Op zondag 4 januari 1880 begon het na een periode van strenge vorst te dooien. Het peil van de Maas steeg abnormaal snel en de ijsschotsen die her en der aanwezig waren, kwamen in beweging. Hoewel het vrijwel windstil weer was, sloegen water en ijs bij Driehuizen, tussen Oijen en Lithoijen, een gat in de Maasdijk over een lengte van maar liefst 500 meter.
Tot overmaat van ramp stroomde van de andere kant het water van de Beersche Maas de polder binnen. Ook elders in de Maaskant brachten ijs en water schade toe aan de dijken. Het rivierwater had dus vrij spel en kwam zelfs op plaatsen waar het eerder zelden was geweest, zoals de rijksweg ’s-Hertogenbosch-Grave.
Aan het eind van deze rampweek reisde een verslaggever van de Katholieke Illustratie vanuit ’s-Hertogenbosch door het getroffen gebied, dat inmiddels landelijk nieuws was geworden. Van de spoorbrug ten noorden van de stad tot aan Teeffelen was het bijna één grote watervlakte, zodat mensen en vee hun toevlucht moesten zoeken in geïmproviseerde onderkomens op de dijk.
De journalist verplaatste zich per boot van Lithoijen naar Oss, waarna hij via Heesch weer richting ’s-Hertogenbosch trok.
“Van Oss langs den straatweg naar ’s Bosch wachtten mij niet minder ellenden door het water teweeggebracht. De gemeente Heesch heeft weliswaar niets te lijden gehad, maar een kwartier verder [langs de rijksweg] waar een zijweg naar Geffen loopt, stuitte ik op een ruïne, zooals ik zelfs langs de Maasboorden niet gezien had. Het huis langs den weg was bijna voor de helft weggeslagen, terwijl in den straatweg zelven een wiel was gespoeld waarin men circa 600 zakken zand had laten zinken, zonder dat men de bovenste te zien kreeg. Onze gravure stelt het huis en den wiel duidelijk voor.”
Ook in Geffen stond nog op veel plaatsen water. Volgens de verslaggever waren tijdens de rampweek misschien maar tien huizen watervrij gebleven. Zelfs binnen in de kerk stond het water tot aan de trappen van het hoogaltaar.
Ten zuiden van de rijksweg, richting Vinkel, was het niet minder nat. De mensen daar behoorden tot de parochie Nuland en moesten in dit dorp kerken, maar zij konden hun zondagsplicht alleen nog maar per roeiboot vervullen.
Omdat dat niet voor het eerst was, groeide de wens een eigen kerk te hebben. Juist deze watersnood bracht de Vinkelnaren ertoe de bisschop daarom te vragen. Uit dit initiatief ontstond in 1884 de parochie Vinkel.
Tot overmaat van ramp stroomde van de andere kant het water van de Beersche Maas de polder binnen. Ook elders in de Maaskant brachten ijs en water schade toe aan de dijken. Het rivierwater had dus vrij spel en kwam zelfs op plaatsen waar het eerder zelden was geweest, zoals de rijksweg ’s-Hertogenbosch-Grave.
De journalist verplaatste zich per boot van Lithoijen naar Oss, waarna hij via Heesch weer richting ’s-Hertogenbosch trok.
Ook in Geffen stond nog op veel plaatsen water. Volgens de verslaggever waren tijdens de rampweek misschien maar tien huizen watervrij gebleven. Zelfs binnen in de kerk stond het water tot aan de trappen van het hoogaltaar.
