In de oorlog gebeuren veel dingen zonder verklaring. Maar het wil niet zeggen dat in vredestijd niet soms heel opmerkelijke dingen gebeuren. Wat doe je als Duitse oud-krijgsgevangene zonder papieren? Voor Jozef werd dat na de oorlog werken op een boerderij in Cromvoirt. Hij heette Jozef de Jong. Althans, zo noemde hij zich.
Marijke Krijbolder kan hem zich goed herinneren. “Een grote, sterke vent. Hij hielp mijn ouders als knecht.” Iedereen wist dat Jozef een voormalig krijgsgevangene was. Maar daar ging het zelden over. Hij had geen papieren en kon de grens niet over. Daarom bleef hij in het dorp. Na een tijdje hoorde hij er bij”, vertelt Marijke.
“Jozef van de Lange werd hij genoemd”, weet Wout van Mensvoort. “Hij was zo sterk, hij sloeg op de kermis de Kop van Jut in één keer tot moes. Op de Distelberg zaten wilde varkens. Hij sprong zo op hun rug en sneed in één keer hun keel door. Je wil echt niet weten wat die man allemaal heeft gedaan om te overleven.”
Jozef staat ook gewoon op de familiekiekjes van de familie Krijbolder. Op de bok bijvoorbeeld. “Hij was zo’n vast onderdeel van ons leven”, vertelt Marijke. “En op een dag was hij weg. Zonder aankondiging, zonder afscheidsbriefje. Gewoon weg.Dat heeft op mij als kind onuitwisbare indruk gemaakt.”
Of De Jong zijn echte naam was? Waarom hij zo plots vertrok? Waar hij is gebleven? Niemand die het weet. Marijke: “Hij heeft me een keer verteld dat hij een dochtertje had, Waltraud. Een meisje van een jaar of vier, vijf. Net zo oud als ik destijds.”
Heb jij Jozef gekend? Of een andere krijgsgevangene, mogelijk in een andere plaats? Wat zijn jouw herinneringen hieraan? Vertel het ons en vul deze geschiedenis verder aan.
Marijke Krijbolder kan hem zich goed herinneren. “Een grote, sterke vent. Hij hielp mijn ouders als knecht.” Iedereen wist dat Jozef een voormalig krijgsgevangene was. Maar daar ging het zelden over. Hij had geen papieren en kon de grens niet over. Daarom bleef hij in het dorp. Na een tijdje hoorde hij er bij”, vertelt Marijke. 
