Op een dag kwam bakker Toon van Brussel binnen. Hij zei tegen mijn vader: “Ik zoek een hit om voor de broodkar, dan kunnen mijn jongens het brood uitventen.” “Die weet ik een,” zei mijn vader, “het eerste huis na de winkel van Harry v.d. Ven.”
Brood rondbrengen met paard en kar, in dit geval in Reek, 1942 (BHIC, Beeldcollectie Ton Cruijsen nr. 1903-001730)
Toon dronk zijn borrel op en vertrok. Bij het huis aangekomen zette hij zijn fiets tegen een boom en ging naar de voordeur - een bel zat er niet - hij sloeg met zijn vuist op de deur, geen reactie. Toon sloeg eens flink wat harder. Eindelijk hoorde hij binnen geluid, na veel gekraak en gepiep ging de voordeur open, daar verscheen een heel klein vrouwtje, dat moest hoog opkijken tegen die grote man. Op dat moment viel bij Toon het kwartje en hij zei: “Verrekte rotzak!”, draaide zich om, pakte zijn fiets en reed weg. Het vrouwtje bleef verbaasd in de deuropening staan en keek die vreemde man na. Wie komt er in een dorp nou aan de voordeur ? Enkel Meneer Pastoor komt aan de voordeur tijdens zijn jaarlijkse rondgang. Iedereen liep altijd achterom. Dan een vreemde man die zegt enkel ”Verrekte rotzak” en verdwijnt weer.
Nu gaan wij even terug in de tijd. Stieneke Verbakel, bijgenaamd Stieneke de Klupper, was getrouwd met Jan van Schayk . Na het huwelijk; Jan wilde wel eens wat, maar dat was er niet bij, ook de dagen daarna vergeefse pogingen. Stieneke stapte naar de kerk, nam plaats in de biechtstoel en drukte op de bel; de pastoor verscheen. Stieneke vertelde alles, maar dan ook alles. De pastoor had goed geluisterd en zei: ”Maar vrouwke, dat moet zo. Anders krijg je geen kindjes!” Stieneke antwoordde: ”Als ik geweten had dat het huwelijk zo’n smerig sacrament was dan had ik nooit getrouwd!” en verliet de biechtstoel. De gifkikker ging huiswaarts en vertelde tegen Jan wat de pastoor had gezegd.
Nu werkte Jan bij de werkverschaffing in de Peel. De andere mannen waren erop uit om Jan uit te horen. Zodoende kwam dit intiem gesprek in de openbaarheid.
Stieneke kocht tegenover bij de molenaar een paar meelzakken, daarvan maakte ze een grote zak, waar ze inkroop als ze naar bed ging en knoopte die van binnen dicht gelijk een knikkerzakje . Het echtpaar is dan ook kinderloos gebleven.
Stieneke had een grote groentetuin en vier geiten; als de jongens naar school gingen en Stieneke was buiten riep een van de jongens: “Stieneke!” Als ze dan boven de moesplanten uitkeek riep de andere knaap: “BLEEER.”
Zo kreeg Stieneke er een achternaam bij. Welke vrouw heeft ‘vier’ achternamen? Stieneke Verbakel, Stieneke de Klupper, ‘Mevrouw van Schayk’, Stieneke de Geit.
Wel verdient Stieneke de eer als uitvindster van een voorbehoedsmiddel.
Zo zie je maar weer, in Gemert woont Skaw maar goei volk.
Bijzonder stukje proza en dorpshumor. Ik sloeg aan het lezen vanwege de titel “Den Hit”. Voor mij was deze benaming bekend in de betekenis van “een klein maar pezig trekpaardje” in de verhalen van mijn inmiddels overleden oom die in de jaren dertig met een hit gewerkt had op het land en mogelijk ook als trekpaard voor een stuk artillerie (tijdens de mobilisatie 1939-1940).
Peter Busch zoon van Fred Verhallen
zei op 23 maart 2023 om 15:22
Jan en Stieneke hebben langs mijn ouderlijk huis gewoond op de Oudestraat in Gemert.
Jan was slecht horende, en werkte graag in zijn moestuin. Als het dan middageten of 's avonds met het warme eten was, riep Stieneke altijd heel hard "skaft" om Jan uit zijn tuin aan het eten te krijgen. Ik was nog maar een tiener toen ik dat hoorde, en dacht dat Stieneke Jan uitmaakte voor "Skoft". Dat kan ik me nog herrineren.
