De slachtoffers van 1855

Willem van de Poll schrijft over deze schippers: “De eerste bewoonde met zijne oppassende vrouw Petronella van Rosmalen, zijne blinde schoonmoeder Helena van Oss (…) en zijne drie kinderen Johannes, Martinus en Leonardus een huisje in de Lieve-vrouwenstraat. (...) Een vertrek was gehuurd en bewoond door Frans van der Heiden en zijne vrouw, die toenmaals in hoogstzwangeren toestand verkeerde.

Daar kwam op den vorige avond eensklaps het water opzetten: de bedachtzame schipper, eenig onheil voorziende, bragt ijlings zijne geringe bezittingen in eene boot, achter zijn huis gelegen, waarin hij zijn gezin, benevens Van der Heiden en huisvrouw, deed plaats nemen. Men wachtte het oogenblik af dat het water hoog genoeg zou opstijgen om over de Vrouwenstraat te kunnen varen.

Doch op eens brak tusschen 1 en 2 uren de dijk met een geweldigen slag juist achter zijn huis door; toen werden de huizen aan de straat, bij een verval van 16 à 17 voet, door den snellen stroom weggevaagd en de ranke boot met onwederstaanbare vaart tegen de op die hoogte oprijzende populieren geslingerd. Deze vloog, door zooveel kracht voortgestuwd, in stukken en splinters.

Nentels’ gezin was in één oogwenk door die razende golven, die als huilende wolven kwamen aanstormen, verzwolgen! Doch Johanna de Graaff, huisvrouw van Van der Heiden, mogt zich nog vastklemmen aan een struik of boomstam. “Ach Frans”, riep zij onder droevig gekerm, “kom mij toch helpen!” Maar toen ook was het stil; de ongelukkige had haar graf gevonden in den schuimenden vloed. Alleen de mannen hadden het geluk zich ieder op een boom te redden.”

Na het aanbreken van de ochtend werden zij door hun dorpsgenoten Johannes van Dinther, Gerardus Romeinders en Willem Schuylenburg uit hun benarde positie bevrijd. Gerardus ontving daarvoor op 16 juli 1855 bij Koninklijk Besluit een bronzen medaille.

Het zevende Lithse slachtoffer was Maria van Lith, de vrouw van Gijsbert van Oss. Haar man was hun huis in de Vrouwenstraat ontvlucht, terwijl zij achterbleef. “De muren van het huis liepen weg; het vertoonde niets meer dan een geraamte. Men heeft haar nog even gezien, met het hoofd uit het dakvenster om hulp roepende. Toen stortte het huis in; zij werd waarschijnlijk verpletterd, althans met het overschot der woning door den stroom het veld ingesleept. Haar lijk is het eenige dat tot dus verre is teruggevonden.”