Op zondag 27 november 1960, een week voor zijn verjaardag, kwam de Sint in Uden aan en nog wel op óns buurtschap, de Maasstraat. We zongen "Zie ginds komt de stoomboot", maar we hadden geen water zoals in Veghel; bij ons kwam hij te paard.
Voorzichtig besteeg de Sint de schimmel voor een tocht naar het dorp. De Pieten zorgden voor strooigoed, dat ze letterlijk over de straatstenen gooiden, zoals Toon Hermans dat zei. De route liep via de Volkelseweg en de overweg Wachtpost 25 naar het raadhuis, waar burgemeester Van Kemenade vanaf het bordes Sint toesprak.
Onderweg zag hij een identiek gekleed persoon met knecht in de etalage van kledingzaak Bergmann staan. Het leek alsof er een klomp door de winkelruit gegooid was, het glas had “scheuren”, maar van dichtbij ontdekte je dat het een doorgezaagde klomp was, waarvan de ene helft tegen de buitenzijde en de andere helft tegen de binnenzijde was gelijmd. We gingen er ieder jaar naar kijken.
Langs de route stond Zwarte Piet bij Dr. Helwegen (tabakspijp in de mond; ik vergeleek hem altijd met Commissaris Maigret van de TV) en zijn kinderen. Pas vlak voordat we naar bed gingen, werden onze klompen - die hadden we immers tot het laatst nodig - gevuld met iets voor het paard.
Verlanglijstjes hadden we niet, we waren blij met wat we kregen. De vulling bestond uit het voer van de geit en het varken, een wortel, stro en wat hooi.
‘s Morgens waren we natuurlijk nieuwsgierig naar waarmee de klomp gevuld was. Soms was het wat snoepgoed, terwijl we het voer voor het paard later terugvonden in de voerbak bij de huisdieren. Óns Geit en het Varken, met hoofdletters, waren onze belangrijke huisgenoten.
Bij Philips in Best zette ik op het bureau van de chef een klomp neer, gevuld met afvalmateriaal van de afdeling dat op stro leek, met een briefje erbij: “Vol verwachting klopt ons hart”. De chef dacht dat het een wens van de baas was, maar die ontkende. Men vroeg zich af wie die bedenker wel was. De Sint zorgde voor wat lekkers, maar niet de lekkernij van deze dagen. De dames hadden het laatste woord en het werd slagroomtaart.
Vader had een stalen ring in de muur van het werkhuis aangebracht voor het bevestigen van de leidsels van het paard van de klant én het paard van de Sint. Bij een presentatie over “het maken van een karrewiel” was er een hobbelpaard op de paardenparkeerplaats gestald.
Na kerkbezoek en het gezamenlijke morgengebed betraden we op 6 december de Schatkamer van de Sint, de slaapkamer van onze ouders. Op tafel onder het witte laken lagen de geschenken, voor ieder wel iets en de honger kwam later.
Nu resten ons fijne herinneringen uit onze kindertijd, met spannende dagen en tevreden met het weinige en eenvoudige wat we kregen (de enige dag in het jaar dát we iets kregen) en vrij van school.
Voorzichtig besteeg de Sint de schimmel voor een tocht naar het dorp. De Pieten zorgden voor strooigoed, dat ze letterlijk over de straatstenen gooiden, zoals Toon Hermans dat zei. De route liep via de Volkelseweg en de overweg Wachtpost 25 naar het raadhuis, waar burgemeester Van Kemenade vanaf het bordes Sint toesprak. 
Vader had een stalen ring in de muur van het werkhuis aangebracht voor het bevestigen van de leidsels van het paard van de klant én het paard van de Sint. 
