Het kerstfeest was een feest waar ik altijd naar toe leefde. Gezellig thuis rond de plattebuis kachel. Af en toe, als vader en moeder of je oudste zus het niet zag, spuwde je een keer op de kachel en rolde je spuw over de zwarte ringen van de kachel.
Kerstfeest gaf mij in die tijd ook altijd een speciaal gevoel van samenzijn zoals we nu in deze vorm hier samen zijn. Een saamhorigheid beste luisteraars die we moeten koesteren. Ik kan me niet meer herinneren of we in die tijd een kerstboom of kerststal in huis hadden, maar het zal er ongetwijfeld aanwezig geweest zijn. Dat er een grote, rode papieren kerstklok aan de lamp boven de tafel hing, dat kan ik me nog wel herinneren.
We kregen met Kerstmis altijd wat snoepgoed en als we boven op zolder gingen slapen, pakten we nog wel eens van die gedroogde appeltjes die daar lagen. We wisten in die tijd niet beter en waren hiermee ook tevreden.
Met Kerstmis mochten we altijd naar Tante Dien oftewel Dieneke van de Meijden hier uit Dinther. Veel oudere mensen onder ons kennen Dieneke wel. Zij was een zuster van mijn moeder en was getrouwd met slachter Antonius Eijkemans. Zij zijn kinderloos gebleven. Haar persoonlijke papieren zijn nog in mijn bezit en in hun trouwboekje is nog plaats voor het invullen van twaalf kinderen zoals destijds in deze boekjes mogelijk was.
In de aanstelling voor haar werk staat: aanstelling voor Mej. Dina van der Meijden, Baakster der vereniging ter bevordering der Rooms Katholieke Ziekenverpleging te Dinther en Heeswijk. In de bestuursvergadering van 11 maart 1935 van deze vereniging werd besloten Mej. Dina van der Meijden te benoemen als baakster der vereniging op een salaris van 200 gulden, betaalbaar in vier termijnen, telkens op het eind van het kwartaal op de volgende vijf voorwaarden. Ze heeft in die tijd voor 22 artsen gewerkt. Als vroedvrouw heeft ze ongeveer 3.000 kinderen, dat was destijds zowat heel Dinther, op de wereld geholpen, waarvoor ze later ook een ridderorde van Oranje Nassau gekregen heeft.
Ze werkte in heel de regio tot aan Arnhem toe. Vaak legde ze de afstanden vroeger af met de tram en later met de bus. Vaak ging ze als het in de winter te glad was om te fietsen te voet naar haar kraamadressen. Eenmaal presteerde ze het zelfs om vanwege de gladheid naar Vorstenbosch toe te lopen om daar een gezin te gaan helpen. Zij hield een boekje bij waarin zij de bevallingen bijschreef met daarbij de naam van de vader en of het gezin armlastig was.
Ik heb alles wat ik van haar bezat aan de heemkunde overhandigd met de hoop dat het daar goed bewaard blijft. Nadat ze haar taak als vroedvrouw op 63-jarige leeftijd had beëindigd, heeft ze nog veel jaren kunnen genieten. Ze genoot als ze gezinnen kon helpen met de verzorging van de kinderen en het huishoudelijk werk. Ze voelde zich nergens te goed voor. Omdat wij met een groot gezin waren, hielp ze ook vaak bij ons thuis. Ze stopte ons dan regelmatig zoals dat vroeger ging, in een teil om ons te wassen. Dit hadden we niet zo graag en dan noemde we haar dan wel eens Dieneke fruut vanwege haar taak als vroedvrouw. Ze werd dan zogenaamd kwaad op haar manier en rende dan met ons om de wasteil.
Ze was een vrouw die haar kwaadheid snel vergat en ons steeds met de kerstdagen uitnodigde om mee te komen eten. We zaten dan met z’n allen om een tafel met daarop een wit damasten kleed. Op het kleed was met spelden in een vierkant, een rood lint vastgezet. Veel ouderen kennen deze gebruiken van vroeger nog wel. Op de kruisingen van de rode lijnen werden dan vier kaarsjes gezet. Op tafel stond dan haar servies van theekopjes en schoteltjes in een witte/grijze kleur met de bekende klavertjes vier erop. Midden op tafel stond dan een koektrommeltje in dezelfde stijl met daarin uiteraard de kerstkransjes. In de hoek van haar kamertje stond dan altijd een kleine kerstboom op het dressoir.
