij aanwezig.

Bedankt Willem voor het reageren. Mooie blijk van waardering van de misdienaars, zo'n bezoek aan het dierenpark. Zo te lezen was het ook wel een hecht groepje. Hoe trouwens bepaald wie misdienaar werd eigenlijk? Wisselde dat vaak? Vertel nog eens verder als je wilt. Wat was pastoor Van de Lucht voor man? Zijn er nog mooie verhalen over die ondeugende misdienaars? Hartelijke groet,

Gaat dit misschien over pastor Koos van der Lucht? (De broer van mijn opa)

Ja Rainier, dit gaat over Koos van de Lucht

Dank je wel voor het antwoord!
Leuk om te lezen. Ik weet niet veel over hem te vertellen. Ik heb hem voor het laatst gezien bij de crematie van mijn opa (1990), waarbij hij de kerkdienst leidde.

Vriendelijke groet, Rainier van der Lucht

Dank Rainier voor dit bericht, leuk dat hier een familielid van pastor Van der Lucht reageert. Misschien dat parochianen van toen hier nog meer over hem kunnen vertellen. Hartelijke groet,

Hallo Thijs,
Je kunt hierboven lezen wat ik over jouw oudoom Pastoor van der Lucht heb geschreven. Hij was voor mij een markante man die aanvankelijk een strenge uitstraling had. Als bouwpastoor van de Pauluskerk aan de Zeekant (een typische wederopbouwwijk uit de jaren vijftig en zestig) had hij naar verluid stevig grip op de gang van zaken, zowel zakelijk als geloofsmatig. Eerder schreef ik over de 'donderpreken' die hij kon houden en dat reflecteerde wel zijn vaste geloofsovertuiging. Zo herinner ik me dat hij zijn ontzetting uitte over het feit dat jongeren (begin jaren zeventig) geen kinderen meer wilden krijgen omdat zij bang waren voor de toekomst. Hij omklemde daarbij de randen van de preekstoel en keek de kerk smekend aan. Hij leek zo ontstemd dat de parochianen elkaar niet durfden aan te kijken. Zijn maatschappelijke maar ook religieuze bevlogenheid heeft dus wel indruk op me gemaakt. Persoonlijk vond ik hem een aardige man. Ik heb persoonlijke gesprekken met hem gehad, op aandringen van mijn moeder. Rond mijn 15e zat ik een tijdje wat minder lekker in mijn vel en mijn moeder maakte toen een afspraak voor mij met Pastoor van de Lucht. Ik heb toen twee gesprekken met hem gevoerd op de pastorie waar ik veel aan gehad heb. Hij heeft me toen ook bij de jongerenwerkgroep geïntroduceerd, waar ik eveneens veel aan gehad heb. Ik heb begrepen dat hij ook op bestuurlijk vlak behoorlijk zijn mannetje stond. kortom: goede herinneringen aan jouw oudoom. Toen ik ging studeren ben ik hem uit het oog verloren en sindsdien niets meer van hem gehoord, ook niet wanneer hij overleed.

Veel dank Pieter voor deze mooie bijdrage over pastoor van der Lucht. Ik reageer hier overigens namens het Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) en ben geen familie van de genoemde geestelijke - zie hiervoor reactie Rainier d.d. 14 dec. - maar ben er niet minder blij om dat je hier hebt gereageerd. Ook bij jou dus die - positieve - invloed van Van der Lucht, ook het jongerenwerkcentrum zie ik terugkomen in je bijdrage. Je zal dus ook aan de nodige beatmis en bezinningsweekenden / retraites hebben meegedaan. Hartelijke groet,

Graag gedaan, Thijs. Ik zie nu dat de aanhef van mijn bijdrage van 16 december 2022 aan Rainier van der Lucht had moeten zijn, en niet aan jou!
Ik ben inmiddels geabonneerd op het parochieblad van de Fortkerk. Ik lees over veel activiteiten die georganiseerd worden, het lijkt nog steeds een actieve parochie te zijn! Ook op religieus gebied. Bijvoorbeeld worden er 'novenen' georganiseerd ter ere van een heilige of gebeurtenis. Van 'novenen' had ik in mijn tijd nog nooit gehoord! Dat is een fenomeen dat kennelijk tijdens mijn actieve parochietijd was verdwenen, maar nu weer nieuw leven is ingeblazen. Ik lees niet over jongerenwerkgroepen, maar wellicht zijn die er wel. Ik woon te ver weg van Bergen op Zoom om zomaar eens langs te gaan of weer een mis bij te wonen. Ik ben wel twee jaar geleden naar de Kruisweg geweest op Goede Vrijdag. De sfeer van toen was nog wel aanwezig. Ik weet ook niet of er nog 'beatmissen' zijn! Ik heb er met heel wat meegedaan en ik genoot er van. Dit was overigens wel tweede helft jaren '70. Toen waren deze missen al wat gewoner dan in de eerste helft van dat decennium. Toen zorgden die missen voor ophef en ontsteltenis. (een drumstel en elektrische gitaar in de kerk, stel je voor!) Dit was wel illustratief voor het leiderschap van Pastoor van der Lucht: hij stond achter dit idee en dan gebeurde het ook, wat mensen er ook van mochten denken. In 'mijn' tijd was het was geaccepteerder en er werd door de kerkbezoekers ook lekker meegezongen ("Let the sunshine in! - We got the whole world, in our hands!") De saamhorigheid en plezier dat we onderling met de jongerenwerkgroep hadden, voelt nog steeds als een warm bad. Het was een vriendenclub en buiten de werkgroep zagen we elkaar ook wel als we een avondje organiseerden. We hadden als we bij elkaar waren heel veel plezier. Een clubgevoel. Zeker ook op de bezinningsweekenden. 'Op kamp gaan' was sowieso spannend. En kapelaan Ton Bun ging dan ook het hele weekend mee en hielp ons met de overdenkingen en zondagochtend droeg hij de mis op, gewoon in de kantine van een of ander jeugdhonk, of boshut waar we dan zaten. Ofschoon hij toch wel ouder was, voelde dat niet zo. Ook werkende jongeren die allang niet meer op school zaten waren lid. Dus 'jongeren' was een rekbaar begrip, maar het maakte niet uit: het was en bleef gezellig en inspirerend, en vooral voor mij een plek waar ik verbondenheid voelde met medejongeren zonder perse iets te moeten kunnen of presteren. Daar kon ik mezelf zijn.

Mooi verwoord, Pieter. En fijn dat je nog meer wilde vertellen, over wat deze tijd voor jou heeft betekend.

Paul Brooymans
(paul brooijmans zei op 22 november 2020 om 12:11 uur
Een oom van mij , kapelaan Mattijssen , heeft ook in deze kerk gewerkt . Zijn daar misschien nog foto's van ?
Groet ,
Paul Brooijmans .)!!!!

Niet zeker of nog geinteresseerd . Maar zag de vraag kort geleden .