De noeste werker

Bartje was afgewerkt en fietste naar huis, halverwege  Bakel passeerde zijn naamgenoot Sjef v.d. Elsen (geen familie) met de vrachtwagen op weg naar de zandafgraving voor een lading zand. Hij zag Bartje fietsen , draaide het raampje open en riep , Bartje  gooi de fiets maar op den bak en stap in dan hoef je niet zo ver te fietsen. Zo gedaan; tijdens de rit zei Sjef: “Bartje, ik weet dat gij een harde werker bent. Nu heb ik horen zeggen dat gij in een half uur een vrachtwagen kan  laden , maar dat geloof ik niet, dat is wel erg overdreven.” Bartje voelde zich gevlijd  “Ja dat kan ik wel,” was zijn  volmondig antwoord. “Nee dat kan niet, daar geloof ik niets van,” zei Sjef  weer. “Ja dat kan ik wel,” bevestigde Bartje. “Nee dat kan niet,” zei Sjef, “wedden om een fles bier?” “Ja,” zei  Bartje, “dat is afgesproken. Ze redeneerden nog wat heen en weer tot in de zandafgraving. De fiets van de bak en Bartje begon uit alle macht te scheppen. Sjef zat lekker in het gras te genieten van de noeste werker.

Nou ja, het half uur was wel wat overschreden,  maar Sjef deed net alsof hij dat niet merkte. “Geweldig, wat bende gij een harde werker, dat had ik nooit gedacht. Kom, gij hebt het verdiend!” De fiets op het zand en Sjef reed naar café  van  Jannes de Wit. Sjef bewierookte Bartje, hij werd den hemel in geprezen. Na twee flessen bier moest Sjef helaas zijn lading afleveren. Hij rekende af en vertrok. Bartje  had zijn weddingschap gewonnen en fietste  afgepeigerd naar huis. Dat zijn hele vrije zaterdagmiddag  naar de knoppen was drong niet tot hem door.  Voor twee flessen bier  had Sjef zich niet moe hoeven te  maken  .

Het grote geld

Zaterdagmiddag, einde werk. Het loon werd in die dagen contant in een loontutje uitbetaald, dat was een bruin papieren envelopje. Bartje had zijn loon ontvangen  doch zijn baas Peter had er extra een  briefje van Twintig Duizend Rijksmark in gedaan. Dat was verlopen geld uit de crisis na de Eerste Wereldoorlog. Sommigen hadden er de schouw mee behangen en als je op de markt een paar  klompen kocht van amper twee gulden kreeg je er zulk geldpapier cadeau, totaal waardeloos. Bartje fietste naar huis, maar om half drie was hij weer terug en zei tegen zijn baas: "Peter, heb je je niet vergist?” “Nee,” was het volmondig antwoord. “Ik bedoel met het geld,” zei Bartje. “Nee, nee, gij bent mijn beste knecht en gij mag gerust eens wat extra hebben. Alles is voor jou.” Bartje was totaal  overdonderd, hij  zei  niets meer, draaide zich om en vertrok. Een extraatje voor een trouwe  werker.

Zo zie je maar weer, in Gemert woont skaw maar goei volk.