Het zijn die kerstdagen die steeds terugkomen in mijn gedachten, een tante die er voor iedereen was en daarvoor ook erkenning verdiende. Met het ouder worden van Tante Dien raakte zij langzaam aan haar geheugen kwijt. Hiermee had ze ontzettend veel moeite. Er kwam een dag dat ze opgenomen werd in “De Herven” in Den Bosch. Gelukkig heeft ze dat zelf niet meer bewust meegemaakt. De acht laatste jaren van haar leven heeft ze daar gezeten als een klein kind in een stoel die geconstrueerd was als een kinderstoel waar men niet uit kon.
Regelmatig ging ik met mijn moeder op bezoek bij haar. We brachten dan banketstaven mee, want die had ze vroeger altijd graag. Iedereen van die gesloten afdeling in het verpleeghuis genoot van de lekkere banketstaven. Praten kon ze niet meer, maar lachen deed ze destijds altijd. Mijn moeder en ik voelden samen goed aan dat ze er elke keer weer van genoot als wij er waren. Als ik bij haar op bezoek ging dan dacht ik steeds, Dieneke waarom lach je toch steeds. Wij zijn je enigste bezoek, veel mensen weten je niet meer te vinden of pakken er de tijd niet voor.
Wat is dankbaarheid, is dat een onderscheiding krijgen of een oorkonde? Nee, dankbaarheid tonen is niet die mensen te bedanken als ze gezond en wel zijn, maar deze mensen op te zoeken als ze het moeilijk hebben en niemand meer kennen. Terwijl je in gedachte weet dat ze misschien zo ziek zijn dat ze je aanwezigheid niet meer kunnen bevatten.
Terwijl ik dan bij Dieneke op bezoek was, heb ik wel eens zitten denken: 35 jaar heb je kinderen ter wereld geholpen; het waren vaak grote gezinnen met meerdere kinderen. Hoe vaak Dieneke heb je mij in een kinderstoel gezet zonder dat ik het besefte om dat ik nog te jong was. Ik weet zeker dat ik je toen ook toegelachen heb. Hetzelfde overkomt je nu ook steeds als we je bezoeken. Je zit dan ook in een soort van kinderstoel waar je niet uitkunt en toch lach je mij steeds toe zonder dat je het beseft. Die lach van jou Dieneke heeft mij het gevoel gegeven dat het niet voor niets is geweest dat we bij je op bezoek waren. Het geeft mij van binnen een innerlijke rust en een gevoel van dankbaarheid. Mijn leven krijgt weer kleur en opgefrist kan ik er weer tegen aan.
Daarbij komt nog dat het vorige week zaterdag precies 24 jaar geleden is dat zij op 85-jarige leeftijd op het kerkhof in Dinther begraven werd. Een kleine vrouw met een heel groot hart. Veel mensen hebben haar gekend en slechts enkelen hebben hun dankbaarheid getoond door haar op te zoeken toen ze het moeilijk had. Ik voel me ontzettend rijk en gelukkig dat ik ze steeds opgezocht heb en haar dankbaarheid op haar manier meegekregen heb. Deze donkere dagen rond Kerstmis zijn vaak dagen waarin ik terugdenk aan vroeger. Het kerstkind in de kribbe kirrend en lachend, een kind in een kinderstoel lachend, Dieneke in haar stoel lachend, tranen voor mij van geluk.
Beste mensen, graag wil ik jullie allemaal een kerstboodschap meegeven. Handhaaf deze kerstboodschap niet alleen maar rond Kerstmis, maar het hele jaar door. Blijf dankbaar voor de mensen die altijd voor je klaar hebben gestaan en laat ze niet los, maar zoek ze op en blijf hierin volharden. Het geeft je een zalig gevoel van innerlijke rust en rijkdom die je nergens anders kunt vinden als binnen in je zelf. Ik wens alle luisteraars een zalig Kerstfeest.
