Op 9 april 1940 wordt in Den Haag een besluit genomen met grote gevolgen voor onze regio. Minister Albarda van Waterstaat verleent Waterschap De Maaskant vergunning om de overlaatkade bij Beers te verhogen tot een volwaardige Maasdijk van drie kilometer lang. Daarmee zal een einde komen aan de frequente overstromingen tussen Cuijk en ’s-Hertogenbosch. Dus hoeven de kanonnen in Grave niet meer te worden afgeschoten omdat “de Maas om is”. Immers, de rivier is in de jaren dertig fors aangepakt: minder bochten, verbeterde dijken en stuwen. Ze kan nu veel meer water afvoeren dan vroeger, zodat de overlaat niet meer nodig is.
Jammer genoeg gooit de Duitse inval in mei 1940 roet in het eten. Even gelden andere prioriteiten. Zo moet de ergste schade aan de infrastructuur – wegen en bruggen – eerst worden verholpen. Omdat ook de spoorbrug bij Ravenstein is vernield, kunnen er geen treinen rijden tussen ’s-Hertogenbosch en Nijmegen. In dat traject ligt de 600 meter lange spoorbrug over de bedding van de Beerse Maas tussen Huisseling en De Koolwijk. Als gevolg van de sluiting van de Beerse Overlaat kan de brug vervangen worden door een spoordijk. Dit project wordt in de zomer van 1940 aangepakt, in werkverschaffing. Op de foto zien we de spoorbrug met rechts daarvan rijen kiepwagentjes, geduwd door mannen uit de omliggende dorpen. Het is zwaar werk – vrijwel alles moet met de hand.
De werkzaamheden bij Beers starten op maandag 9 september en zullen naar verwachting enkele maanden duren. Het project, eveneens in werkverschaffing en onder leiding van de Nederlandse Heidemaatschappij, kost 162.000 gulden, waarvan 120.000 aan arbeidslonen. Via het Werkloosheidssubsidiefonds betaalt het Rijk 96.000 gulden; de rest is voor rekening van de provincie en het waterschap. De boeren in het overstromingsgebied zijn enthousiast. Velen van hen beginnen al met het omploegen van het grasland, als eerste stap naar het verbouwen van landbouwgewassen. Maar dat is riskant, want in november blijkt de dijk bij Beers nog niet op de goede hoogte te zijn. Dus wordt daar voor 8.000 gulden een nooddijk opgeworpen, gelukkig op kosten van het Rijk.
De planning in Beers wordt niet gehaald: pas tegen het einde van 1941 is de overlaat dicht. Het werk lag soms stil, omdat er te weinig mensen beschikbaar waren, een gevolg van de toestand tijdens de Duitse bezetting. Maar waar eeuwenlang de Beerse Maas stroomde, kunnen nu wegen worden aangelegd en akkers ingezaaid. Een nieuwe toekomst voor een veelgeplaagde streek!
